Του Θανάση Μαυρίδη
Οι επιθέσεις στη Δικαιοσύνη εξελίσσονται σε μάστιγα. Όταν δεν μας αρέσει μια απόφαση ξιφουλκούμε κατά των δικαστών! Το κάνουμε είτε από άγνοια για το νομικό μας σύστημα, είτε επειδή στο τέλος θέλουμε να χειραγωγήσουμε τη Δικαιοσύνη. Προφανώς, και υπήρξαν στο παρελθόν παραδικαστικά κυκλώματα. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Επίσης, οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν σε πολλές περιπτώσεις τη Δικαιοσύνη, όπως καταγγέλθηκε από πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ για τη Novartis. Αλλά! Υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά».
Η κοινωνία μας χρειάζεται πίστη στους θεσμούς. Και θα δεχτούμε αδιαμαρτύρητα μια απόφαση που δεν είναι της αρεσκείας μας; Φυσικά! Διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος να φτάνουν οι υποθέσεις στη Δικαιοσύνη. Θα μπορούσαν οι διαφορές μας να λύνονται με όρους άγριας δύσης. Ή ακόμη και να λιθοβολούμε εκείνους που θεωρούμε ενόχους.
Σε μία τέτοια περίπτωση ο πληθυσμός της χώρας θα έφθινε διαρκώς, αλλά και τώρα κάτι ανάλογο συμβαίνει. Κι ίσως κάτι χειρότερο, αφού ο ηθικός θάνατος ενός κοινωνικού συστήματος μας εγγυάται τον ίδιο τον θάνατο της κοινωνίας. Αυτό τελικά πράττουν όσοι έχουν στήσει μια βιομηχανία αμφισβήτησης των δικαστικών αποφάσεων. Στήνουν στον τοίχο την ίδια την κοινωνία. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε έναν κόσμο που θα κυριαρχεί η καχυποψία και η αμφισβήτηση των θεσμών.
Κατανοούμε ότι αυτή είναι μία «πολιτική θέση» για την ακροαριστερά και την ακροδεξιά, οι οποίοι θα ήθελαν αμφότεροι να πλήξουν την αστική δημοκρατία και να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς της καρδιάς τους. Κι αυτοί έχουν τους λόγους τους. Το πρόβλημα είναι σε όσους παρασύρονται από τη μουσική της αντισυστημικότητας, η οποία κρύβει στο τέλος ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο.
Την ίδια ώρα ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση βαραίνουν και την ίδια τη Δικαιοσύνη. Κι αυτό διότι οι δικαστές δεν έχουν διεκδικήσει μέχρι σήμερα την ουσιαστική τους ανεξαρτησία από την πολιτική ηγεσία. Μόνο έτσι θα πειστεί και ο πλέον δύσπιστος πολίτης ότι η Δικαιοσύνη είναι ένας θεσμός στον οποίον ο αδικημένος πολίτης μπορεί να αναζητήσει καταφύγιο και να ζητήσει τη δικαίωσή του και την προστασία του από την αυθαιρεσία του οποιουδήποτε.
Στο μεταξύ οφείλουμε όλοι μας να προστατεύσουμε τους θεσμούς. Να μην δώσουμε άλλη αφορμή στα άκρα να μας οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες, όπως εκείνες της προηγούμενης δεκαετίας. Και περιμένουμε περισσότερα από τους επιστημονικούς και συνδικαλιστικούς φορείς των δικαστών, των δικηγόρων, των δημοσιογράφων.
YΓ: Απόφαση δικαστηρίου δεν είναι η πρόταση ενός εισαγγελέα. Αλλά και πάλι θα πρέπει να αφήνουμε το δικαστήριο να αποφασίζει ανεπηρέαστο.
Πηγή: liberal.gr