Της Σοφίας Βούλτεψη
Όταν στην κατσαρόλα βάζεις συνεχώς τα ίδια υλικά, είναι βέβαιο ότι στο τραπέζι θα σερβίρεις συνεχώς το ίδιο φαγητό και με την ίδια γεύση. Κατά την αυτοκριτική του ενώπιον της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του, ο κ. Τσίπρας προανήγγειλε ότι και σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο θα χρησιμοποιήσει τα ίδια υλικά. Γιατί είναι τα υλικά που του επιτρέπουν να χρησιμοποιεί συνεχώς τη γλώσσα του μηδενισμού και του μίσους. Αγάπησε τόσο πολύ την τοξικότητα, που έγινε όμηρός της. Αυτό είναι το δικό του Σύνδρομο της Στοκχόλμης…
Για τον κ. Τσίπρα είναι πια αργά ακόμη και για μια εκ των υστέρων αυτοκριτική. Έχει εδώ και πάνω από μια δεκαετία ξοδέψει τόσο μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο για να βρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, που πλέον δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του αν δεν βρίζει. Με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει πως αυτό το διαχρονικό ρεσιτάλ ύβρεων, μαυρίλας και αστήρικτων καταγγελιών μόλις απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό.
Στην ομιλία του, απέδωσε την εκλογική κατάρρευσή του στο γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία επέβαλε την ατζέντα της. Παρά το γεγονός όμως ότι ο λαός επέλεξε την θετική ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας, εκείνος πιστεύει πως το πρόβλημά του δεν είναι το υβριστικό περιεχόμενο της ατζέντας του, αλλά ότι δεν την επέβαλε! Οπότε επιμένει μέχρι τέλους να την επιβάλει! Διότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να βρίζει!
Έτσι, έδωσε γραμμή για επανάληψη της ίδιας επιχειρηματολογίας: Η ακρίβεια, για να επαναλαμβάνει τα περί «αισχροκέρδειας Μητσοτάκη».
Η «διάλυση της δημόσιας υγείας», για να μπορεί να μιλά για «εγκλήματα», «πλιάτσικο», «πλασιέ» και «μαυραγορίτες».
Οι πλειστηριασμοί για να μιλά πάλι για τα Funds, τα «κοράκια της καταστροφής» που ο ίδιος έφερε στην Ελλάδα. Το νερό, για να μιλά για ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήματα. Οι παρακολουθήσεις για να μιλά για «παρακρατικούς θύλακες μέσα στο Μαξίμου».
Για την μιντιακή υπεροπλία, το επιτελικό κράτος, την «κακοποίηση» του Κράτους Δικαίου, την Ενημέρωση 108! Την ίδια ώρα που επιβάλλει σιωπητήριο στα στελέχη του, καθώς επίσημα ανακοινώθηκε ότι ποιοι θα μιλάνε θα αποφασίζεται κεντρικά!
Με λίγα λόγια -για να θυμηθούμε το παλιό κομμουνιστικό- «στη γραμμή του κόμματος κάποιος είναι αόμματος».
Ο κ. Τσίπρας έχει βρίσει πολύ και έχει πολύ δικαιολογήσει όσους χρησιμοποιούν πεζοδρομιακές εκφράσεις (βλέπε Πολάκης). Δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να ανακαλέσει κάποιον στην τάξη. Μια φορά διέγραψε τον Κουρουμπλή που μίλησε για «δολοφόνους», αλλά τον επανέφερε σιωπηρά. Διότι και ο ίδιος μιλούσε για «εγκλήματα».
Από τα τσιράκια ως το Σύνδρομο της Στοκχόλμης
Και βέβαια, δεν ενοχλήθηκε από τις δηλώσεις Ξυδάκη περί Συνδρόμου Στοκχόλμης. Διότι τον είχε ανεχθεί (19 Αυγούστου 2018, Αθηναϊκό Πρακτορείο) να αποκαλεί «τσιράκια του Παπαδόπουλου» και «μασκαρεμένους λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας» τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Είχε συγκεκριμένα πει ο Ξυδάκης:
«Οι αντίπαλοι της προοδευτικής αναγέννησης της Ελλάδας, οι πρωθιερείς της διαπλοκής και της χρεοκοπίας, λυσσομανούν για την εκδικητική τους Παλινόρθωση. Αρκετοί απ’ αυτούς δεν είναι καν απόγονοι του Δηλιγιάννη και του Γούναρη. Δεν είναι καν εχθροί του εκσυγχρονισμού. Δεν είναι καν πολιτικοί αντίπαλοι. Είναι δηλωμένοι εχθροί της δημοκρατίας. Είναι διορισμένα τσιράκια του δικτάτορα Παπαδόπουλου, φανεροί εραστές της απολυταρχίας, συνοδοιπόροι εθνικοσοσιαλιστών. Τέτοια αντηχούν στον εχθροπαθή λόγο κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Μα στους εχθρούς της κοινωνικής πλειοψηφίας, στους μασκαρεμένους λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας, αξίζει μόνο η καταφρόνια. Μόνη μας απάντηση, η έμπρακτη αφοσίωση στην προκοπή και την κοινωνική δικαιοσύνη».
Τα ίδια έκαναν και στην πρώτη τους αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης Σαμαρά. Τα ίδια έκαναν και όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Τα ίδια έκαναν και όταν αντιπολιτεύονταν τον Μητσοτάκη. Κατηγορούσαν τη Νέα Δημοκρατία ότι υποβάλλει «διαπιστευτήρια υποταγής» και ότι «επειδή η φανέλα της Εθνικής Ελλάδας της πέφτει στενή, φόρεσε τη φανέλα των δανειστών, του ΔΝΤ»! Από τους αυλοκόλακες ως τα γιουσουφάκια!
Έβριζαν τους αντιπάλους τους ως… αυλοκόλακες, έτοιμους να παραδώσουν τα κλειδιά της χώρας (αυτοί που παρέδωσαν για εκατό χρόνια στο υπερταμείο όλο τον δημόσιο πλούτο της χώρας), φερέφωνα των δανειστών και του ΔΝΤ, εμπροσθοφυλακή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, πέμπτη φάλαγγα των δανειστών, πρόθυμους, εφιάλτες, Γουλιμήδες, αλεξιπτωτιστές, υπαλλήλους του Βερολίνου, κολαούζους, πλασιέ, άφωνους χειροκροτητές της Μέρκελ, μούμιες, εντολοδόχους, «πρωθυπουργούς της νέας Φρειδερίκης», παπαγάλους των διαπλεκομένων συμφερόντων, τσιράκια των δανειστών, χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, δοσίλογους, προσκυνημένους, Γκεστάπο, Δ΄ Ράιχ, μειοδότες, υποταγμένους μερκελιστές, μνημονιακούς εγκληματίες.
Δεν είχε πρόβλημα ο κ. Τσίπρας να πάρει για συνεταίρο του τον κ. Καμμένο που φώναζε «να φύγουν οι γονατισμένοι γερμανοτσολιάδες και Tσολάκογλου» που «έπρεπε να συλληφθούν όλοι», διότι ήταν «προδότες» και «τσιράκια των τοκογλύφων». Δεν είχε πρόβλημα ο κ. Τσίπρας να ακούει τον υπουργό του Παπαγγελόπουλο να βρίζει με εκφράσεις όπως «γιουσουφάκια, καρακόλια και βελιγκέκες»! Ούτε με τον Πολάκη είχε πρόβλημα. Όπως έλεγε «εμείς δεν κόβουμε κανένα λουλούδι»!
Δεν είχε πρόβλημα διότι τέτοιες εμφυλιοπολεμικές εκφράσεις χρησιμοποιούσε και συνεχίζει να χρησιμοποιεί και ο ίδιος. Μετά από όλα αυτά τι αυτοκριτική να κάνει ο κ. Τσίπρας και πώς να ανασυνταχθεί;
Η δήθεν αυτοκριτική της Αριστεράς
Διότι μπορεί ο Λένιν να υπήρξε ο εμπνευστής της αυτοκριτικής με σκοπό την αυτοδιόρθωση, αυτή όμως στην πορεία εκφυλίστηκε για να καταλήξει στην σταλινική μέθοδο της αυτοενοχοποίησης, ώστε να επανέρχονται στον «σωστό δρόμο» όσοι «παραστράτισαν».
Να μην ξεχνάμε μάλιστα ότι η αυτοκριτική στην Αριστερά υπήρξε πάντα ελεγχόμενη «για να μην δίνονται όπλα στην αντίδραση». Γι’ αυτό και όποτε τους βολεύει κάνουν την αυτοκριτική τους ενώπιον των οργάνων και άλλοτε την αποφεύγουν, λέγοντας πως «κάνουμε την αυτοκριτική μας ενώπιον της εργατικής τάξης». Δηλαδή ποτέ!
Όσο για τον κ. Τσίπρα, κατέφυγε σε ένα μίγμα όλων αυτών, αναλαμβάνοντας ασαφώς την ευθύνη ο ίδιος και μοιράζοντας συγκεκριμένες ευθύνες σε όλους τους άλλους. Λες και δεν ευθύνεται ο ίδιος – τουλάχιστον για τους δικούς του «άλλους». Λογικό. Ο Μαρξ πίστευε πως η αυτοκριτική σκοπό έχει την ενίσχυση της προλεταριακής συνείδησης. Και όχι την αλήθεια!
Όσο για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην κάνουν ποτέ την δική τους αυτοκριτική, πέρασαν τον καιρό τους βρίζοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Με αποτέλεσμα να μην προλάβουν να φτιάξουν νέο πρόγραμμα και να εμφανιστούν με το παλιό της… Θεσσαλονίκης. Όπως αποδείχτηκε στην κάλπη, με τις βρισιές δεν πας πουθενά – εκτός από τον γκρεμό.
Η καταδίκη από τον λαό αυτής της πρακτικής, οδηγεί στην παραλλαγή του τίτλου του γνωστού βιβλίου του Τάκη Λαζαρίδη: Ευτυχώς ηττηθήκατε σύντροφοι!
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, πρώην υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
Πηγή: liberal.gr