«Ποιος φοβάται τον Άρη Βελουχιώτη;», ρωτούσα (στο βρόντο προφανώς…)
για τη ΜΗ μετονομασία της οδού Λυδίας σε Άρη Βελουχιώτη. Σήμερα
έρχεται στην επιφάνεια η ΜΗ μετονομασία της οδού Τζων Κένεντυ
σε οδό Ευτυχίας Μουρίκη… Και έρχεται στην επιφάνεια ΧΩΡΙΣ
ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΔΟ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ!!! Αν και
είχαν «μετονομαστεί» ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ!!!


Του Τ. Αλεξανδρόπουλου

Στις 2 Νοεμβρίου 2020 εμφανίστηκε στο fb του πρώην δημάρχου κ. Σπ. Τζόκα το σχόλιο που βλέπετε στην κορυφή. Από πότε «εκκρεμεί η υλοποίηση της απόφασης»; Από τις 28 Απριλίου 2011!!! Τόσο «λίγο»… Ούτε δέκα χρόνια!!! Ποιες μετονομασίες αφορούσε η συγκεκριμένη απόφαση; Μόνο της συγκεκριμένης οδού; ΟΧΙ φυσικά… Αφορούσε ΚΑΙ τη μετονομασία της οδού Λυδίας σε «Άρη Βελουχιώτη» ΚΑΙ τη μετονομασία της πλατείας Αναγένησης σε «Παναγιώτη Μακρή».  ΦΥΣΙΚΑ εκτελέστηκε η απόφαση που αφορούσε την «πλατεία Παναγιώτη Μακρή»!!! Οι άλλες δύο μετονομασίες «ξεχάστηκαν». Και ήρθε τώρα ο πρώην δήμαρχος κ. Τζόκας, ο οποίος συμμετείχε στο δημοτικό συμβούλιο τότε που πάρθηκαν οι αποφάσεις, να θέσει θέμα ΜΟΝΟ για τη μη μετονομασία της οδού  Τζων Κένεντυ σε οδό Ευτυχίας Μουρίκη…

Ο Βελουχιώτης «έσβησε»… Όχι από τη μνήμη μας. Από τα κομματικά κατάστιχα προφανώς «έσβησε»… Και εδώ και πολλά χρόνια δόθηκε κομματική εντολή να «εξαφανιστεί» από τον πολιτικό βίο…  Η ειλικρινής απορία μου είναι για ποιο λόγο και με ποια κίνητρα συμμετέχει στην υλοποίηση αυτής της ΑΘΛΙΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ απόφασης και ένας πρώην δήμαρχος της Καισαριανής… Με το σχόλιο μάλιστα στην ίδια ανάρτηση: «εκτός και αν απορρίπτεται από το μεταμοντέρνο, πλην νεοφιλελεύθερο, αφήγημα περί μάταιων, ανούσιων και υστερόβουλων αγώνων». Χρειάζεται κάποιο «νεοφιλελεύθερο αφήγημα», άραγε, για να εξηγηθούν όλα όσα ακολούθησαν τους αγώνες των απλών ανθρώπων ΚΑΙ ΟΧΙ τους αγώνες των κομματικών επιτετραμμένων; Μάλλον δεν χρειάζεται… Οι χαμένες ζωές στους κομμουνιστικούς «παραδείσους» τα λένε όλα… Οι κατεστραμμένες οικογένειες και οι εξορίες μιλάνε… 

Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη λήψη της απόφασης μέχρι σήμερα, οι κομματικοί εγκάθετοι του Περισσού προσπάθησαν να αλλοιώσουν και να διαστρεβλώσουν τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Άρη Βελουχιώτη. ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ στην οποία συμμετείχαν καταλυτικά διάφοροι «αφεντάδες του βουνού» μέχρι την τελευταία του μέρα… «Ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Άρη», είχαν διατάξει οι Σιάντος – Ιωαννίδης και οι κολαούζοι τους…

Ο Βελουχιώτης δεν άντεξε τη διάλυση του ΕΛΑΣ που διέταξαν οι Άγγλοι και υλοποίησαν οι Σιάντος – Ιωαννίδης. Προσπάθησε να τους μεταπείσει, αλλά εις μάτην. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1945, με μια μικρή έφιππη συνοδεία φεύγει από το βουνό για τον τόπο του, τη Σπερχειάδα. «Από τη στιγμή που τα αγγλικά στρατεύματα πολέμησαν εναντίον μας και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, έπαψαν να είναι σύμμαχοι και έγιναν κατακτητές», δηλώνει σε όσους προσπαθούν να τον μεταπείσουν για να υποκύψει στις διαταγές του κόμματος.

Διαπιστώνει με οδύνη ότι η «γραμμή» του κόμματος για διάλυση του ΕΛΑΣ έχει διαβρώσει το φρόνημα και πολλών καπετάνιων τού πρώην, πλέον, ΕΛΑΣ. Ένας-ένας τον αποφεύγουν…  Αρνούνται να συμπλεύσουν μαζί του…

Ο Βελουχιώτης δηλώνει κατηγορηματικά σε όλους τους τόνους ότι η ηγεσία του κόμματος είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά που θα έρθουν:

«Η Συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Εγώ πήρα την απόφαση: επίορκος δεν γίνομαι. Θα κρατήσω την υπόσχεση που απ’ την αρχή δώσαμε στον ελληνικό λαό. Θα συνεχίσω τον αγώνα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει κι όσοι πιστοί προσέλθετε!».

Η δολοφονία, στην ουσία, του Βελουχιώτη μεθοδεύεται και από τον επανακάμψαντα Ζαχαριάδη. Απαξίωσε να απαντήσει στην έκκληση του Βελουχιώτη να συναντηθεί μαζί του και να συζητήσουν την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Το «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Άρη» ήταν το σύνθημα για την εξολόθρευση του καπετάνιου και πρωτεργάτη του ΕΛΑΣ. Όπερ και εγένετο…

Η Καισαριανή, που φιλοξένησε τον Άρη Βελουχιώτη και τα αδέλφια Τσάφου, φαίνεται ότι έχει «γυρίσει την πλάτη» στη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη. Προφανώς και καταφανώς με κομματική εντολή… Και αντ’ αυτού εμφανίζεται το «μέγα» θέμα της μη μετονομασίας μιας οδού σε «Ευτυχίας Μουρίκη»…  

Κρίμα… Γι’ αυτούς που υποτάσσονται ανερυθρίαστα… Αν και η πλέον αρμόζουσα λέξη θα ήταν ΝΤΡΟΠΗ…

Διαβάστε εδώ όλο το ιστορικό από τη μετονομασία των οδών της Καισαριανής. Ή μάλλον από τη ΜΗ μετονομασία…