Του Τ. Αλεξανδρόπουλου

Πέμπτη μεσημέρι κατά τις 12, μέσα στο Σκοπευτήριο. Στο ύψος του γκαζόν, πίσω από τα σχολεία, η εικόνα είναι «μαγική»… Μια εικόνα που μας ταξιδεύει στα παιδικά μας χρόνια, όταν λεφτά δεν υπήρχαν και η διασκέδαση ήταν “οικογενειακή” υπόθεση… Όταν η ταβέρνα ήταν πολυτέλεια για τους γονείς μας και κάτι το εξωπραγματικό για μας, τα (τότε) παιδιά. Όταν η κουβέρτα ή το σεντόνι ήταν το “τραπεζομάντηλο πολυτελείας” πάνω στο οποίο απλώνοντας όλα τα καλούδια των μαμάδων και των γιαγιάδων…

Αυτή η εικόνα έχει λείψει από την Καισαριανή (και όχι μόνο) εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα είναι η εποχή του delivery και του junk food… του “σκατόφαγου”, του “σκουπιδόφαγου”…

Βγαίνοντας λοιπόν στο πλάτωμα του γκαζόν βρέθηκα μπροστά στη νοσταλγική εικόνα: κάτω από το ένα δέντρο στρωμένα σεντόνια τα οποία φιλοξενούσαν τα φαγητά που είχαν φέρει τα παιδιά από το σπίτι τους… Από κοντά οι δύο δασκάλες, οι οποίες επέβλεπαν το παιχνίδι των παιδιών…



Λίγο πιο κάτω, κοντά στο νεοκλασικό, κάτω από το τεράστιο δέντρο, είχαν στηθεί τραπεζάκια σπαστά, αναδιπλούμενα, με τα ίδια καθίσματα. Τα τραπεζάκια ήταν και αυτά γεμάτα από τα φαγητά των παιδιών, από επιτραπέζια παιχνίδια και πολλά άλλα καλούδια… Οι δασκάλες από κοντά να επιβλέπουν και να συμμετέχουν στις δραστηριότητες των παιδιών.

Δεν υπήρχαν τα δεκάδες σκυλιά που κάνουν κατάληψη στο Σκοπευτήριο, δεν υπήρχαν και οι ακαθαρσίες τους που βρωμίζουν τον τόπο, δεν υπήρχαν μηχανάκια με κομμένες εξατμίσεις… Υπήρχε μόνο η μαγεία και η γαλήνη του τοπίου και οι φωνούλες των παιδιών…

Και ενώ νιώθεις μια ανάταση ψυχής, γυρίζοντας πολλά χρόνια πίσω, έστω και στην εποχή που ο Παναγιώτης ο Μακρής έφτιαξε τα «Ξύλινα», που τότε ήταν όντως ξύλινα και όχι πλαστικά της δεκάρας, βρίσκεις μπροστά σου τις κοπριές… Βρίσκεις την καταπατημένη «γεωργική έκταση», του ακατανόμαστου πασόκου, η οποία δήθεν έπρεπε να έχει αποκατασταθεί στις 24 Μαΐου..! Και σου χαλάει τη διάθεση, να βλέπεις 2-3 διαπλεκόμενους αλά ελληνικά αλλοδαπούς να ποτίζουν αυτό που υποτίθεται ότι δεν υπάρχει, αφού έχει ψηφίσει το αστείο δημοτικό συμβούλιο της Καισαριανής την κατάργησή του…

Μπαίνεις έτσι στον πειρασμό να αναρωτηθείς όχι αν είναι απαραίτητοι οι πολύχρωμοι κομματικοί δερβέναγες στη διοίκηση της πόλης, αλλά μήπως πρέπει να τους «απαγορευθεί», από την τοπική κοινωνία, η συμμετοχή στα κοινά και να εξωστρακιστούν δια βίου από αυτά… Μήπως; Μήπως η εικόνα των παιδιών στο γκαζόν του Σκοπευτηρίου δείχνει τον δρόμο για την ΑΠΑΛΛΑΓΗ από ΟΛΟΥΣ τους «υπηρέτες ξένων αφεντάδων»;