Η επιμονή στα μικρομάγαζα οδηγεί στο «Μητσοτάκης ξανά». Και όσοι δεν το ομολογούν
δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.
Του Γιώργου Καρελιά
Η περίοδος των εορτών και των ευχών προσφέρεται καμιά φορά και για εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων. Τα οποία, στη φάση που βρισκόμαστε, είναι κοινά, δηλαδή τα λένε σχεδόν όλες οι πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Το βασικό συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι εδώ και σχεδόν δυο χρόνια -και, πάντως, οπωσδήποτε μετά τις περσινές ευρωεκλογές- στην πολιτική μας κατάσταση επικρατεί μια ανωμαλία. Ναι, η λέξη δεν πρέπει να εκπλήσσει, ούτε να απωθεί.
Ανωμαλία είναι το εκλογικό σώμα να τιμωρεί την κυβέρνηση, κατακρημνίζοντας τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη από το αυτοκρατορικό 41% στο μίζερο και ετοιμόρροπο 28% και, ταυτόχρονα, να μη βρίσκει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης για να το βάλει απέναντι στο κυβερνών, δείχνοντας ότι το υπολογίζει για διάδοχη κατάσταση. Θυμίζω ότι στις ευρωεκλογές ο μέχρι τότε δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ μόλις που πλησίασε το 17% και το ΠΑΣΟΚ, που φιλοδοξούσε να γίνει δεύτερο, αγκομαχώντας έφτασε κάτω από το 13%.
Η συνέχεια είναι τραγική και για τα δύο αυτά κόμματα. Και η δημοσκοπική εκτόξευση της μονοπρόσωπης Πλεύσης της Ζωής δεν αλλάζει το βασικό συμπέρασμα. Αντίθετα, με αυτήν ως βασικό αντίπαλο στις προσεχείς εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να ελπίζει ακόμα και σε ολική επαναφορά. Τέτοιο δίλημμα, Κυριάκος ή Ζωή, μπορεί απλώς να σημαίνει «Μητσοτάκης ξανά».
Αυτή, λοιπόν, την πολιτική ανωμαλία την αναγνωρίζουν οι πάντες. Σου λένε, για παράδειγμα, από τα δεξιά(και όχι απαραιτήτως φιλομητσοτακικοί): «Δεν πάμε καλά εμείς, αλλά με τα χάλια που έχουν οι άλλοι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον Μητσοτάκη». Και από την άλλη πλευρά, της πάλαι ποτέ κυβερνητικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν, με άλλη διατύπωση: «Έχουμε κάμποσα μικρομάγαζα, ο καθένας θέλει την καρέκλα του, αλλά έτσι γινόμαστε χορηγοί του Μητσοτάκη».
Αυτή είναι η εικόνα. Και το χειρότερο για την αντιπολίτευση είναι ότι ο μόνος που κάνει κάτι για να την αλλάξει (εννοείται προς όφελός του) είναι ο Μητσοτάκης. Στην προηγούμενη φάση αποκήρυξε τη woke ατζέντα και το έστριψε προς τον Τραμπ, κυνηγώντας τους ακραίους δεξιούς που του φεύγουν προς τους Βελόπουλους. Ταυτόχρονα, άρχισε τις παροχές προς ειδικά και πολυπληθή εκλογικά κοινά. Πρώτα ήταν οι αυξήσεις προς τους ένστολους, τώρα είναι τα επιδόματα προς συνταξιούχους και ενοικιαστές.
«Ψίχουλα» και «ασπιρίνες», που λένε από την αντιπολίτευση; Ναι, αλλά και αυτά κάποια εκλογική απόδοση μπορεί να έχουν. Ο Μητσοτάκης και οι δικοί του ξέρουν ότι η επιστροφή στην αυτοδυναμία, σ’ αυτή τη φάση, είναι αδύνατη. Αλλά έχουν σχέδιο και το έχουν βάλει μπροστά. Στην πρώτη φάση του θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν κάποιο πατατράκ τύπου 2012, με τη ΝΔ κάτω από το 25%. Θέλουν να πιάσουν το ψυχολογικό όριο του 30%. Και με τους άλλους να βολοδέρνουν περί το 15% και κάτω, να βάλουν σε κίνηση τη δεύτερη φάση του σχεδίου: αφού το ΠΑΣΟΚ, εξουθενωμένο, θα απορρίψει την πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας, ο κ. Μητσοτάκης θα καταφύγει σε δεύτερες και σε τρίτες εκλογές, μέχρι το εκλογικό σώμα να μπαϊλντίσει και να πει «ε, αφού οι άλλοι είναι τόσο άχρηστοι…».
Αυτός είναι ο σχεδιασμός του Μητσοτάκη και των συν αυτώ. Βέβαια, καμιά φορά οι σχεδιασμοί πάνε περίπατο, αν το εκλογικό σώμα προτάξει την τιμωρία τους. Όμως, όσο οι άλλοι είναι στη λογική του δικού τους μικρομάγαζου και των καρεκλών, ίσως δεν υπάρχει άλλη λύση.
Γι’ αυτό είναι τεράστια η ευθύνη όσων από την αντιπολίτευση τα βλέπουν αυτά και περιμένουν το μοιραίο της βραδιάς των εκλογών. Η σημερινή ανωμαλία που λέγαμε στη αρχή (να πέφτει η ΝΔ και το εκλογικό σώμα να μη βρίσκει αντίπαλό της) πρέπει να τελειώσει. Η επιμονή στα μικρομάγαζα οδηγεί στο «Μητσοτάκης ξανά». Και όσοι δεν το ομολογούν δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.
Η λύση βρίσκεται στις πέντε λέξεις της πανάρχαιας ρήσης «η ισχύς εν τη ενώσει». Και όσοι μικρομαγαζάτορες και καρεκλοκένταυροι δεν το καταλαβαίνουν το βράδυ των εκλογών θα χάσουν και μαγαζιά και καρέκλες.
Όπως το λέει ο στίχος του ποιητή για τους μοιραίους και άβουλους…
Πηγή: news247.gr