Του Δημήτρη Καμπουράκη
Να το δούμε πρακτικά, μπακαλίστικα; Όπως θα το περιέγραφε ένας θυμόσοφος του χωριού στο καφενείου; Ο Τραμπ είναι αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος κάθε Αμερικανού να κυκλοφορεί μ’ ένα πιστόλι στη μέση και μια καραμπίνα στο αμάξι. Όπερ, είναι υπέρ του δικαιώματος του κουμπουροφόρου να πυροβολεί όποιον νιώθει ως απειλή. Αλλιώς τι τα κουβαλά τα μαραφέτια; Παραλλήλως, ο κόσμος όπως τον διαφημίζει ο Τραμπ, είναι πολύ απλός. Χωρίζεται σε δυο βασικά στρατόπεδα. Στους θύτες που είναι όλοι οι άλλοι και στο θύμα που είναι αυτός.
Προχθές λοιπόν, ένας δικός του ψηφοφόρος, ένιωσε τον Τραμπ ως απειλή. Οπότε πήρε την καραμπίνα απ’ το αμάξι, σκαρφάλωσε σ’ έναν τοίχο και την μπουμπούνισε στον ίδιο τον αρχηγό, τρέχα γύρευε γιατί. Και οι Αμερικανοί, αντί να πουν στον Τραμπ με το ματωμένο αυτί «κοίτα που μπορεί να οδηγήσει η άποψη σου περί οπλοκατοχής και η διαρκής διασπορά τοξικότητας», κατά πάσα βεβαιότητα θα του πουν «εσένα θέλουμε για αρχηγό». Κοντολογίς, εμ πήγε να τον φάει ο δικός του τρελάρας, εμ θα επανεκλεγεί πανηγυρικά Πρόεδρος. Τώρα αυτό τι είναι;
Κάποιος θα πει ότι βρισκόμαστε μπροστά στην απόλυτη κομπίνα. Στην πιο καλοστημένη προβοκάτσια όλων των εποχών. Στο πιο «στημένο κόλπο» ever. Ήδη το ακούω στις ελληνικές ρούγες από Ελληνάρες παντογνώστες που παίζουν τις διεθνείς συνωμοσίες στα δάκτυλα. Μα από την άλλη, μια σφαίρα που αν πήγαινε λίγα χιλιοστά πιο δεξιά θα έμπαινε από το μάτι του Ντόναλντ και θα του διέλυε τον εγκέφαλο, δεν συναινεί στις θεωρίες συνωμοσίας ή έστω δεν συναινεί στην απλοϊκή ανάλυση της συγκεκριμένης απόπειρας.
Άρα που καταλήγουμε; Λυπάμαι που το γράφω, αλλά φτάνουμε στο απλό συμπέρασμα ότι στον κόσμο που ζούμε, οι δυνάμεις του απρόβλεπτου είναι πάντα πιο ισχυρές από τα οργανωμένα σχέδια. Ότι εννιά στις δέκα φορές, ο ανορθολογισμός νικά κατά κράτος τη λογική. Ότι από την προσωπική μας μικροζωή μέχρι τις πλανητικές κινήσεις που φέρνουν τούμπα όλη την υφήλιο, όλοι και όλα γύρω μας είναι τελικά προϊόντα (και θύματα) του απρόσμενου και του τυχάρπαστου. Πάντα έτσι γινόταν στην παγκόσμια ιστορία, μα τώρα έχει παραγίνει το κακό.
Βεβαίως, μια πολιτική ανάλυση που καταλήγει σε φιλοσοφικό ρεμβασμό δεν διεκδικεί Νόμπελ εμβρίθειας και διορατικότητας. Από την άλλη, η συνειδητοποίηση ότι σ’ έναν κόσμο στον οποίον στροβιλίζονται κολοσσιαίες δυνάμεις, η απλή λογική δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίναι», έχει την αξία της. Ενδεχομένως να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ζούμε σ’ έναν τόπο-όαση κανονικότητας ή ίσως, να μας κάνει να καταλάβουμε ότι με τέτοια περικύκλωση ανορθολογισμού, στο τέλος ούτε εμείς θα την γλυτώσουμε…
Πηγή: liberal.gr