Του Τ. Αλεξανδρόπουλου
Το άρθρο του Αρεοπαγίτη Λέανδρου Ρακιντζή για την ακυρότητα της στημένης, ψευδούς και ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ παραπλανητικής «παραχώρησης» του Σκοπευτηρίου στον δήμο Καισαριανής ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ σαν κεραυνός στους γνωρίζοντες, έστω και εξ απαλών ονύχων, τα πράγματα. Απλά «ξεβράκωσε» (μετά συγχωρήσεως…) τους αριστερούς που ζητάνε ψήφους καπηλευόμενοι την Ιστορία. Είναι γνωστό από το 2001, με την απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου υπ’ αριθμόν 20/2001, ότι ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ, αποφάσισε, μεταξύ άλλων, ότι:
[…] Κατά τη σαφή έννοια του ν. 4778/1930, με την κατάρτιση και μεταγραφή του πιο πάνω συμβολαίου η … έγινε οριστική, όχι δε προσωρινή ή μετακλητή, κυρία του γηπέδου των 710 στρεμ., με μόνους τους περιορισμούς του νόμου που καταχωρήθηκαν στο συμβόλαιο και αφορούσαν στην εκμετάλλευση και χρήση αποκλειστικώς για εγκατάσταση σκοπευτηρίου και στην απαγόρευση διαθέσεώς του.
Η μεταβίβαση, εξάλλου, του γηπέδου έγινε χωρίς αντάλλαγμα, κατά πλήρη κυριότητα και χωρίς επιφύλαξη ανακλήσεως από το Δημόσιο, ως μόνη δε περίπτωση επανόδου της κυριότητάς του στο Δημόσιο προβλέφθηκε η διάλυση της …, ως σωματείου.
Από τη διατύπωση δε του ν. 4478/1930 προκύπτει, ότι η παραπάνω έκταση δεν προορίσθηκε (καθιερώθηκε), ως πράγμα εκτός συναλλαγής, κατά την έννοια του άρθρου 966 ΑΚ, αλλά ο όρος «εκτός συναλλαγής» τέθηκε με την περιορισμένη έννοια της απαγορεύσεως διαθέσεως του γηπέδου από την …, ούτε πρόκειται εδώ για σύσταση ιδιαιτέρου δικαιώματος επί κοινοχρήστου πράγματος (άρθρο 970 ΑΚ), διότι από το ν. 4478/1930 προκύπτει ότι μεταβιβάσθηκε κατά πλήρη κυριότητα ιδιωτικό γήπεδο του Δημοσίου, που δεν ανήκε στην κοινή χρήση, ούτε καθιερώθηκε για κοινή χρήση.
Άλλωστε και από τις διατάξεις των ν. 2764/1954 και 252/1976, που επηκολούθησαν και με τις οποίες ορίσθηκε ότι, σχετικά με την παραπάνω έκταση των 710 στρεμμάτων που μεταβιβάσθηκε στην …, αίρονται οι περιορισμοί της μεταβιβάσεως και επιτρέπεται να μεταβιβασθούν τμήματα του γηπέδου αυτού, εκτάσεως 43 στρεμ. με το ν. 2764.54 για την αποκατάσταση αστών προσφύγων και 109 στρεμ. με το ν. 252/76 για τις ανάγκες των διδακτηρίων του … (αναιρεσιβλήτου) και ότι η μεταβίβαση των τμημάτων αυτών θα γίνει είτε με αναγκαστική απαλλοτρίωση είτε με εκουσία εκποίηση από την …, προβλέφθηκε δε ότι το τίμημα ή η αποζημίωση από την απαλλοτρίωση θα περιέρχονται στην κυρία του γηπέδου …, προκύπτει, ότι ήταν δεδομένο για το Δημόσιο, ότι η κυριότητα της όλης παραπάνω εκτάσεως ανήκε, βάσει του ν. 4778/1930, στο αναιρεσείον σωματείο και γι΄ αυτό δεν περιλήφθηκε στους νόμους αυτούς διάταξη ότι ανακαλείται μερικώς η παραχώρηση-μεταβίβαση, που είχε γίνει σύμφωνα με τους παραπάνω νόμο και συμβόλαιο, ούτε ότι η κυριότητα των τμημάτων αυτών του γηπέδου περιέρχεται στο Δημόσιο.
Επομένως η μεταγενέστερη διάταξη του άρθρου 50 του ν. 1731/1987, με την οποία ορίσθηκε ότι «αίρεται» αφιέρωση στην … γηπέδου στην Καισαριανή και ο χαρακτηρισμός του ως εκτός συναλλαγής που έγινε με το 1615/1930 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αθηνών Κωνσταντίνου Βασιλάκη, η δε κυριότητά του επανέρχεται στο Δημόσιο», ως επιφέρουσα αφαίρεση (στέρηση) της κυριότητας της … επί του παραπάνω ακινήτου, που είχε αποκτηθεί νομίμως και οριστικώς από την τελευταία, χωρίς τις διατυπώσεις και τη διαδικασία του άρθρου 17 του Συντ., αντιβαίνει ευθέως στη διάταξη αυτή και τα δικαστήρια έχουν υποχρέωση να μη την εφαρμόσουν (άρθρο 13 παρ. 4 Συντ).
Η μειοψηφία
Δέκα τρία (13) όμως μέλη του Δικαστηρίου, που μειοψήφισαν, ήτοι ο Πρόεδρος Στέφανος Ματθίας, ο Αντιπρόεδρος Γεώργιος Κάπος και οι Αρεοπαγίτες Σπυρίδων Γκιάφης, Παύλος Μεϊδάνης, Αρχοντής Ντόβας, Γρηγόρης Φιλιππάτος, Κωνσταντίνος Βαλμαντώνης, Δημήτριος Παπαμήτσος, Γεράσιμος Σιμόπουλος, Ιωάννης Βερέτσος, Χρήστος Μπαλντάς, Αναστάσιος Πράσσος και Χρήστος Μπαβέας, έχουν την ακόλουθη γνώμη: Από το άρθρο 1 του ν. 4478/1930 σε συνδυασμό προς το συμβόλαιο 1615/1930 του συμβολαιογράφου …, προκύπτει ότι στο σωματείο υπό την επωνυμία «…» δεν μεταβιβάστηκε οριστικώς η κυριότητα επί της ως άνω εκτάσεως των 710 περίπου στρεμμάτων αλλά παραχωρήθηκε μετακλητή απλώς κυριότητα, υπό διαλυτική δηλαδή αίρεση συνιστάμενη στην εγκατάσταση σκοπευτηρίου και στη συνέχεια χρησιμοποίησή της «προς μόνον τον σκοπόν τούτον» (άρθρο 1 εδ. α΄ ), δηλαδή κυριότητα που θα διατηρείται μόνο ενόσω θα εξακολουθεί η χρήση αυτή για την οποία αποκλειστικά προορίστηκε. Είναι σαφής και χαρακτηριστική η ως άνω διατύπωση του νόμου με την οποία ως μοναδικό σκοπό της παραχώρησης του γηπέδου αποτελεί η χρήση του ως σκοπευτηρίου, η οποία επομένως τάχθηκε ως αίρεση λήξης της παραχώρησης όταν παύσει η χρήση αυτή. Η αίρεση αυτή επιβεβαιώνεται και από την περαιτέρω διάταξη κατά την οποία το ανωτέρω γήπεδο, θεωρούμενο εκτός συναλλαγής, δεν επιτρέπεται να εκποιηθεί από την Π.Σ.Ε. ή να κατασχεθεί από τρίτον, η δε εκμετάλλευσή του περιορίζεται αποκλειστικά σε τρόπους που συντείνουν προς τον σκοπό για τον οποίο παραχωρήθηκε στην εταιρεία (άρθρο 3).Η διάταξη του άρθρου 1 του ν. 252/76, που κατά τρόπο ανακόλουθο αφενός κάνει λόγο για «άρση της αφιέρωσης» και αφετέρου προβλέπει αναγκαστική απαλλοτρίωση ή εκούσια μεταβίβαση από την … στο Δημόσιο, δεν μετέβαλε το υφιστάμενο, βάσει του ν. 4478/1930 (στον οποίο και ρητά αναφέρεται) και του προαναφερόμενου συμβολαίου, ιδιοκτησιακό καθεστώς, το οποίο δεν είχε μεταβληθεί ούτε με τον προηγηθέντα όμοιο νόμο 2764/1954. Επομένως κατά τη γνώμη της μειοψηφίας το άρθρο 50 του ν. 1731/1987 δεν αντίκειται στην προστατευτική της ιδιοκτησίας διάταξη του άρθρου 17 του Συντάγματος, εφόσον η αμφισβήτηση της συνταγματικότητάς του ανάγεται στην ύπαρξη ή μη της διαλυτικής αίρεσης, και όχι στη μη πλήρωσή της, ο δε νόμος έλαβε ως δεδομένη την πλήρωσή της (βλ. και εισηγητική έκθεση του ν. 1731/87) και δεν προσβάλλεται ως αντισυνταγματικός κατά τούτο. Συνακόλουθα το Εφετείο το οποίο στήριξε την απόρριψη της αγωγής του αναιρεσείοντος στην κρίση αυτή, από την οποία περαιτέρω συνήγαγε τη λήξη της μισθωτικής μεταξύ των διαδίκων σχέσης, δεν έσφαλε και οι συναφείς αναιρετικοί λόγοι που παραπέμφθηκαν στην Ολομέλεια έπρεπε να απορριφθούν.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αποφαίνεται ότι είναι βάσιμοι οι παραπεμφθέντες στην παρούσα Ολομέλεια εις το σκεπτικό λόγοι αναιρέσεως, κατά το μέρος που αυτοί στηρίζονται σε παραβίαση των άρθρων 17 του Συντάγματος και 50 του ν. 1731/1987. Και
Αναπέμπει την υπόθεση στο Δ΄ Τμήμα για εξέταση των υπόλοιπων λόγων αναιρέσεως.
Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα στις 22 Νοεμβρίου 2001 και Δημοσιεύθηκε σε δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση στις 6 Δεκεμβρίου 2001.
“Πού είναι η μπάλα, ωέο πού είναι η μπάλα…”
ΦΥΣΙΚΑ, με τα ακροβατικά νομιμότητας τα οποία επιχειρεί το ΚΚΕ, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, «χάθηκε η μπάλα»… Όταν επισκέφθηκαν τον υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά οι επικεφαλής, πριν το καλοκαίρι, για το θέμα του Σκοπευτηρίου, έμαθαν από πρώτο χέρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΙΑ ΠΡΌΘΕΣΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. Απλά ήθελε να κάνει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ψηφοθηρία. Η «πολιτική λύση» για την οποία τους προϊδέασε ο υπουργός Επικρατείας ήταν μια «σαπουνόφουσκα». Για τα κενά στο σκεπτικό της οποίας τους ενημέρωσε και ο κ. Θεόδωρος Ιωαννίδης ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ στο δημοτικό συμβούλιο..! Την οποία επιστολή οι “άρχοντες” την “εξαφάνισαν” και δεν την πέρασαν στα πρακτικά!!!
Η δήθεν «πολιτική λύση» την οποία θα έδινε η μνημονιακή κυβέρνηση των αριστεροδέξιων υποτακτικών της Μέρκελ, απλά πρόσθεσε άλλη μια σελίδα φαιδρότητας στα πεπραγμένα της, παρασύροντας στον κυκεώνα της γελοιότητας και τη δημοτική αρχή της Καισαριανής.
Η δημοτική αρχή της Καισαριανής, υπακούοντας τυφλά στον Περισσό, έπαιξε τον ρόλο του «μπροστάρη» στην «επίθεση» για την «άλωση της Σκοπευτικής». Στην ουσία, η δημοτική αρχή του ΚΚΕ, αμφισβήτησε ευθέως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας κάθε μεροκαματιάρη πολίτη, κάθε μισθοσυντήρητου ή συνταξιούχου, ο οποίος κατάφερε, μετά από αγώνα μιας ζωής, να αποκτήσει ένα «καλύβι», το οποίο έρχεται ΤΩΡΑ να ΔΗΜΕΥΣΕΙ, με χίλιους τρόπους, η «αριστερή» κυβέρνηση των σαλτιμπάγκων…
Που βρίσκονται όλοι οι “αριστεροί αγωνιστές” της δεξιάς τσέπης;
Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη απορία, είναι η στάση όλων των «αγωνιστών» «της αριστεράς και της προόδου», ΚΥΡΙΩΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΓΑΛΟΥΧΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΑΦΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ. Άκρα του τάφου σιωπή…
«ΦΥΣΙΚΑ», θα ήταν «εξωφρενικό» να ζητούσε κανένας τη δημόσια τοποθέτηση της κυρίας που προΐσταται της Περιφέρειας Αττικής, η οποία εξαπάτησε τους πολίτες με υποσχέσεις κενές αντικρίσματος.
Αλλά, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν ήδη πάρει θέση όλοι αυτοί οι «δημόσιοι παράγοντες» οι οποίοι, ΔΗΘΕΝ, «αγωνίστηκαν» για να περιέλθει ο χώρος του Σκοπευτηρίου στον λαό της πόλης. ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ!!!
Τι ρόλο παίζει η Δούρου ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ;
Έχω τη βεβαιότητα ότι η Ρένα Δούρου παίζει κάποιο «παιχνίδι» τακτικής αυτή την εποχή. Και στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουν όλοι οι ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ «παράγοντες» στην Περιφέρεια Αττικής. Διαβλέποντας το τέλος του άλλοτε «κολλητού» της, δημιουργεί μια δεξαμενή ψήφων στις γειτονιές της Αττικής για να τις «αρμέξει» όταν έρθει η ώρα, προς ίδιο όφελος…
Δεν είναι καθόλου άσχετο με τον συλλογισμό αυτό, το χτεσινό άρθρο του Γιώργου Κατσίγιαννη στα «Παραπολιτικά». Αναφέρει, μεταξύ άλλων»:
[…] Την ώρα που η φθορά της κυβέρνησης αποτυπώνεται περίτρανα σε όλες τις δημοσκοπήσεις και το ένα μετά το άλλο τα πρόσωπα της Αριστεράς στην εξουσία πασχίζουν να μη θρυμματιστεί το πολιτικό τους προφίλ, εκείνη που δείχνει να μην ανησυχεί είναι η περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου, η οποία εδώ και αρκετό καιρό ασχολείται μόνο με τα του οίκου της και αποφεύγει συνειδητά τις κακοτοπιές της «κυβερνητικής καθημερινότητας».
[…] Η πολιτική σιωπή της για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης είναι πιο ωφέλιμη για την ίδια από το να υιοθετήσει τη στρατηγική του «αντάρτικου», όπως κατά καιρούς έχει συμβεί με περιπτώσεις άλλων αξιωματούχων της Αυτοδιοίκησης, που νόμιζαν ότι θα χτίσουν ηγετική καριέρα με το να ξιφουλκούν εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης ακόμη και για άσχετα με το έργο τους θέματα.
[…] Σε εσωκομματικό επίπεδο, η κ. Δούρου κάθε άλλο παρά αδιάφορη μένει για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και την προσωπική της σχέση με τα στελέχη και τα μέλη της Κουμουνδούρου. Απεναντίας, ενόψει και του συνεδρίου του κόμματος, κινείται «αθόρυβα», οικοδομώντας νέες σχέσεις, με στόχο τη διεύρυνση της ηγετικής της επιρροής. Ναι μεν έχει ως βάση την ομάδα από την οποία προέρχεται και φέρει την ονομασία «Πλατφόρμα 2010», όπου επικεφαλής είναι ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης και ο υφυπουργός Γιάννης Μπαλάφας, ωστόσο τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει και αποστασιοποιείται από αυτή, θεωρώντας ότι η «περιχαράκωσή» της εντός των ορίων μιας συγκεκριμένης τάσης δεν αποτελεί εγγύηση για το μέλλον και κυρίως για την επόμενη ημέρα.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η ίδια έχει κάνει προσωπικά ανοίγματα και στην ομάδα των «προεδρικών», όπως είναι η «Ενωτική Κίνηση» του Νίκου Παππά, σε μεμονωμένα στελέχη της ομάδας των «53», καθώς με τους εμφανιζόμενους ως βασικούς εκφραστές της δεν έχει καλές σχέσεις, καθώς και σε πολλούς βουλευτές, κυρίως γυναίκες. […]
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η Δούρου «δεν μάσησε» από τα δήθεν επαναστατικά κελεύσματα των τσιπροπαπάδων. Άλλωστε, επειδή είναι εγνωσμένης ευφυΐας, μάλλον θα έσκασε στα γέλια με την… παράδοση του ΦΕΚ στους οσφυοκάμπτες «δημόσιους παράγοντες» της Καισαριανής…
Ας περιμένουμε λίγο ακόμα για να δούμε αν θα εμφανιστεί κανένας “δημόσιος παράγοντας” ο οποίος έχει γνώση του θέματος και έχει και διάθεση να πάρει δημόσια θέση για το ζήτημα της ΑΛΛΗΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΤΗΣ της “ξεφτιλισμένης αριστεράς”…