Πολυτεχνείο, μεταπολίτευση, ο τόπος κοχλάζει!
Ευφορία, ελπίδα, αισιοδοξία!
Το κόμμα στέλνει στελέχη στην πόλη ν’ αναλάβουν την οργάνωση.
Έρχονται από τη σπουδάζουσα – έτσι λέγαμε τότε…
Ήρθαν κάποιοι, αλλά ένας ήταν ο ξεχωριστός!
Νέος, φοιτητής, ευθυτενής, ωραίος και λαμπερός!
Ωραίος και λαμπερός!
Δεν άργησε πολύ να γοητεύσει την ομάδα των νεαρών μαθητών που είχαν σκοπό, άκου λέει, ν’ αλλάξουν το κόσμο! Η Μάρω, ο Μπάμπης, η Δέσποινα, η Ηλέκτρα, ο Θέμις -ο πιο μικρός- κάπου εκεί γύρω κι εγώ, τα καλά ήταν μπροστά, το μέλλον εξασφαλισμένο!
Κι έγινε ο καθοδηγητής, ο σύντροφος, άλλωστε απ’ την παρέα αυτή, διάλεξε κι ο ίδιος τη σύντροφό του!
Και δούλεψε δίπλα στον Παναγιώτη και μάθαινε και έχτιζε σιγά-σιγά μια σχέση ζωής με την πόλη αυτή, τη μεγάλη, την ηρώισσα, τη δύσκολη, τη κακότροπη! Κι αγωνίστηκε κι αγωνίστηκε, ευγενής και αφιερωμένος, να κοιτά το μέλλον σαν σοβιετικό άγαλμα!
Κι ήρθαν άστατοι καιροί, και ήρθε η μεγάλη ήττα, κι ο κόσμος σταμάτησε για λίγο και κάποιοι δεν άντεξαν και κάποιοι είναι ακόμη τσακισμένοι! Και νοιώσαμε όλοι μια μεγάλη λύπη, αλλά κάποιοι και μια κρυφή χαρά, όπως το ‘χε περιγράψει ο Λεωνίδας. Κι ήρθαν διαψεύσεις, αναβολές, ακυρώσεις, ματαιώσεις, και μια κρυφή μελαγχολία εγκαταστάθηκε στις καρδιές μας και κάποτε θυμός, για όσους έκαναν το όνειρο, εφιάλτη!
«Το άψογο πρόσωπο της ιστορίας θολώνει»!
Ο Θανάσης είχε την ευφυία να κατανοήσει τις μεγάλες αλλαγές και να προχωρήσει μπροστά, να ρίξει όλο το βάρος στην αυτοδιοίκηση, ήταν πλασμένος γι’ αυτό! Και έβαλε τις βάσεις για την νέα Καισαριανή, στα βήματα αυτά άλλωστε πατάω κι εγώ με τον δικό μου τρόπο!
Δεν θα αναφέρω εδώ τα έργα του, τα ξέρετε ήδη!
Μοναδικός στην εκλογική λογιστική, τολμηρός στις συμμαχίες και πάντα ένα βήμα μπροστά, καταρτισμένος, πάντα στην ουσία των πραγμάτων, αποφασιστικός στα λογής διακυβεύματα, ήταν και για μένα δάσκαλος!
Όμως δεν είναι το έργο που επιτελέστηκε στις θητείες του, αυτό που θα θυμάμαι απ’ τον Θανάση!
Δεν είναι αυτό που ζηλεύω σ’ αυτόν!
Αυτό που ζηλεύω είναι ότι κάποια στιγμή, διάλεξε, έκανε τη μεγάλη επιλογή!
Διάλεξε να δώσει την ευκαιρία στη ζωή μέσα του, που απαιτούσε, που πάλευε να ξεπροβάλλει στη επιφάνεια, τρυπώντας το οπλισμένο σκυρόδεμα της στράτευσης, της πολιτικής καριέρας…
Και στο πρόσωπό του μεταγράφηκε το ανεκπλήρωτο, όλη η μελαγχολία της αριστεράς, το βάσανο του ανθρώπου!
Κι ένοιωσε την ανασφάλεια κι έκανε λάθη κι αδίκησε κι αδίκησε περισσότερο τον εαυτό του, κι έγινε τόσο άνθρωπος…
Αυτό ζηλεύω περισσότερο!
Που «έψαχνε να αγοράσει ομπρέλες για πανάρχαιους κατακλυσμούς» που σε κυνικούς πολιτικούς διαλόγους, σε κυνικά ερωτήματα απαντούσε στο τέλος, με ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη…
Και πέρασε καιρός…
Τον έχασα για χρόνια, μέχρι που ξανασυναντηθήκαμε στις δημοτικές εκλογές του ‘02!
Μετά χάθηκε, ξανάρθε, χάθηκε πάλι.
Όταν τον ξαναείδα δεν ήταν πια ο ίδιος!
Εμφανίστηκε (τι αστείο…) σε μια εκδήλωση, χειραγωγώντας με, εσύ είσαι δικό μου δημιούργημα, έχω δικαίωμα, μη μιλάς, μου ’σφιξε το μπράτσο καθισμένος δίπλα μου, γύρω άδειες καρέκλες, άσε το Μίμη να μιλήσει, τα κανόνιζε όλα, είχε δικαίωμα…
Τώρα ο Θανάσης ταξιδεύει, η νιότη τέλειωσε προ πολλού, περπατάει μέσα στη νύχτα και θα επικρατήσει σιωπή για λίγο και μετά όλα θα ξεκινήσουν ξανά, χωρίς τον Θανάση!
Τώρα, απ’ το ψηφιδωτό του δικού μου κόσμου πέφτουν ψηφίδες, σα νιφάδες χιονιού που στροβιλίζονται στο φως της λάμπας του δρόμου μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, αναζητώντας τρόπο κάπου αλλού να υπάρξουν πριν γίνουν πάγος ή νερό.
Χθες ένας, σήμερα άλλος, αύριο ποιος ξέρει;
Φεύγουν οι ψηφίδες απ’ το ψηφιδωτό αυτό, κάποιες μικρές, κάποιες μεγάλες, κάποιες ωραίες και λαμπερές.
Σε λίγο όταν όλα τελειώσουν, θα πάρω τη κατηφόρα προς το δημαρχείο, θα περπατώ κι οι σκέψεις θα με κατακλύζουν, δεν θα ξέρω τι να κάνω με την άσχημη αυτή γεύση στο στόμα και θα περιμένω τη λυτρωτική στιγμή που η πραγματικότητα θα με συντρίψει με το πόσες καθαρίστριες θα πάρω ή τι θα κάνω με τους παιδικούς σταθμούς… ενώ δίπλα μου συνεχώς θα τρίζουν οι ψηφίδες απ’ το ψηφιδωτό την νιότης μου που πρόκειται να πέσουν…
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ!!!
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Θανάση!
Μου θύμισε η Παναγιώτα, όταν έγραφε τη κασέτα με το μήνυμα της ντουντούκας, ότι πάντα της ζητούσε ο Θανάσης, να κλείσει με την αγαπημένη του φράση:
"ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!"
Λοιπόν Θανάση, είμαστε όλοι εδώ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ!
Για να ξεπροβοδήσουμε τον Δήμαρχο Καισαριανής, τον παλιό μου σύντροφο Θανάση Μπαρτσώκα, τον Δήμαρχο, τον ΠΙΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ!