Του Γιάννη Σιδέρη
Όταν έχεις μια αρχή για κάθε περίπτωση, δεν έχεις καθόλου αρχές… Μέχρι και τον Χένρι Κίσινγκερ επικαλέστηκε ο Δημήτρης Παπαδημούλης στην επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής, για την ανάγκη εξεύρεσης ειρηνικής λύσης στο Ουκρανικό!
Τι είχε πει στο Νταβός το άλλοτε ιερό τέρας της διπλωματίας; Ότι η Ουκρανία πρέπει να… παραχωρήσει εδάφη στη Ρωσία για να τερματιστεί ο πόλεμος (προτείνοντας μια θέση στην οποία αντιτίθεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών). Η συνέχιση του πολέμου, είπε, δεν αφορά στην ελευθερία της Ουκρανίας, αλλά έναν νέο πόλεμο κατά της ίδιας της Ρωσίας.
Του απάντησε καταλλήλως ο Ζελένσκι σε τηλεοπτικό του μήνυμα: «Ο,τι και να κάνει το ρωσικό κράτος, θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα λέει «ας λάβουμε υπόψη τα συμφέροντα της Ρωσίας. Παρά τους χιλιάδες ρωσικούς πυραύλους που έπληξαν την Ουκρανία. Παρά τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών. Παρά τη Μπούτσα και τη Μαριούπολη. Παρά τις κατεστραμμένες πόλεις. Και παρά τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» που έφτιαξε το ρωσικό κράτος, στα οποία σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν και εξευτελίζουν ανθρώπους σαν να είναι κρέατα σε ιμάντα μεταφοράς».
Η δήλωση Κίσινγκερ φιλοξενήθηκε στην Αυγή χωρίς σχολιασμό, ως κάτι αυτονόητα αποδεκτό. «Ο Κίσινγκερ λέει πως η Ουκρανία πρέπει να δώσει εδάφη στη Ρωσία για να τερματιστεί ο πόλεμος». Τέτοια τιμή!
Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τον πρώην μάγο της διπλωματίας, για έλλειψη πνευματικής διαύγειας, παρότι σε δύο χρόνια συμπληρώνει έναν αιώνα ζωής. Από την πλευρά της κυνικής – συμβιβαστικής θεώρησης όσων δεν επιθυμούν τη διατάραξη του status quo, η προτροπή του είναι σοφή. Ένας λαός μπορεί να παραχωρήσει εδάφη του στον τραμπούκο της γειτονιάς με αντάλλαγμα την ειρήνη.
Μόνο που θα είναι μια ειρήνη έμφοβη, και η διατήρησή της θα εναπόκειται στη θέληση του τραμπούκου. Αν στο μέλλον θελήσει υπό την απειλή πολέμου να του παραχωρηθούν και άλλα εδάφη, ο αδύναμος θα πρέπει να του τα παραδώσει για να αποφύγει τη συνέχιση του πολεμικού θανατικού.
Θιασώτης της σχολής του ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις ο Κίσινγκερ, της άποψης ότι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους πρέπει να χαράσσεται με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον, είχε γίνει στόχος της Αριστεράς για την υποστήριξή του σε διάφορα δικτατορικά καθεστώτα, εφόσον αυτά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ (για να μην ξεχνάμε και την ιστορία των ΗΠΑ). Με τη λογική αυτή (κατά τα εμπιστευτικά έγγραφα του Foreign Office), στόχος της πολιτικής του στο Κυπριακό ήταν να ικανοποιηθεί η Τουρκία.
Ότι επί συριζαίικης Αριστεράς θα αναγορεύετο ο Κίσινγκερ φωνή λογικής και μέτρο κρίσης για να καλύψει τη συγκεκαλυμμένη ρωσοφιλία τους, είναι από τις εκπλήξεις που μόνο το ανεμολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σου προσφέρει. Είναι οι ίδιοι που έχουν κάνει καραμέλα ότι ο λαός και όχι ο Μεταξάς, είπε το «Όχι», και εκθειάζουν την αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ (εκείνοι οι πολεμιστές, άσχετα με τις σκοπιμότητες της ηγεσίας, δεν είπαν να παραδώσουμε εθνικό χώρο για να αποφύγουμε τον πόλεμο).
Όμως με την ίδια λογική μπορούμε να εξασφαλίσουμε και εμείς ειρήνη και στο Αιγαίο. Χθες ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου υποστήριξε, και όχι για πρώτη φορά, ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα συμφωνηθέντα με τη στρατιωτικοποίηση των νησιών της, και ότι αν δεν εγκαταλείψει αυτή την τακτική της, η Τουρκία θα αναγκαστεί να αναλάβει δράση!
Όπως τόνισε «τα βήματα που έκανε η Ελλάδα (στα νησιά) συνιστούν απειλή για την Τουρκία. Δεν μπορούμε να λέμε «δεν έχει σημασία, όσα όπλα κι αν βάλετε». Όσο δε σταματούν την παραβίαση, θα σας κυνηγάμε».
Οπότε για να μη μας κυνηγάνε, θα ήταν… καλό να αφοπλίσουμε τα νησιά, για να έχουμε ειρήνη. Και όταν αποφασίσουν να αποβιβαστούν σε κάποια από αυτά, να μην τους ενοχλήσουμε, να μην προσπαθήσουμε με στρατό να τα ανακαταλάβουμε, γιατί αλλιώς θα διακυβεύσουμε την ειρηνική συνύπαρξη.
Την ίδια τακτική δικαιολογία ακολουθεί ο Πούτιν. Αν ήταν θέμα περικύκλωσης από το ΝΑΤΟ σε μας (όσο και αν δεν αρέσει), θα ήταν κατανοητό. Θα μπορούσε να είχε λυθεί με μια συμφωνία μη ένταξης της Ουκρανίας στον Οργανισμό.
Αλλά για τον Πούτιν δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Η Ουκρανία γι’ αυτόν ήταν ένα λάθος των μπολσεβίκων ηγετών, ενώ Ουκρανικό έθνος δεν υφίσταται. Άρα ο… ψευδεπίγραφος ουκρανικό λαός τη μόνη λύση που έχει είναι να αφομοιωθεί από τον ρωσικό. Αν δεν το δεχθεί τον σκοτώνουμε.
Η Ρωσία, παρά τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του ουκρανικού λαού, φαίνεται προς το παρόν ότι νικάει. Είναι θέμα μεγέθους. Αν τελικά νικήσει, δε θα έρθει η πολυπόθητη ειρήνη. Αντιθέτως, θα ανοίξει την όρεξη στους Πούτιν του μέλλοντος και για άλλα εδάφη, αλλά και σε κάθε είδους Τσαβούσογλου, με τη δύναμη των όπλων να αμφισβητούν το δικαίωμα στην ανεξαρτησία μικρότερων κρατών.
Και το θέμα δεν είναι η Τουρκία, που άλλωστε ούτε αυτή είναι Ρωσία ούτε εμείς Ουκρανία, σε στρατιωτική ισχύ. Θα πονέσει πολύ αν μας «κυνηγήσει». Το θέμα είναι η αποδοχή της υποταγής στη δύναμη του ισχυροτέρου. Αυτό μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Πηγή: liberal.gr