Του Δημήτρη Λάσκαρη, εν αδεία άνευ αποδοχών ΥΔΑΧ στο ΚΕΠ Καισαριανής

Οι παρατάξεις, οι υποψήφιοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, είναι πλέον γνωστοί στην πόλη. Τι δεν είναι γνωστό; Μα, το διακύβευμα. Δηλαδή οι αποφάσεις, οι υποδηλούμενες ενέργειες, οι διαδικασίες και οι καταστάσεις που πιθανόν να τεθούν σε κίνδυνο αν ψηφίσουμε τον ‘άλφα ή βήτα’ συνδυασμό, υποψήφιο. Πάντα οι εκλογές έχουν ένα διακύβευμα, αποτελούν μια ‘τρομολαχνεική’ [i]διαδικασία που επιδιώκει να Μας πείσει ότι: οι παρατάξεις, οι υποψήφιοι ‘αγαπούν’ την πόλη. Όμως, ο τρόμος, ο κίνδυνος, το ‘κακό’ βρίσκει νόημα στις αξίες μας, δηλαδή στις επιθυμίες Μας… Μη το ξεχνάτε, γι’ αυτό ονομάσαμε τον εαυτόν μας: «Άνθρωπο», για να δείξουμε ότι μόνο εμείς ξέρουμε να κρίνουμε τις ‘αξίες’.

Αν, λοιπόν, μας ενδιαφέρει η ‘καταγγελία’ των όσων έκαναν, ή όσων δεν έκαναν σωστά οι προηγούμενοι, πάντα με την ‘υπόσχεση’ ότι: «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα…», θα δώσουμε την ψήφο μας στους ‘δεξίους’, ή/και, ‘αριστερούς’ εκείνους παράγοντες που θα διαμεσολαβήσουν ώστε να ικανοποιηθεί αυτή η επιθυμία μας. «Νέου τύπου προγράμματα», «έξυπνες πόλεις» και ένα σωρό ‘όμορφες λέξεις’, ατάκτως ερριμμένες προτάσεις για μια βραχυπρόθεσμη διαχείριση της ‘ανάπηρης’ επιθυμίας μας θα επιδιώξουν να μας πείσουν ότι: η πόλη δεν υποκύπτει στο κομματιλίκι, ή και, την αγορά (εργολαβίες, προμήθειες, «αρπαχτές» κ.λπ.), αλλά στην «αφιλοκέρδεια», την προσφορά και την αποτελεσματική διαχείριση των «αναγκών της πόλης».

Όλα αυτά εκφέρονται και αντανακλώνται στα ‘κάτοπτρα’ της «αυτοδιοίκησης». Μια αυτοδιοίκηση, όπου:

1. Για τους νυν αποτελεί «άλλον έναν μηχανισμό» που με την «πολιτική» των αντίπαλων συνδυασμών «θα συμβάλλει στην φοροεπιδρομή στην εμπορευματοποίηση και το ξεπούλημα τους δημόσιας περιουσίας, που θα βάζει βαθιά το χέρι στη τσέπη των δημοτών». Τους καλεί: Να διεκδικήσουμε τη ζωή που τους αξίζει, μέσα από το «στήριγμα της δημοτικής αρχής της Λαϊκής Συσπείρωσης», η οποία είχε ως «προτεραιότητα τους ανάγκες του λαού», να υπερασπιστούμε «αυτά που μαζί καταφέραμε». Συγκεκριμένα, ως δημοτική Αρχή σταθήκανε «απέναντι στο αντιλαϊκό πλαίσιο που κυριαρχεί, παίρνοντας θέση ενάντια σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθήθηκαν, διεκδικώντας μέτρα ανακούφισης των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στηρίζοντας τους αγώνες των εργαζόμενων των Δήμων».

2. Η «Συνεργασία Πολιτών», με το «Με σεβασμό στο παρελθόν… διεκδικούμε το παρόν… χαράζουμε το μέλλον» ως μότο της, θεωρεί ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει «ανάγκη από ευρείες συσπειρώσεις που επιδιώκουν τη σύνθεση των απόψεων». Σε επτά άξονες ξεδιπλώνει το αφήγημά της ώστε το «ζωντανό εργαστήρι ιστορίας και μνήμης» να γίνει «πόλη καθαρή, οικολογική και φιλοζωϊκή» που θα αναπτύξει την «κοινωνική κι αλληλέγγυα οικονομία για νέους και ανέργους». Με έμφαση στην «καθημερινότητα» προωθεί τη «δημιουργία δικτυακής πλατφόρμας που ο Δήμος θα θέτει σε δημόσια διαβούλευση ζητήματα που αφορούν τη ζωή της πόλης και οι πολίτες θα έχουν λόγο στις αποφάσεις που παίρνει το Δημοτικό Συμβούλιο».

3. Οι “Αν όχι τώρα, πότε;” Υποστηρίζουν ότι «Η ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ πρέπει να επιστρέψει στους Καισαριανιώτες!» ώστε να μελετήσουμε «τα σύγχρονα μοντέλα τοπικής ανάπτυξης» και να αξιοποιήσουμε «τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα και όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία». «Σχεδιάζουμε την Καισαριανή μας μια πόλη ανάπτυξης και ευημερίας» είναι το μότο τους, δίνοντας το στίγμα μιας ‘ανεξάρτητης παράταξης’ που μας καλεί: «να κάνουμε κάτι ΤΩΡΑ!». Μιας και «Πρέπει η ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να εκσυγχρονισθεί, να γίνει μια πόλη που αξίζει κανείς να ζει, που αξίζει κανείς να επισκεφθεί! Μια πόλη αντάξια της ιστορίας της!».

4. «Ανεξάρτητη πόλη» με «ανεξάρτητους πολίτες», μια νέα παράταξη αναγγέλλει την φιλοδοξία της «να αλλάξει τα πολιτικά δεδομένα στην πόλη», όπου με οδηγό ένα καλά δουλεμένο σχέδιο, θα υλοποιήσει για την πόλη έργα, που θα γίνουν πραγματικά –και όχι συνθηματικά– για «Πρώτη Φορά» στην Καισαριανή». Και αυτή με τη σειρά της μας καλεί να πιστέψουμε: «στην Καισαριανή της Αυτοδιάθεσης, των Ενεργών Πολιτών, της Κοινωνικής Πλειοψηφίας κι όχι στην Καισαριανή όπου ψηφίζει το 50%»…, αλλά και «στη Δημοκρατία, που αποτελεί ένα τεράστιο μεταμνημονιακό Εθνικό Θέμα και μπορεί να οικοδομηθεί πάλι στη χώρα μας, με τα δομικά υλικά της τοπικής συνεννόησης».

5. Η τελευταία παράταξη δηλώνει «Ανυπότακτη» και φιλοδοξεί: «μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο να συμβάλει στη δημιουργία λαϊκού κινήματος που θα αντιπαλεύει τις μνημονιακές αντιλαϊκές πολιτικές» που στους Δήμους εκφράζεται «μέσα από τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και την χρήση με μαζικό τρόπο υπαμειβόμενης ελαστικής- κοινωφελούς εργασίας». Αυτοπροσδιορίζεται ως ‘αντικαπιταλιστική αριστερά’ που μας καλεί να στηρίξουμε την προσπάθεια της «να εκπροσωπηθεί στο δημοτικό συμβούλιο για να υπάρχει διεκδίκηση και αντιπολίτευση μέσα κι έξω από αυτό!». Κεντρικός της στόχος το ‘λαϊκό κίνημα’ που « στο επίπεδο των δήμων θα πρέπει να περάσει σε μια γενική αντεπίθεση με συνολικό αντικυβερνητικό, αντιμνημονιακό, αντιφασιστικό αντιεθνικιστικό, αντιρατσιστικό ,αντιιμπεριαλιστικό, αντι ΕΕ και αντικαπιταλιστικό αγώνα».

‘Ψέματα’ δεν λέει κανένας και καμία παράταξη αφού όπως έγραψε ο Νίτσε: «Δεν είναι μόνο αυτός που μιλάει αντίθετα απ’ αυτό που ξέρει ψεύτης, αλλά είναι ακόμη περισσότερο ψεύτης εκείνος που μιλάει αντίθετα σ’ αυτό που δεν ξέρει…»[ii]. ‘Αγαπούν’ την τοπική αυτοδιοίκηση γιατί ‘αγαπούν’ τον γείτονά τους που: πετάει σκουπίδια, παρκάρει παντού, φωνάζει στο πάρκο, βασανίζει τα αδέσποτα, δεν σέβεται τις ουρές, χλευάζει τους διαφορετικούς, στραβομουτζουνιάζει με τους αλλοδαπούς, καταριέται τους αλλόθρησκους και σιχαίνεται τους κουλτουριάρηδες, τους χρήστες, τους νέους, τους γέρους, τους αποκλεισμένους… Αυτός ο πολίτης, κάτοικος της πόλης αισθάνεται άνετα, ιδιαίτερα όταν έχουν μιλήσει ‘καλά γι’ αυτόν’, με τους: νοικοκυραίους, καλοντυμένους, όμορφους (λιγότερο από αυτόν), πετυχημένους παράγοντες γιατρούς-δικηγόρους-λογιστές, όργανα της τάξης, της θρησκείας και της γραφειοκρατίας, τους εξουσιαστές του… Γι’ αυτόν τον πολίτη δεν υπάρχει αυτοδιοίκηση, αγαπητοί μου πρώην συμπολίτες, αλλά «ετεροδιοίκηση». Δήμοι και περιφέρειες αποτελούν προέκταση της κρατικής δομής στις σύγχρονες συνθήκες, σε στενή συνάρτηση και εξάρτηση από το κεντρικό κράτος και τις νέες υπερεθνικές δομές και δίκτυα. Οι συνεχώς νέες αρμοδιότητες, δίχως παράλληλα τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό που θα τις υπηρετήσει, οδηγεί τον πολίτη-κάτοικο στη γνωστή ‘πελατειακή’ λογική και στη μεταπρατική εξουσία στο τοπικό επίπεδο.

Γι’ αυτό ο χρησμός του Νίτσε μας ταιριάζει: «Η ανάμιξη με τους ανθρώπους καταστρέφει το χαρακτήρα, ιδιαίτερα όταν κάποιος δεν έχει καθόλου χαρακτήρα». Γιατί; Μα, διότι με τον «Κλεισθένη» οσμίζομαι την ‘μάχη των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών’, δίπλα σε μια ‘πιο λυσσασμένη μάχη των επίδοξων αντιδημάρχων και αντιπεριφερειαρχών’, ανεξάρτητα από τον συνδυασμό που συμμετέχουν καθώς η εκλογή τους στα συμβούλια ανοίγει το δρόμο για τη συμμετοχή στη διοίκηση, στην εξουσία…

Ε, και λοιπόν, τι ζητά η αλεπού στο παζάρι; Μα, τα έχουμε ‘γράψει’ και πράξει από καιρό στη ‘σπηλιά της γραφής’[iii] και της αφήγησης: Το κίνημα πόλης αναζητούμε που θα ξυπνήσει τη ‘νεκρή πόλη’ και θα αναδείξει τα ζητήματα της πολιτικής συμμετοχής, της αυτενέργειας και κυρίως θα αναδιαμορφώσει την κοινωνική συνείδηση των κατοίκων. Μια αγωνιώδη πορεία που θα Μας οδηγήσει στο: Να «αγαπάτε τον πιο μακρινό» που μας δίδαξε ο Νίτσε. Γι’ αυτό ‘δε μ’ αρέσουν ούτε οι γιορτές και τα γλέντια σας… αφού έχω βρει πολλούς θεατρίνους σ’ αυτές τις γιορτές , όπου ακόμη και οι θεατές σαν θεατρίνοι συμπεριφέρονται…’. Να αγαπήσετε τον ‘φίλο’, όχι τον γείτονα, τον μακρινό πρόσφυγα και τον εσωτερικό μετανάστη, όχι τον αυτάρεσκο ντόπιο, αυτόν που έχει πάντα ‘ένα ολοκληρωμένο κόσμο να προσφέρει’, αυτόν να τιμήσετε με την ψήφο σας, δηλαδή τον εαυτόν σας που αλλάζει κοινωνική συνείδηση, συμμετέχει, αυτενεργεί που ‘λογαριάζει’ πάνω από την αγάπη του ανθρώπου ‘την αγάπη των ιδανικών και των φαντασιώσεων’, και, για να μη το ξεχάσω, την ‘ηδονή της συμμετοχής’.

‘Καλό βόλι’ λοιπόν, χωρίς παρεξήγηση, και, ως ‘παλαιο-κομμουνιστής’ δηλώνω: θα βρεθούμε στην κάλπη με πολλούς – πολλές από τους υποψήφιους…