Του Δημήτρη Καμπουράκη
Έγινε το μακελειό στα Βορίζια και πριν προλάβει να στεγνώσει το αίμα, άρχισε το πανελλήνιο ρεφρέν. «Φταίει η υποστελέχωση της αστυνομίας». Δεν φταίει η βεντέτα που κουβαλάει δεκαετίες μίσους, δεν φταίει ο κάθε ανόητος που κρύβει ένα Καλάσνικοφ κάτω απ’ το κρεβάτι του, δεν φταίει η κοινωνική ανοχή στην αρπαγή, στην επίδειξη, στον «άντρα τον μάγκα, τον σωστό». Όχι, φταίει που δεν είχε δεύτερη και τρίτη βάρδια η διμοιρία Ασφαλείας του Ηρακλείου, να πηγαινοέρχεται νυχθημερόν στα σοκάκια των Βοριζίων. Αν υπήρχε άλλη μια περιπολία, όλα θα ήταν μέλι-γάλα.
Στο μεταξύ, η Ελλάδα έχει 55.000 αστυνομικούς. Η αναλογία είναι 525 ανά 100.000 κατοίκους, όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η αναλογία είναι λίγο πάνω από το μισό δικό μας: 341 αστυνομικοί στους 100.000 κατοίκους.
Η «υποστελέχωση» έχει γίνει το νέο εθνικό άλλοθι. Για όλα όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν, φταίει που το κράτος μας δεν έχει αρκετό προσωπικό. Από τα νοσοκομεία ως τα σχολεία, από τα ΚΕΠ ως τις εφορίες, κι από την Πυροσβεστική ως τα δασαρχεία, παντού η ίδια κασέτα. Λείπει κόσμος. Ως και για τα άδεια ΕΛΤΑ, άκουσα ότι είναι υποστελεχωμένα. Αν πιστέψουμε αυτά που ακούμε, η Ελλάδα μοιάζει με άδειο κουφάρι, είναι ένα κράτος χωρίς ανθρώπους.
Μόνο που η ΕΛΣΤΑΤ λέει άλλα. Το ελληνικό Δημόσιο έχει 630.000 μόνιμους υπαλλήλους, όσους είχε και πριν από την κρίση. Χώρια οι έκτακτοι, οι «με σύμβαση έργου», οι αναπληρωτές και πάει λέγοντας. Όπερ, υποστελέχωση έχουμε στην παραγωγικότητα, όχι στους αριθμούς.
Στα νοσοκομεία, κάθε συνέντευξη του προέδρου εργαζομένων αρχίζει με την «υποστελέχωση». Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι γιατροί και νοσηλευτές δουλεύουν στα όρια, αλλά όταν το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται και για το νοσοκομείο της Κω και για τον Ευαγγελισμό των 2.500 υπαλλήλων, κάτι δεν πάει καλά. Όταν στα σχολεία των βουνών της Ευρυτανίας δεν υπάρχουν δάσκαλοι, δεν φταίει η υποστελέχωση, φταίει ότι δεν πάει κανείς εκεί γιατί προτιμά τα προάστια της Αθήνας.
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δήμαρχοι φωνάζουν για έλλειψη προσωπικού κι ύστερα διορίζουν συμβούλους «ειδικών θέσεων» για το επικοινωνιακό. Οι δασικές υπηρεσίες μιλούν για υποστελέχωση ενόψει αντιπυρικής περιόδου, την ίδια στιγμή που τα πυροσβεστικά οχήματα μένουν ασυντήρητα και τα σχέδια πρόληψης δεν εφαρμόζονται. Οι εφορίες, οι πολεοδομίες, τα τελωνεία, τα νοσοκομεία, οι αστυνομίες, όλοι πνίγονται στην ίδια δικαιολογία.
Μέχρι και για τις πλημμύρες στη Θεσσαλία πέρσι ακούστηκε το «υποστελεχωμένες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας». Ναι, γιατί αν είχαμε άλλα δέκα άτομα στο γραφείο του αντιπεριφερειάρχη, δεν θα είχε σπάσει ο Πηνειός. Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: το κράτος που δεν συντονίζεται, δεν προνοεί, δεν συντηρεί, πάσχει από ανοργανωσιά, από ανευθυνότητα και προχειρότητα. Δεν πάσχει από υποστελέχωση.
Κι όμως, η λέξη έχει μια παράξενη και καθολική γοητεία. Την αγαπούν οι συνδικαλιστές γιατί σημαίνει «δώστε μας προσλήψεις». Την αγαπούν οι υπουργοί γιατί σημαίνει «δεν φταίμε εμείς, λείπει προσωπικό». Την αγαπούν τα δελτία ειδήσεων γιατί απαλλάσσει τους παρουσιαστές από την ανάγκη εμβάθυνσης στην ουσία κάθε προβλήματος, αλλά και διότι δεν στενοχωρεί κανέναν που το ακούει.
Αν αύριο πέσει ένα αεροπλάνο, θα φταίει η υποστελέχωση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας. Αν αρρωστήσουν τα πρόβατα φταίει η υποστελέχωση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κι αν χιονίσει πολύ φταίει η υποστελέχωση των εκχιονιστικών. Κι αν κάποιο μελλοντικό καλοκαίρι λιγοστέψουν οι τουρίστες, θα φταίει ο ΕΟΤ που δεν έχει αρκετούς υπαλλήλους.
Η αλήθεια είναι πιο πικρή. Η Ελλάδα δεν είναι υποστελεχωμένη, είναι κακοστελεχωμένη. Έχει πολλούς εκεί που δεν χρειάζονται και κανέναν εκεί που πρέπει. Έχει υπαλλήλους στα γραφεία και λίγους στο πεδίο, έχει χέρια για τα χαρτιά αλλά όχι για τη δουλειά.
Όσο θα συνεχίζουμε να τραγουδάμε το «φταίει η υποστελέχωση», τόσο θα βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοϋποβάθμιση. Γιατί η λέξη αυτή έχει γίνει το προπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβεται η πραγματική παθογένεια: ένα κράτος που δεν δουλεύει, δεν αξιολογεί, δεν αλλάζει. Ένα κράτος που δεν θέλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, κι έτσι κρύβεται βολικά πίσω από τους –δήθεν λειψούς- αριθμούς του προσωπικού.
Οπότε, κάθε φορά που θα πέφτουν σφαίρες στα Βορίζια, που θα καίγεται ένα βουνό ή θα πλημμυρίζει ένα χωριό, θα ακούμε πάλι το ίδιο ρεφρέν. «Για όλα φταίει η υποστελέχωση». Όχι η νοοτροπία, όχι η ολιγωρία, όχι η ανοργανωσιά, όχι η ανευθυνότητα. Η υποστελέχωση. Το άλλοθι μιας χώρας που δεν λέει να ενηλικιωθεί.
Πηγή: liberal.gr