Της Κατερίνας Γαλανού
Τελικά, οι εικόνες από τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου είπαν πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να αποτυπώσουν δεκάδες δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώνοντας και την ωμή διαπίστωση της ‘Εφης Αχτσιόγλου, ότι η κανονικότητα δεν ευνοεί την Αριστερά.
Αν και, όταν ρωτήθηκε ως υποψήφια αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ η κυρία Αχτσιόγλου, επιχείρησε να μπαλώσει το περιεχόμενο της επίμαχης διατύπωσης, αυτή παραμένει σχεδόν ως μανιφέστο για το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούν να δρέψουν πολιτικούς καρπούς τα κόμματα της Αριστεράς.
Στις παρελάσεις για την εθνική επέτειο κανένα υβριστικό σύνθημα δεν ακούστηκε, κανένα αυτοσχέδιο πλακάτ δεν έγραφε να πέσει η χούντα Μητσοτάκη, καμία «παρέμβαση» δεν έγινε από αντι-συστημικούς διαφόρων αποχρώσεων.
Οι πολέμιοι της κανονικότητας, οι επίδοξοι κατεδαφιστές του… διεφθαρμένου συστήματος, τα γκρουπούσκουλα των αντι-μητσοτακικών, οι οργισμένοι ηθικολόγοι και τα κακέκτυπα της Ζαν Ντ΄Αρκ με το ξίφος ανά χείρας, παρέμειναν ήσυχοι.
Δεν το έκαναν τόσο από σύνεση, αλλά επειδή κατάλαβαν ότι η πλειονότητα των πολιτών δεν είναι διατεθειμένη να στρατευτεί με το βόρβορο του τυφλού αντι-συστημισμού που υπηρετεί παράλληλα πολλούς αφεντάδες.
Οι δε επιλογές της Κωνσταντοπούλου, να μην ανέβει στην εξέδρα των επισήμων στην Αθήνα και των Ανδρουλάκη, και Φάμελλου, να μην πάνε στη δοξολογία στη Θεσσαλονίκη, καταχωρούνται ως ρηχά παιδαριώδη καπρίτσια και όχι ως βαρύνουσες πολιτικές συμπεριφορές.
Ακόμη και οι πολίτες που επιθυμούν πολιτική αλλαγή, φαίνεται πως τη θέλουν με όρους κανονικότητας και απορρίπτουν το «χάος» στο οποίο προσβλέπει πάντως ένα καθόλου ευκαταφρόνητο πλην όμως αναμενόμενο ποσοστό. Εμφατικά έχει γραφτεί ότι το 62% που ψήφισε ΟΧΙ για την παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο προκρίνοντας το χάος, δεν εξαφανίστηκε.
Στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview, όμως η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι, αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, προτιμά να ξαναστηθούν κάλπες, αντί να σχηματιστούν ασταθείς και ετερόκλητες συμμαχίες. Οι κυβερνήσεις τάχα προοδευτικής συνεννόησης και προοδευτικής συμπόρευσης (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) θεωρούνται ως εναλλακτική για ένα ισχνότατο 9%.
Εξάλλου και η έρευνα της Prorata για το Ινστιτούτο ΕΝΑ, που αποπειράται τη χαρτογράφηση της Κεντροαριστεράς, δείχνει, ότι οι της «δημοκρατικής παράταξης» δεν θεωρούν ότι η Αριστερά, είναι κατάλληλη να υπηρετήσει μεταρρυθμίσεις, οικονομική ανάπτυξη και ασφάλεια. Το ίδιο ισχύει και για το κράτος δικαίου, που ούτε εκεί περιμένουν πολύ καλύτερες επιδόσεις.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια ουσιαστική πολιτική συνθήκη: η σταθερότητα έναντι του χάους, παραμένει αυξημένη κοινωνική επιθυμία και ανάγκη.
Η σιωπηρή πλειοψηφία θέλει κοινωνική ησυχία προκειμένου να διαχειριστεί τα προβλήματα, τις δυσκολίες και ενίοτε τα αδιέξοδα. Να χαρεί τις επιτυχίες της και τα επιτεύγματά της.
Με ηρεμία όταν έρθει η ώρα, να επιλέξει ποια πορεία θέλει να ακολουθήσει η χώρα και ποιος πρωθυπουργός θα αναλάβει την ευθύνη αυτής της πορείας.
Για την κυβέρνηση, η σταθερότητα παραμένει όπλο και πρόταγμα. Για την αντιπολίτευση όμως, εξελίσσεται σε έναν γόρδιο δεσμό που δεν ξέρει πώς να λύσει – και τελικά, κάθε μέρα που περνά, αυτός σφίγγεται πιο πολύ.
Πηγή: liberal.gr