Του Κώστα Στούπα
Ο Ιωάννης Μεταξάς, αν και όχι πρότυπο δημοκρατικού ανδρός, είχε την κυνική διορατικότητα να καταγράφει στο ημερολόγιό του μερικές σκληρές αλήθειες.
Όταν κάποιοι της κυβέρνησης Γούναρη του ζήτησαν να εκπονήσει μυστικά ένα σχέδιο για τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, αρνήθηκε. Την ίδια μέρα σημείωσε το περιστατικό στο ημερολόγιό του κλείνοντας την παράγραφο: «Αυτοί οι άνθρωποι μισούν το Βενιζέλο, περισσότερο από όσο αγαπούν την Ελλάδα».
Όταν σημείωνε πως οι αντίπαλοι του Βενιζέλου τον μισούσαν περισσότερο απ’ όσο αγαπούσαν την Ελλάδα, περιέγραφε όχι μόνο την τότε κυβέρνηση Γούναρη αλλά και μια διαχρονική ελληνική παθογένεια: τη μικροκομματική μανία που κάνει τον Έλληνα πολιτικό να εύχεται καταστροφή στη χώρα του, μόνο και μόνο για να δικαιωθεί ο ίδιος.
Αν δούμε τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων την περασμένη εβδομάδα, θα νομίζαμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Νέα Υόρκη υπέγραψε όχι μια στρατηγική συμφωνία αλλά την παράδοση της Κρήτης, της Ρόδου και μισής Μυκόνου στον «Σουλτάνο».
Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Η απαίτηση της απεξάρτησης από ρωσική ενέργεια για να αποκτήσει δυτικό αμυντικό εξοπλισμό είναι απαγορευτική.
Γιατί; Διότι το αίτημα αυτό είναι καταστροφικό για την ίδια της την οικονομία. Μια χώρα που πληρώνει το φυσικό αέριο με ρούβλια και την πολιτική της με πληθωρισμό διψήφιο, δεν μπορεί να σβήσει τον Πούτιν με μια μονοκονδυλιά. Κι αν πει «όχι» στη Δύση, μένει χωρίς F-35, χωρίς Patriot και με το πολυδιαφημισμένο ΚΑΑΝ καθηλωμένο στο έδαφος.
Χωρίς αμερικανική τεχνολογία, η Τουρκία δεν μπορεί να κυριαρχήσει ούτε στον δικό της εναέριο χώρο, πόσο μάλλον στη Μέση Ανατολή, το Αιγαίο και τη Β. Αφρική.
Έτσι, ο Ερντογάν βρίσκεται εγκλωβισμένος στις ίδιες του τις μεγαλομανίες: από τη μια θέλει να πουλάει ανεξαρτησία, από την άλλη χρειάζεται τη Δύση για να πετάξει κάτι παραπάνω από… ντακότες.
Κι όμως, εδώ στην Ελλάδα, τα κοράκια συνεχίζουν να κρώζουν. Γιατί; Μα γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους: να ονειρεύονται ερείπια για να αποκτήσουν ρόλο μέσα στην καταστροφή. Η άκρα Αριστερά, που δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ούτε τον εαυτό της, περιμένει πάντα την οικονομική κατάρρευση για να ξαναπιάσει θέση στο τραπέζι.
Η άκρα Δεξιά, από την άλλη, εύχεται μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή ώστε να αποδείξει ότι «οι προδότες» μάς οδήγησαν στον όλεθρο.
Η Ελλάδα, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορεί να πορεύεται με ψευδαισθήσεις. Οφείλει να κάνει αυτό που της επιτρέπει η ισχύς της: να χαράσσει τα όρια της, να στέλνει τη Chevron και την Exxon να ψάχνουν για πετρέλαιο και να εξοπλίζεται σαν αστακός. Γιατί στο τέλος, τόσο οι «συνοικιακοί νταήδες» όσο και οι «δυνητικοί σύμμαχοι», μόνο τη δύναμη καταλαβαίνουν.
Όσο για τα κοράκια; Ας συνεχίσουν να κρώζουν. Είναι ο μόνος ήχος που ξέρουν να βγάζουν.
Επιστολές αναγνωστών
1) Η Θεσσαλονίκη «επαναστατεί»…
Καλημέρα σας,
Η Θεσσαλονίκη «επαναστατεί» όπως το ακούσατε, κρυφά και με τα λεφτά των άλλων ως συνήθως. Αφού κάναμε είκοσι χρόνια να δούμε το Μετρό τώρα δεν θέλουμε να το πληρώνουμε.
Με 0.60€ εισιτήριο πηγαίνεις από την μια πλευρά της πόλης στην άλλη σε ένα τέταρτο και δεν θέλεις και να πληρώνεις το εισιτήριο σου. Αφήνουν «οι επαναστάτες» το εισιτήριο τους για αυτούς που εισέρχονται στο Μετρό στις κυλιόμενες σκάλες και αυτοί το παίρνουν με χαρά και ύφος ότι πραγματικά κάνουν κάτι σπουδαίο εκείνη την ώρα…. και το χρησιμοποιούν καθώς τα εισιτήρια έχουν 70 λεπτά διάρκεια, και οι υπάλληλοι κάνουν πως δεν βλέπουν, ενώ πληρώνονται από αυτή την υπηρεσία.
Όλα καλά, όλα ανθηρά, λεφτά υπάρχουν και μόνο εμείς οι συνεπείς δεν τα βρίσκουμε τόσο εύκολα. Εάν τολμήσεις δε να κάνεις μια παρατήρηση στους υπαλλήλους πως αισθάνεσαι κορόιδο που αυτή τη στιγμή στις σκάλες υπάρχουν τριάντα περίπου διαθέσιμα εισιτήρια και εσύ πληρώνεις το δικό σου αυτοί γαλήνια απαντούν: Όταν γίνουν πολλά θα τα μαζέψουμε…
Στην Ελλάδα τελικά όποιος είναι τυπικός το κάνει για την ψυχή του. Δεν με ενοχλεί που τα media της Θεσσαλονίκης δεν αναφέρονται στο φαινόμενο, το έχουμε συνηθίσει, αλλά με ενοχλεί πολύ που ο γιός μου που πηγαίνει Πανεπιστήμιο κάθε μέρα με το Μετρό χρησιμοποιεί αυτά τα εισιτήρια γιατί αλλιώς αισθάνεται μ…ς. Όπως μου είπε χαρακτηριστικά κανένας φίλος του δεν πληρώνει…
Τα ίδια αυτά παιδιά θα βγουν να διαμαρτυρηθούν που το Μετρό δεν φτάνει Δυτική Θεσσαλονίκη και Αεροδρόμιο. Με τι χρήματα να φτάσει ως εκεί;
Με εκτίμηση
Ε.Α.
2) Το κενό του νόμου που μετατρέπει την ανευθυνότητα σε ατιμωρησία
Καλησπέρα σας κύριε Στούπα,
Είμαι φανατικός αναγνώστης των άρθρων σας εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό τα τελευταία έντεκα χρόνια, αλλά παρακολουθώ καθημερινά την επικαιρότητα στην Ελλάδα.
Με αφορμή τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά στους ελληνικούς δρόμους, θα ήθελα να αναφερθώ στο τεράστιο ζήτημα των θανάτων στην άσφαλτο και, ευρύτερα, στο αίσθημα ανομίας που πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι έχει πλέον ριζώσει στη χώρα. Είναι αμέτρητες οι φορές που οδηγοί -διάσημοι και μη- οδηγώντας υπό την επήρεια αλκοόλ, σκορπούν τον θάνατο και, στη συνέχεια, εγκαταλείπουν τα θύματά τους για να κρυφτούν.
Είμαι σήμερα 37 ετών και θυμάμαι τον πατέρα μου, όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό, να μου διηγείται παρόμοιες ιστορίες. Τρεις δεκαετίες αργότερα, τα ίδια επαναλαμβάνονται. Πιστεύω πως έχει φτάσει η ώρα αυτό το «κουκλοθέατρο» να σταματήσει οριστικά.
Πώς;
Να αλλάξει ο νόμος για τους μεθυσμένους οδηγούς που «εξαφανίζονται» μετά από τροχαίο.
Στην Ελλάδα βλέπουμε ξανά και ξανά το ίδιο σενάριο: οδηγός που έχει πιει, προκαλεί τροχαίο, τραυματίζει ή σκοτώνει έναν άνθρωπο – και μετά εξαφανίζεται. Κρύβεται ώσπου να «καθαρίσει» το αλκοόλ από το σώμα του, και όταν εμφανίζεται, δεν μπορεί πλέον να αποδειχθεί ότι οδηγούσε μεθυσμένος. Έτσι, τη γλιτώνει.
Αυτό δεν είναι απλώς αδικία. Είναι παραθυράκι του νόμου που επιβραβεύει τον πιο ανεύθυνο και τον πιο δειλό. Ο σωστός άνθρωπος, που μένει στο σημείο και βοηθά τα θύματα, τιμωρείται τελικά πιο σκληρά από εκείνον που φεύγει και «καθαρίζει» στο σκοτάδι.
Προτείνω λοιπόν ο νόμος να ορίζει ξεκάθαρα τα εξής:
Αν κάποιος εμπλακεί σε τροχαίο, έχει υποχρέωση να παραμείνει στο σημείο, εφόσον υπάρχει έστω και υποψία τραυματισμού ανθρώπου.
Αν δεν υπάρχει τραυματισμός, έχει υποχρέωση να ενημερώσει άμεσα την αστυνομία και να παρουσιαστεί εντός μίας ώρας στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.
Σε περίπτωση που δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω, να θεωρείται ότι οδηγούσε με το ανώτερο προβλεπόμενο ποσοστό αλκοόλ και να του επιβάλλεται η αντίστοιχη ποινή.
Μόνη εξαίρεση να υπάρχει όταν ο ίδιος τραυματιστεί και μεταφερθεί απευθείας σε δημόσιο νοσοκομείο. Σε αυτή την περίπτωση φυσικά, το ασθενοφόρο ή το νοσοκομείο να έχει υποχρέωση να διενεργήσει αμέσως αλκοτέστ και να ειδοποιήσει την αστυνομία(κάτι που φαντάζομαι ήδη γίνεται).
Ένας τέτοιος κανόνας θα κόψει το κίνητρο της φυγής. Ο οδηγός θα ξέρει ότι, αν εξαφανιστεί, βάζει τον εαυτό του σε ακόμη χειρότερη θέση.
Ας δούμε δύο υποθετικά παραδείγματα:
Περίπτωση Α: Οδηγός πίνει, προκαλεί τροχαίο και φεύγει. Τον βρίσκουν μετά από έξι ώρες, «καθαρό». Σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί ότι ήταν μεθυσμένος.
Περίπτωση Β: Με τη νέα ρύθμιση, αν εξαφανιστεί, θεωρείται αυτόματα ότι είχε το ανώτατο ποσοστό αλκοόλ. Άρα, δεν έχει λόγο να το σκάσει – καλύτερα να μείνει και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες.
Με αυτόν τον τρόπο, προστατεύονται τα θύματα, αποκαθίσταται η έννοια της δικαιοσύνης και στέλνεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους: η ανευθυνότητα δεν είναι δικαίωμα, είναι έγκλημα.
Η αλλαγή αυτή δεν θα λύσει από μόνη της το πρόβλημα των τροχαίων. Θα είναι όμως ένα μεγάλο βήμα για να τελειώσει μια απαράδεκτη «ελληνική πατέντα»: να σκοτώνεις, να φεύγεις, να κρύβεσαι και να επιστρέφεις μετά σαν να μη συνέβη τίποτα.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η πραγματική μέθη δεν είναι από το αλκοόλ – είναι από την ατιμωρησία.
Με εκτίμηση,
Αυδής Δημήτριος
Πηγή: liberal.gr