Του Γιάννη Μεϊμάρογλου
Το φετινό πολιτικό άνοιγμα της ΔΕΘ ήταν στην πραγματικότητα η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στο κλείσιμο των εργασιών του Συνεδρίου του Economist.
Η πολυδιαφημισμένη παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού συζητήθηκε όχι για τα όσα γενικόλογα και χιλιοειπωμένα είπε – πλην της έκκλησης προς τους εύπορους συμπολίτες μας να συμβάλλουν εθελοντικά στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων – αλλά, κυρίως, για αυτά που δεν είπε. Δεν μίλησε δηλαδή για την κυβερνητική του θητεία και για τις διαδοχικές ήττες που την ακολούθησαν ούτε για τη διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ηγήθηκε. Αρκέστηκε στην περιαυτολογία για το έργο και τις «επιτυχίες» του για τη «σωτηρία της χώρας».
Η είδηση που βγήκε από την ομιλία Τσίπρα είναι ότι ο πρώην πρόεδρος και σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε καμιά απολύτως αναφορά στο -πρώην, όπως φάνηκε- κόμμα του και στην Αριστερά, στο όνομα της οποίας κυβέρνησε τη χώρα. Ούτε καν στην -επάρατη κάποτε- Κεντροαριστερά. Η «παράλειψη» αυτή δεν πέρασε, όπως ήταν φυσικό, απαρατήρητη από τους παλιούς του συντρόφους, οι οποίοι τον ακολούθησαν ως το τέλος και που έχουν κάθε λόγο να νιώθουν προδομένοι από την ξαφνική (;) του στροφή. Το επιχείρημα «ο Αλέξης Τσίπρας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να αγωνίζεται, κι αυτός, για την ενότητα της Κεντροαριστεράς» κατέρρευσε στο Βελλίδειο.
Ωστόσο, εκτός από τους απογοητευμένους, υπήρξαν και οι ενθουσιώδεις θιασώτες της συστημικής στροφής του πρώην ηγέτη της Αριστεράς. Ο «νέος» Τσιπρας «πιο σοφός και πιο ώριμος από ποτέ» αναπτέρωσε τις ελπίδες τους για επιστροφή στην εξουσία, έστω και μέσω μιας «συνεργασίας αρχών» με το κυβερνητικό κόμμα, μετά τη φημολογούμενη «αλλαγή εν κινήσει». Άλλωστε, και ως αριστερός, ο Τσίπρας δεν δίστασε να συγκυβερνήσει ακόμα και με την Ακροδεξιά προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Κάποιοι από τους σημερινούς θαυμαστές του ζητούσαν, στο πρόσφατο παρελθόν, την αποπομπή του Στέφανου Κασσελάκη ως αλεξιπτωτιστή, επειδή δεν είχε καμιά σχέση με την Αριστερά.
Μαζί με τους αριστερούς που περίμεναν να επιστρέψει ο πρώην πρωθυπουργός ως ο Μεσσίας της Κεντροαριστεράς απογοητεύτηκαν και στελέχη άλλων κομμάτων του προοδευτικού χώρου, τα οποία προσδοκούσαν στη συγκρότηση ενός νέου «λαϊκού μετώπου», υπό την ηγεσία του Έλληνα Μελανσόν.
Οι σχετικές διεργασίες οργανωμένες σε πανελλαδικό επίπεδο, με τη συμμετοχή επώνυμων στελεχών, είχαν ξεκινήσει από καιρό. Δεν μπορεί κανείς να προδικάσει το εύρος των πολιτικών αντιδράσεων στην ομιλία Τσίπρα, αλλά θα είναι ιδεολογικά δύσκολο να ταυτιστεί η συγκρότηση ενός προσωποπαγούς συστημικού πόλου εξουσίας με κάποιου είδους λαϊκό μέτωπο.
Σε αυτό, τουλάχιστον, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν συνεπής. Το rebranding που είχε εξαγγείλει ήταν πραγματικό και καθολικό. Ιδεολογικό, πολιτικό, προσωπικό. Συγκρίνοντας το «κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ» που εκφωνήθηκε στη ΔΕΘ πριν 11 χρόνια με την πρόσφατη ομιλία του, αντιλαμβάνεται εύκολα την πλήρη μεταμόρφωση του. Ο «νέος» Τσίπρας επέστρεψε για να πάρει τη ρεβάνς της αποκαθήλωσής του από την πρωθυπουργία όχι σε πολιτική αλλά σε προσωπική βάση απευθυνόμενος και σε μεγάλο κομμάτι του κεντρώου και κεντροδεξιού χώρου, στο οποίο απευθύνεται και ο σημερινός πρωθυπουργός.
Στην προσπάθειά του αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας θα στηριχτεί κυρίως στις δυνάμεις που προσδοκούν οφέλη από μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή, καθώς και στους πολιτικούς του συνοδοιπόρους, οι οποίοι αδυνατούν να συμβιβαστούν με την ιδέα της οριστικής απομάκρυνσής τους από την εξουσία.
Για τον λόγο αυτό και δεν διστάζουν να εμφανίζονται πλέον, μετά τις διαδοχικές αποτυχίες των αριστερών τους εγχειρημάτων, ως «νεοκεντρώοι» οπαδοί του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχαίρουν μάλιστα για τις νέες πολιτικές του επιλογές και συμμαχίες. Ωστόσο, οι ταμπέλες ευκαιρίας δεν διέσωσαν ποτέ, σε βάθος χρόνου, κανένα κομματικό εγχείρημα.
Πηγή: liberal.gr