Της Κατερίνας Γαλανού
Η πολιτική ζωή της χώρας δεν στερείται παραδόξων. Αλλά αυτό που φαίνεται να εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα ξεπερνά τα όρια του παράδοξου και εισέρχεται πλέον στο πεδίο του πολιτικού φαινομένου: μια άτυπη και ετερόκλητη συμμαχία πρώην πρωθυπουργών με κοινό παρονομαστή τη φιλοδοξία να αποκαθηλώσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κώστας Καραμανλής αλλά και στην πίσω γραμμή ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται πως (συγ)κινούνται από τους ίδιους πολιτικούς στόχους. Πρωτεύον στόχος η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δευτερεύον και λιγότερο εμφανής στόχος, η συρρίκνωση του πολιτικού κεφαλαίου του, ώστε να κλείσουν οι δρόμοι για τυχόν ευρωπαϊκά αξιώματα όταν κλείσει πίσω του την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου.
Δεν πρόκειται βεβαίως για ομοειδείς πολιτικές προσωπικότητες ούτε για ανθρώπους με κοινή διαδρομή ή πολιτική συγκρότηση. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει –αντιθέτως, ίσως και να τους διευκολύνει– να συναντώνται πολιτικά στον κοινό παρονομαστή τους.
Το σενάριο ίδρυσης νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα, με τη στήριξη ή τη σιωπηρή ενθάρρυνση Καραμανλή και Παπανδρέου, παραμένει ισχυρό. Οι προπαρασκευαστικές ενέργειες το προηγούμενο διάστημα περιέλαβαν μια υπέροχη ειδική έκδοση των αμφιλεγόμενων πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο τον Ιούλιο του 2015. Επίσης μια τηλεοπτική μαρτυρία της τότε ΠτΔ για το πόσο προσηλωμένος ήταν ο κ. Τσίπρας στο ευρώ!*
Πριν από μια εβδομάδα, δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα η αποκάλυψη για ένα τετ α τετ που αλλάζει τα πάντα στη χώρα και τίτλο «Ήρθε η ώρα του Καραμανλή». Χθες ο Αντώνης Σαμαράς με συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» άφησε να αιωρείται ότι καταφθάνει και η δική του ώρα. Αφού προηγουμένως, άνευ προσχημάτων, δισταγμών αλλά με μεγάλο μένος καταφέρθηκε κατά του Κ. Μητσοτάκη που τον έκανε υπουργό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δραστηριοποιείται εμφανώς στην πρώτη γραμμή, αλλά κι εκείνος περιμένει μια «απελευθερωτική από τα δεσμά της καθήλωσης και της παραίτησης, που θα αναζωογονήσει την ίδια τη Δημοκρατία» όπως ποιητικά ανέφερε στην τελευταία πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.
Δεν έχει σημασία αν τελικά γίνει το κόμμα Τσίπρα, ή το κόμμα Σαμαρά. Η πως θα εκφραστεί η «ανταρσία» των πρώην πρωθυπουργών κατά του νυν πρωθυπουργού. Σημασία έχει από πού αυτή η ετερόκλητη πολιτική συμμαχία πηγάζει και αντλεί την… ενέργεια της. Θα ήταν επισφαλή τα συμπεράσματα αν και η κοινή ατζέντα της αγωνίας τους -γεωπολιτικά ενεργειακά και άλλα συναφή- κάτι επιτρέπει να ψυχανεμίζεται ο λίγο υποψιασμένος.
Στα ρεκόρ της πολιτικής του διαδρομής από το 2016 όταν εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να προσθέσει άλλο ένα: όλοι οι εν ζωή προκάτοχοί του, έχουν βαλθεί να τον τελειώσουν! Συντονίζουν τα ρολόγια τους με την ελπίδα ότι μια ταυτόχρονη έκρηξη από δεξιά, αριστερά και κέντρο θα μπορούσε να τινάξει την κυβέρνηση και τον ίδιο στον αέρα.
Οι σχεδιασμοί αγνοούν τον βασικό συντελεστή και εντολέα: τους πολίτες που επανειλημμένα έχουν δώσει καθαρές εντολές υπέρ της σταθερότητας, της ευθύνης και της προοπτικής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μετέτρεψε την Ελλάδα σε Ελβετία, δεν ηγείται τάγματος αγγέλων, δεν είναι αλάνθαστος, –και ποιος είναι άλλωστε;– αλλά κάθε σύγκριση με τους προκατόχους και τα «επιτεύγματα» τους, τον ευνοεί. Προς ώρας, διότι το μέλλον άδηλο. Παραμένει και το μόνο αξιόπιστο πολιτικό ανάχωμα απέναντι σε ένα ετερόκλητο μέτωπο ισχυρών επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων άμεσα συνδεδεμένων με τις γεωπολιτικές εξελίξεις που διανθίζονται με πολλά καντάρια πολιτικής πικρίας και ρεβανσισμού .
*Δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή στα όσα είπε η τέως ΠτΔ κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου αλλά και πρώην γενικού γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας επί ημερών Παυλόπουλου, πρέσβη ε.τ. Γεώργιου Γεννηματά σχετικά με την πρωτοφανή και εκτός πρωτοκόλλου διαχείριση των πρακτικών της σύσκεψης της 6ης Ιουλίου του 2015. Της πλέον κρίσιμης που διεξήχθη για την ευρωπαϊκή τύχη της χώρας.
Πηγή: liberal.gr