Του Κώστα Στούπα
Με 177 ψήφους υπέρ, 74 κατά και 42 «παρών», εγκρίθηκε από τη Βουλή η τροπολογία για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών. Προβλέπει την αναστολή ασύλου για όσους εισέρχονται παρανόμως από τη Βόρεια Αφρική με πλωτά μέσα και την άμεση επιστροφή τους χωρίς καν καταγραφή. Οι νεοεισερχόμενοι θα κρατούνται προσωρινά σε κλειστές δομές, μία εκ των οποίων σχεδιάζεται στην Κρήτη.
Εν μέσω καθημερινών αποβιβάσεων στις ακτές της Κρήτης και με όσα έχουν προηγηθεί στον Έβρο, θα περίμενε κανείς από τα κόμματα της αντιπολίτευσης τουλάχιστον στοιχειώδη συναίσθηση κινδύνου. Πόσο μάλλον όταν η κατάσταση εμπλέκει την Τουρκία και τη Ρωσία, μέσω των φατριών που ελέγχουν τα απομεινάρια της Λιβύης. Ό,τι δεν πέτυχαν στον Έβρο με τα λεωφορεία και τις πέτρες, επιχειρούν τώρα να το επαναλάβουν με λέμβους στην Κρήτη.
Κι όμως, ακόμη και το υποτίθεται έλλογο ΠΑΣΟΚ, επέλεξε το «παρών». Δηλαδή, ούτε με τον χωροφύλαξ ούτε με τον αστυφύλαξ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Νέα Αριστερά και η κυρία Κωνσταντοπούλου ξαναθυμήθηκαν τα “refugees welcome” και μίλησαν για… ιστορικό στίγμα.
Η Ελλάδα όμως θυμάται.
Θυμάται την Ειδομένη και τη Μόρια. Τις αυτοκτονίες, τους βιασμούς, τις φωτιές, τις μολότοφ. Κι όμως, οι ίδιοι πολιτικοί επιστρέφουν με τα ίδια παραμύθια. Δεν έμαθαν τίποτα και δεν ξέχασαν τίποτα. Οι ψευδαισθήσεις τους επιβιώνουν, όσο και τα ηθικολογικά φληναφήματά τους.
Δεν είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου. Είναι επικίνδυνοι.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι η απουσία σοβαρής, υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ, που κάποτε διεκδικούσε τον ρόλο της πατριωτικής κεντροαριστεράς, έχει αυτοεξοριστεί σε μια πολιτική σιωπής και «παρών». Χαρίζει τον χώρο του πατριωτικού Κέντρου. Κλείνει τα μάτια μπροστά στην εργαλειοποίηση της μετανάστευσης, για να μη δυσαρεστήσει την “προοδευτική” του πτέρυγα.
Ανοικτά σύνορα, κλειστά μυαλά. Αντί να ασκεί πίεση προς τη σοβαρότητα, χαρίζει στην κυβέρνηση άλλοθι και πολιτικό χώρο. Σε μια χώρα που βρίσκεται πάνω στη γραμμή ρήξης Ανατολής και Δύσης, αυτό δεν είναι αντιπολίτευση. Είναι πολιτική λιποταξία.
Η Ιστορία δεν συγχωρεί τους αφελείς – και τιμωρεί αυστηρά τους ανεύθυνους. Όταν οι απέναντι προωθούν υβριδικές εισβολές, δεν απαντάς με ρητορική ΜΚΟ. Αν το πολιτικό σύστημα δεν ανακτήσει τα αντανακλαστικά της εθνικής αυτοσυντήρησης, δεν θα φταίει ούτε η Τουρκία, ούτε η Λιβύη. Θα φταίνε αυτοί που κοιτούσαν αλλού όταν η φωτιά πλησίαζε το σπίτι.
Μηνύματα αναγνωστών
Περί τίνος πρόκειται…
Καλησπέρα κύριε Κώστα,
Αν μπορείτε να μας διαφωτίσετε για το «Κίνημα Πολιτών» ή αλλιώς την ομάδα των 91. Τι ακριβώς προσπαθούν να κάνουν και ποιος τους υποκινεί;
Επίσης, είδα το βίντεο των Greekonomics με τίτλο «Γιατί η Ελλάδα δεν είναι success story» και θα ήθελα την ανάλυσή σας. Παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία για την οικονομία και τη συνολική εικόνα της χώρας.
Γ.Φ.
Απάντηση:
Αγαπητέ φίλε,
Όταν ακούς «λεφτά υπάρχουν», πιάσε τις τσέπες σου. Όταν ακούς «το κόστος της κρίσης να το πληρώσει η πλουτοκρατία», πάλι τις ίδιες πιάσε. Γιατί εσένα εννοούν — τον μικρομεσαίο, τον εργαζόμενο, τον φορολογούμενο. Δεν τα ζήσαμε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πριν λίγα χρόνια;
Πάντα κάποιος “σωτήρας” ξεπροβάλλει με την υπόσχεση ότι θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Ελβετία, Ιρλανδία ή Δανία. Ποτέ δεν εξηγεί όμως το «πώς», «με τι», «σε πόσο χρόνο» και –κυρίως– «ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό».
Η λεγόμενη «ομάδα των 91» ή «Κίνημα Πολιτών» μοιάζει με μια ακόμη προσπάθεια συσπείρωσης του χώρου δεξιότερα της ΝΔ.
Με ρητορική περί “πατρίδας”, “ανατροπής” και “αναδιανομής”, επενδύει στο θυμικό, όχι στη λογική. Πίσω από κάθε τέτοιο «κίνημα» υπάρχουν δύο σταθερές:
α) μια φαντασίωση ότι η χώρα σώζεται με μια υπογραφή·
β) ή πιο ρεαλιστικά: η επιδίωξη για ρόλους, κρατική επιχορήγηση και τηλεοπτική προβολή.
Προσωπικά, είμαι καχύποπτος με όσους φλερτάρουν με αυταρχισμούς και ηγέτες τύπου Πούτιν. Η δημοκρατία έχει αδυναμίες, αλλά είναι μακράν πιο αποτελεσματική και ασφαλής από το σενάριο ενός «σοφού τσάρου» με ράβδο.
Με ανησυχούν όσοι μιλούν για «αντεπίθεση» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η διαφορά ισχύος είναι δεδομένη. Όποιος αγνοεί αυτόν τον συσχετισμό είτε είναι επικίνδυνα αφελής, είτε τζογάρει με τα εθνικά θέματα για εσωτερική κατανάλωση. Το δόγμα είναι σαφές: εξοπλίζεσαι ώστε να αποτρέψεις και όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, χτυπάς αποφασιστικά. Όχι επειδή φωνάζουν τα like και τα σχόλια.
Όσο για το βίντεο των Greekonomics:
Ναι, είναι καλοφτιαγμένο και βάζει το δάχτυλο σε πληγές. Δείχνει τη δομική αδυναμία του ελληνικού κράτους να λειτουργήσει χωρίς να τρέφει πολιτικές καριέρες. Δεν χρειαζόταν βέβαια να περιμένουμε το YouTube για να μάθουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι success story.
Αλλά: για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, έχουμε θετικά δημοσιονομικά ισοζύγια και εξαγωγές που σχεδόν διπλασιάστηκαν. Αν αυτά τα έλεγε κάποιος το 2010, θα τον περνούσαν για μεθυσμένο. Φυσικά και χρειάζονται αλλαγές. Αλλά τα κρίσιμα θέματα –κρατισμός, συντεχνίες, φορολογική παραφροσύνη– δεν τα αγγίζει κανείς γιατί θίγουν τις πλειοψηφίες που δίνουν εκλογές.
Όλοι διαλαλούν πως θα πολεμήσουν την ολιγαρχία… μέχρι να τη συναντήσουν. Και τότε αρχίζει το αλισβερίσι.
Τέλος, δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα στα οικονομικά για να συγκρίνεις το 2015–19 με το σήμερα. Αρκεί να κοιτάξεις τους αριθμούς και το ποιος τους πληρώνει.
Με εκτίμηση,
Κ.Σ.
Πηγή: liberal.gr