Του Κυριάκου Μπερμπερίδη
Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ο Τσίπρας εξήγγειλε δημοψήφισμα για ένα πρόγραμμα λιτότητας που δεν υπήρχε καν στο τραπέζι.
Ήταν το περίφημο preliminary debt sustainability analysis που ανάθεμα κι αν κατάλαβε η πλειοψηφία που ψήφισε ΟΧΙ, τι ακριβώς αφορούσε.
Το δημοψήφισμα ήταν στην πραγματικότητα ένα ΝΑΙ η ένα ΟΧΙ στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη. Αλλά το ΝΑΙ είχε προϋποθέσεις. Δραστικά μέτρα εξορθολογισμού των ελλειμμάτων και τους χρέους και επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις που το πολιτικό προσωπικό της χώρας απέφευγε για δεκαετίες όπως ο διάολος το λιβάνι, για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί είχαν πολιτικό κόστος.
Ένα 62% ψήφισε ΟΧΙ. Οι πολλοί δηλαδή ήθελαν να είναι όμορφοι, πλούσιοι κι έξυπνοι αλλά να ζουν με δανεικά. Και οι λίγοι που ψήφισαν ΝΑΙ ήταν τόσο κορόιδα που ήθελαν αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Ήταν μια ήττα του μετώπου της λογικής που συνασπίστηκε τότε σ ’ένα κίνημα που έμεινε γνωστό ως «Μένουμε Ευρώπη».
Οι στιγμές μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν δραματικές. Οι τράπεζες και το Χρηματιστήριο έκλεισαν και επιβλήθηκαν capital controls. Νέοι, μεσήλικες και γεροντάκια ξεροστάλιαζαν έξω από τα ΑΤΜ για το 60αρι. Επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν η μια μετά την άλλη ή μετέφεραν δραστηριότητες σε γειτονικές χώρες.
Η ανασφάλεια χτύπησε κόκκινο, η ανεργία έφτασε στο θεό, το ηθικό του κόσμου καταρρακώθηκε.
Η χώρα έγινε διεθνής παρίας, χλεύη της οικουμένης και παράδειγμα προς αποφυγή.
Το κορυφαίο ιστορικά επίτευγμα της Ελλάδας μετά την ανεξαρτησία της, η ένταξή της δηλαδή στο πλουσιότερο κλαμπ του κόσμου, την Ευρωζώνη, διακυβευόταν από μια παρέα ανεπάγγελτων τυχοδιωκτών που ένα ιστορικό ατύχημα έφερε στην εξουσία.
Μια παρέα τυχοδιωκτών που δεν είχαν ιδέα από ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και μαύρα μεσάνυχτα από συσχετισμούς δυνάμεων και τεχνικές διαπραγματεύσεων, θεωρώντας ότι θα μπορούσαν να εκβιάσουν τους δανειστές τη στιγμή που η Ελλάδα αντιπροσώπευε μόνο το 2% της οικονομίας της Ευρωζώνης.
Απέτυχαν οικτρά και αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν. Αφού βεβαίως έχασαν πρώτα τη δεδηλωμένη και πήγαν σε νέες εκλογές. Και ω του θαύματος βγήκαν κι εκεί ατσαλάκωτοι. Γιατί ο κόσμος έφαγε το παραμύθι ότι ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά βρήκε τοίχο από τους ανάλγητους δανειστές και είπε έτσι να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Στο μεταξύ όμως ο λογαριασμός ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη μ ’ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο κι ένα μνημόνιο plus. Με επιπλέον περικοπές μισθών και συντάξεων, με μια υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, με μια συμφωνία για πλεονάσματα μέχρι…το 2060.
Λίγο απείχαν όλα αυτά από υπαγόρευση εξευτελιστικών όρων από νικητή προς ηττημένο.
Και η αλήθεια βεβαίως είναι ότι ο Τσίπρας δεν είχε καμιά διάθεση να συμβιβαστεί τότε με τους δανειστές αλλά εξαναγκάστηκε να το κάνει.
Έκανε το εγκληματικό δημοψήφισμα απολύτως συνειδητά για να βγάλει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης και εκτός Ευρώπης. Το έλεγε άλλωστε ξεκάθαρα. «Το ευρώ δεν είναι φετίχ».
Και αν πετύχαινε το σχέδιο, θα ήταν μια καταστροφή μεγαλύτερη κι απ’ την μικρασιατική.
Θα πηγαίναμε σε ασύντακτη χρεωκοπία και στη δραχμή, εντελώς απροετοίμαστοι.
Και σε μια δραχμή που θα είχε υποτιμηθεί τουλάχιστον κατά 50% με ό,τι συνέπειες θα είχε αυτό για την κοινωνία και τους ευάλωτους.
Λέγεται ότι ο Τσίπρας έκανε πίσω μόνον όταν ο Γιούνκερ του έδειξε τη «Μαύρη Βίβλο» που περιέγραφε λεπτομερώς το τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα σε μία τέτοια περίπτωση.
Όταν φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια θα έρχονταν στην Ελλάδα με πτήσεις έκτακτης ανάγκης. Και καύσιμα δεν θα υπήρχαν ούτε για δείγμα.
Και όταν θα έκλειναν χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πληρώνονταν με IoU, μια ιδέα του παράφρονα Βαρουφάκη τον οποίο μέχρι τότε ο Τσίπρας θεωρούσε asset. Ένα asset που φέσωσε τη χώρα και την έφερε στο χείλος του γκρεμού.
Το Γουδή λοιπόν φοβήθηκαν κι έκαναν πίσω.
Η ζημιά όμως ήταν ασύλληπτη. 85 δισ. κατά τον Γιάννη Στουρνάρα της ΤτΕ, 100 δισ. κατά τον Κλάους Ρεγκλινγκ του ESM, 200 δισ. κατά τον Τόμας Βιζερ του Euro-working group, συνυπολογίζοντας και τα ποσά που χρειάστηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που πέρασαν πια σε ξένα χέρια.
Αυτά που ζήσαμε τότε δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Και όσα εκατομμύρια ευρώ κι αν ξοδευτούν για ένα χυδαίο rebranding ενός τυχοδιώκτη που έπαιξε τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας, στα ζάρια.
Το μέτωπό λοιπόν της λογικής έχασε τότε. Αλλά έχασε μόνο στα χαρτιά. Ήταν μια ήττα που στην πορεία έγινε νίκη καθώς έστω και με δυσβάσταχτους όρους, η χώρα παρέμεινε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και τον πολιτισμένο κόσμο.
Κι αυτό κρατάμε ως παρακαταθήκη.
Πηγή: liberal.gr