Του Σάκη Μουμτζή
Συνήθως οι απαξιωμένοι πολιτικοί αφήνουν να περάσει ένα ικανό χρονικό διάστημα για να ξεχαστούν οι αμαρτίες τους. Πρέπει να περάσουν τη δοκιμασία του πουργκατορίου, να εξαγνιστούν, ώστε να βαδίσουν προς την Εδέμ. Αυτή είναι μια επίπονη διαδικασία την οποία υφίστανται άπαντες οι εκπεπτωκότες εφόσον βέβαια επιζητούν την επιστροφή τους στον απολεσθέντα παράδεισο.
Ο Α. Τσίπρας βιάζεται. Βιάζεται πολύ και προκαλεί. Πέρασαν μόλις δύο χρόνια από την εκλογική συντριβή του και τις μετέπειτα μεθοδεύσεις του και θέλει να ανοίξει τώρα τον φάκελο του δημοψηφίσματος. Αυτό ακριβώς σημαίνει το αίτημά του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών μετά το 61.3% του «Όχι».
Η πονηρία του πού βρίσκεται; Το κρίσιμο σημείο δεν είναι τι έγινε ΜΕΤΑ το δημοψήφισμα, αλλά στα όσα προηγήθηκαν. Δηλαδή στο πώς φτάσαμε στο δημοψήφισμα. Και για αυτό το διάστημα ο Α. Τσίπρας δεν λέει κουβέντα. Η σύσκεψη της 6ης Ιουλίου 2015, την επομένη του δημοψηφίσματος, δεν προκλήθηκε εν κενώ γεγονότων. Επί έξι μήνες μεθοδευόταν η ρήξη με τους δανειστές-εταίρους στο πλαίσιο της υπερφίαλης στρατηγικής πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Αυτά είναι γνωστά, έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τότε και είναι ανόητο ο Τσίπρας να προσπαθεί να ξαναγράψει την Ιστορία, ενώ οι μνήμες είναι νωπές.
Προφανώς, του είπαν πως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι και η προσαρμογή των όσων έγιναν τότε στις ανάγκες του rebranding. Και αυτός με το γνωστό του θράσος έρχεται σήμερα και αντί να απολογηθεί, να ζητήσει και τα ρέστα. Λίγο-πολύ θέλει να του πούμε και μπράβο που έστω την τελευταία στιγμή δεν έριξε τη χώρα στα βράχια, όπου την οδηγούσε αυτός και η παρέα του.
Είναι λογικό να αναζητεί πολιτικό χώρο για να μπορέσει να επανακάμψει. Και αυτός ο χώρος δεν υπάρχει στη ριζοσπαστική Αριστερά, καθώς εκεί είναι υπερκορεσμένος. Τον καλύπτουν επαρκώς πέντε κόμματα, τα οποία ούτε θέλουν να ακούσουν το όνομά του. Και έτσι προσπαθεί να δημιουργήσει έναν δικό του χώρο που να εκφράζει τον «δημοκρατικό καπιταλισμό». Αυτό μου θυμίζει τον «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Εγκεφαλικές κατασκευές ενταγμένες στις τρέχουσες πολιτικές ανάγκες, μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας.
Με την ίδια ευκολία με την οποία σάλταρε από τη ριζοσπαστική Αριστερά στον δημοκρατικό καπιταλισμό, με την ίδια ευκολία μεθαύριο θα σαλτάρει σε κάτι άλλο, αρκεί αυτό να του εξασφαλίζει περίοπτη θέση την κεντρική πολιτική σκηνή.
Αυτές οι μεταλλάξεις είναι αποτελεσματικές υπό δύο προϋποθέσεις: πρώτον, τις ευνοεί η συγκυρία και δεύτερον, είναι καλά οργανωμένες σε βάθος χρόνου. Σήμερα δε συντρέχει ούτε η μια ούτε ή άλλη. Και όταν βρίσκεσαι εκτός της κεντρικής πολιτικής σκηνής δύσκολα προκαλείς τους όρους της επιστροφής σου. Όταν βιάζεσαι, απλώς εκτίθεσαι.
ΥΓ. Επειδή διαβάζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβαλε το δάκτυλο στο μέλι, να υπενθυμίσω τα βοσκοτόπια Καλογρίτσα, τον κ. Πετσίτη, τους δύο κορυφαίους υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που αλληλομηνύθηκαν για τα 50 εκατομμύρια δολάρια και φυσικά τις παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις και επί ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: liberal.gr