Του Κώστα Στούπα
Στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, οι Έλληνες ξυπνούσαν με την αγωνία για τις τραπεζικές τους καταθέσεις και κοιμούνταν με τον φόβο της έλλειψης βασικών αγαθών – τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων. Η απειλή ενός Grexit ήταν υπαρκτή και η ανασφάλεια καθημερινότητα.
Σήμερα, τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να απασχολεί. Η Ελλάδα μοιάζει –τουλάχιστον στην επιφάνεια– με νησίδα σταθερότητας σε έναν πλανήτη που φλέγεται. Όμως, αυτή η φαινομενική ηρεμία μπορεί να αποδειχτεί παραπλανητική.
Ο κίνδυνος για ένα γεωπολιτικό ατύχημα σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον της προηγούμενης δεκαετίας – ίσως μεγαλύτερος ακόμη και από την εποχή της κρίσης της Κούβας, όταν ο κόσμος έφτασε στα πρόθυρα πυρηνικής σύγκρουσης. Η διαφορά είναι ότι τότε υπήρχαν στιβαρές ηγεσίες – Κένεντι, Χρουστσόφ, Ντε Γκωλ – που κατάφεραν, έστω την τελευταία στιγμή, να βάλουν φρένο στην καταστροφή.
Σήμερα, οι περισσότεροι δυτικοί ηγέτες μοιάζουν περισσότερο με κλόουν παρά με ηγέτες – και αυτό δεν το λένε πια μόνο οι επικριτές τους, αλλά και οι ίδιοι οι λαοί που τους εξέλεξαν.
Φανταστείτε να σας έλεγαν πριν 50 χρόνια πως στις ΗΠΑ θα διοργανωνόταν μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση προς τιμήν των 79ων γενεθλίων του προέδρου. Θα γελούσατε ή θα νομίζατε ότι μιλούν για τη Βόρεια Κορέα. Σήμερα δεν γελάει κανείς – απλώς το καταπίνει.
Στην ίδια χώρα, ο πρόεδρος είναι σε ανοιχτή σύγκρουση με τον κυβερνήτη της μεγαλύτερης Πολιτείας, οι πολιτικοί αντίπαλοι δολοφονούνται, και οι ένοπλες δυνάμεις μοιάζουν πιο απασχολημένες με την εσωτερική ασφάλεια παρά με τις εξωτερικές απειλές.
Ο Ζελένσκι στην Ουκρανία αγνοεί τις «συστάσεις» του Λευκού Οίκου και συνεχίζει έναν πόλεμο φθοράς, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος αγωνιά για κάποιο βραβείο Ειρήνης – ως αντίβαρο στις αποτυχίες του σε όλα τα μέτωπα. Το Ισραήλ κάνει αυτό που θεωρεί αναγκαίο για να αποτρέψει μια πυρηνική απειλή από το Ιράν, αδιαφορώντας για τις διαπραγματευτικές αυταπάτες της Ουάσινγκτον.
Το αμερικανικό κύρος, στο εσωτερικό και διεθνώς, έχει καταρρεύσει. Και αυτό, αργά ή γρήγορα, θα κοστίσει.
Οι κίνδυνοι που σήμερα διατρέχει η Δύση είναι ασύγκριτα μεγαλύτεροι από εκείνους που βίωσε η Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Και οι κοινωνίες της μοιάζουν αδύναμες να τους διαχειριστούν – κοινωνίες ανθρώπων από «βούτυρο», σε πλήρη αντίθεση με τις γενιές από «μάρμαρο» και «σίδερο» που κράτησαν όρθια την Ευρώπη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Ψυχρό.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι κεντρικές τράπεζες, από την Κίνα μέχρι την Τουρκία, συσσωρεύουν χρυσό. Είναι το τελευταίο τους στοίχημα απέναντι στο χάος που έρχεται.
Ένας πύραυλος που θα πλήξει κρίσιμο κομβικό σημείο εφοδιαστικής αλυσίδας προς την Ουκρανία ή μια εμπλοκή της Κίνας ή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή θα μπορούσαν μέσα σε ώρες να ανατρέψουν τον τρόπο ζωής όπως τον γνωρίσαμε στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες.
Χοροπηδάμε και σπρωχνόμαστε ένα βήμα από τον γκρεμό αλλά το πιο ανησυχητικό είναι πως ελάχιστοι ανησυχούν…
Πηγή: liberal.gr