Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Τα κατά Νόμον αδικήματα είναι πάμπολλα. Οι καταδίκες πολλές, όσο κι αργούν. Ακόμη κι ένα πρόστιμο είναι καταδίκη. Διοικητική, αλλά καταδίκη. Μια ποινή φυλάκισης είναι βαρύτατη καταδίκη, δικαστική, δηλαδή κατόπιν προσεκτικής κρίσης. Μπορείς να αποφύγεις τη φυλακή, αν είναι η πρώτη φορά ή αν το αδίκημα είναι «ελαφρύ», αλλά και πάλι το ποινικό μητρώο θα κηλιδωθεί.
Στις περισσότερες περιπτώσεις άλλωστε έχουμε να κάνουμε με πλημμελήματα. Ευτυχώς, αλλά κι αυτά παρανομίες αφορούν. Εξάλλου, κατά περίεργο όσο κι απαράδεκτο τρόπο, η έννοια του πλημμελήματος μετατράπηκε, στα τελευταία 30-40 χρόνια, σε ένα «εντάξει, δεν σκότωσε κι άνθρωπο…»!
Προφανώς, γιατί η ανθρωποκτονία είναι το μόνο κακούργημα που καταλαβαίνει ο «κόσμος». Εκτός αν οι περιστάσεις είναι ασαφείς, όπως συμβαίνει σε πάμπολλα τροχαία. Εκτός αν οι ευθύνες είναι μοιρασμένες, όπως συμβαίνει σε πάμπολλα δυστυχήματα. Εκτός αν ο δικηγόρος σου είναι κομπλέ, όπως επίσης συμβαίνει σε δυσανάλογα πολλές περιπτώσεις με αποτέλεσμα η απονομή της Δικαιοσύνης να κυμαίνεται. Άντε το πολύ να κρατηθεί έγκλειστος κάποιος με την ιδιότητα του υπόπτου, με προθεσμία, μέχρις ότου δικαστεί δηλαδή ή κατά κανόνα μέχρις ότου λήξει η περίοδος προφυλάκισης, όπως κατά κανόνα συμβαίνει.
Με δύο λόγια, η φυλάκιση εφαρμόζεται σε πολύ βαριές περιπτώσεις, κι ευτυχώς, για λίγους εγκληματίες. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως «κακό», αν και η στέρηση της ελευθερίας είναι ίσως το μόνο πραγματικό μάθημα που μπορεί να δώσει η κοινωνία στους παραβατικούς συμπολίτες.
Εξάλλου, η παραβατικότητα έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια της αυξημένης ανοχής, την οποία πάντοτε πρέπει να έχουν ως κορωνίδα της κρίσης τους, τα δικαστήρια που τελικά έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι». Όμως, η ίδια η ανοχή μετατράπηκε, στην όμορφη πατρίδα μας, σε κατά κανόνα περιοριστικό παράγοντα των κατά Νόμο προβλεπομένων ποινών. Η στέρηση της ελευθερίας, που συνεπάγεται η φυλάκιση, θεωρείται εδώ και πολύ καιρό ατιμωτική πράξη σατραπείας εκ μέρους της πολιτείας. Ο περιορισμός του παραβατικού, ακόμη κι όταν ήταν πολλαπλώς υπότροπος, παρέμεινε, μέχρι πρότινος, ιδίως σε μια κάποια κουλτούρα, ταυτισμένη έννοια με τη στέρηση του πολιτικού δικαιώματος όλων να αυτοπροσδιορίζονται και άλλα νεφελώδη.
Το θέμα όμως ήταν και παραμένει, κατά κύριο λόγο, πρακτικό. Δεν υπάρχουν φυλακές κατάλληλες και επαρκείς για να εφαρμόζονται οι σχετικές ποινές. Οπότε, άστο καλύτερα. Ας κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Καλύτερα μια τιμωρία στα λόγια παρά η «εκπαίδευση στη βαριά παραβατικότητα» στα μπουντρούμια της Δημοκρατίας, λένε κάποιοι θυμόσοφοι.
Περιμένουμε βεβαίως να δούμε τι θα συμβεί μετά τις αλλαγές που εισήγαγε η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία. Ο υπουργός Χρυσοχοΐδης αποκάλυψε μάλιστα τις προάλλες ότι έχουμε πολλές περιπτώσεις υποτρόπων που έχουν ήδη φυλακιστεί. Έτσι θα είναι, αν και είναι παράδοξο ότι δεν έχουμε, μέχρι στιγμής, ουρανομήκεις αντιδράσεις. Αναρωτιέμαι τι κάνουν οι νομικοί παραστάτες, ιδίως μάλιστα οι τηλεοπτικοί δικηγόροι.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός Γιώργος Φλωρίδης είχε διαβεβαιώσει πως η δυναμικότητα «φιλοξενίας» με νέες φυλακές θα είχε ήδη διευρυνθεί πολλαπλώς από τα τέλη του προηγούμενου έτους, αλλά το google search δεν τον επιβεβαιώνει. Θα τον ερωτήσω με την πρώτη ευκαιρία.
Ούτε για τα πρόστιμα που πραγματικά εισπράττονται από τους παραβατικούς έχουμε επαρκή ενημέρωση. Ούτε καν για τις κλήσεις της τροχαίας, ως προς την χρηματική τους «απόδοση».
Γιατί τώρα τα καταγράφω και τα επαναλαμβάνω όλα αυτά τα πολύ γνωστά σε όλους μας;
Γιατί κανείς πολίτης δεν έχει σαφή, καθαρή και μετρημένη εικόνα της τιμωρίας που επιρρίπτουν τα δικαστήρια, με τη συνδρομή της αστυνομίας. Τιμωρία σε όποια μορφή και αν αυτή επιβάλλεται από την πιο αυστηρή, που είναι η στέρηση της ελευθερίας με φυλάκιση, μέχρι το πρόστιμο για παρκάρισμα.
Δεν έχουμε εικόνα για τις τιμωρίες άρα για τις επιπτώσεις που υφίστανται παραβατικοί, παράνομοι, εγκληματίες ακόμη και απρόσεκτοι. Δεν γνωρίζουμε πόσοι επιμένουν και επαναλαμβάνουν τα ανομήματά τους. Είμαστε τυφλοί όχι γιατί μοιάζουμε στη Δικαιοσύνη, αλλά επειδή οι δύο εξουσίες, με την ανοχή της τρίτης, δεν μας έχουν «ζωγραφίσει» την εικόνα.
Μαθαίνουμε για τις παραβάσεις και τα εγκλήματα όταν γίνονται και που και που, σε κάποιες πολυθρύλητες υποθέσεις μαθαίνουμε και για την ποινή και κάπου εκεί σταματά η ενημέρωση των πολιτών.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Επειδή γνωρίζω πόσο «χύμα» είναι το κράτος, δεν μπορώ να πιστεύσω ότι υπάρχει κάτι «πονηρό». Τίποτε άλλο παρά τη συγκάλυψη για όσα δεν κάνει σωστά το κράτος, οι παραλείψεις, οι καθυστερήσεις, οι πονηριές του συστήματος, ακόμη και οι αδικίες του μένουν στα απόκρυφα.
Με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται στον πολίτη, ακόμη βαθύτερα, η πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της, ο νόμος δεν τηρείται και οι σύννομοι πολίτες να νοιώθουν, δικαιολογημένα, ότι τους κοροϊδεύουν.
Πηγή: liberal.gr