Του Άρη Πορτοσάλτε
Και το «άστρο» Κασσελάκη ξεθώριασε προτού καν προλάβει να ολοκληρώσει έναν ετήσιο κύκλο. Ακόμη κι αν με τις… πατερίτσες Παππά και Πολάκη καταφέρει να σταθεί πολιτικά, το κόμμα Κασσελάκη θα έχει προέδρους τους δύο μέντορες…
Δεν ξέρω εάν μια τέτοια προοπτική περιέχεται στον σχεδιασμό κοντέματος του Μητσοτάκη. Πάντως, δεν μπορώ να πω, παράγονται διασκεδαστικά επεισόδια στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ…
Πάμε ένα χρόνο πίσω: Βαθιά ανήσυχο μέρος του επιχειρηματικού-πολιτικού περιβάλλοντος από τη θριαμβική πορεία Μητσοτάκη και την οικτρή αποτυχία Τσίπρα, έπεσε με τα μούτρα να βρει απάντηση στην κυριαρχία του Πρωθυπουργού. Ενώπιον της εμφανούς αδυναμίας του Ν. Ανδρουλάκη να ανταποκριθεί ως αντιπολίτευση στον μετριασμό του Μητσοτάκη, με τη «σοφία» κάποιων παραγόντων εντοπίστηκε νεανίας που είχε εμφανίσει δημόσια τη διάθεση να εμπλακεί σε πολιτική περιπέτεια.
Έτσι η ελληνική κοινωνία, ξαφνικά μια μέρα, αντίκρισε μια συμπαθητική εξ’ αποστάσεως φυσιογνωμία, νέου άνδρα που εκδήλωσε ενδιαφέρον να ασχοληθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας υποψηφιότητα για πρόεδρος. Και μόνο το παρουσιαστικό του φρέσκαρε τον μουχλιασμένο αριστερό αέρα της Κουμουνδούρου.
Δεν άργησε να φανεί πως ο Στέφανος, κατά δήλωση του…ζάμπλουτος (;) Έλληνας από το Μαϊάμι, θα περιοριζόταν μόνο στην εμφάνιση, σε ο,τι αφορά στις δυνατότητές του να ασκήσει πολιτική. Όχι επειδή δεν ακολουθούσε τις «νόρμες» συμπεριφοράς των ΣΥΡΙΖΑίων, αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος ενώ ήθελε να δείξει κάτι καινούργιο αποτύγχανε πλήρως να το πράξει. Αντιθέτως, η αμετροεπής, η προσωποκεντρική, κι η εμφανώς εγωιστική δημόσια συμπεριφορά του τον καθιστούσαν μια «γραφική» περίπτωση.
Οι απελπισμένοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησαν το νέο «είδωλο». Δεν είχαν κι άλλη επιλογή, άλλωστε. Ο Κασσελάκης ήταν ο,τι καλύτερο είχαν στη διάθεσή τους απέναντι στους λοιπούς του κόμματος που θα τους πήγαιναν με ακρίβεια στο 3%. Ίσως και πιο χαμηλά, όπως έγινε με όσους εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα Αριστερά. Πιο παλιά…καίγεσαι!
Αποδείχθηκε πολύ γρήγορα ότι ο πρόεδρος στον οποίο εμπιστεύτηκαν την αναγέννηση του «χώρου», στη μετά Τσίπρα εποχή, και δεν γνώριζε από πολιτική και δεν είχε καμία διάθεση να εκπαιδευτεί, διότι ο χαρακτήρας του δεν αναγνώριζε ούτε και εντόπιζε αδυναμίες στην προσωπικότητά του. Ένιωθε πως έχει την ικανότητα, τη δυνατότητα και τους τρόπους να ανταπεξέλθει, ως νικητής, στην προσωπική του αναμέτρηση με τον Μητσοτάκη.
Για να μην θεωρηθεί «ισοπεδωτική» η κριτική στο πολιτικό «πρόσωπο» του Κασσελάκη, οφείλω να σημειώσω, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει φυσικά κανέναν άλλο να σταθεί ως ηγέτης στο σχήμα. Και αυτό συνεπώς είναι το πρόβλημα του κόμματος. Ότι η όποια επιλογή αρχηγού περιορίζεται, με τα σημερινά δεδομένα, στην περίπτωση Κασσελάκη.
Εκείνος πάλι έχει την αίσθηση ότι μπορεί, αλλά τα γεγονότα και τα αποτελέσματα στις διαρκείς εσωκομματικές του «συντροφικές» αναμετρήσεις είναι πενιχρά.
Δεν μπορεί να πετύχει, γιατί δεν ξέρει πως «πρέπει» να το κάνει. Κι ούτε φυσικά έχει διάθεση να ακούσει και να δεχτεί συμβουλές. Υπό άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να εξελιχθεί, αλλά είπαμε:
Πιστεύει για τον εαυτό του πως είναι ο «καλύτερος» και…μόνο εκείνος «ξέρει»! Ο εγωισμός είναι (σταθερά) κακός σύμβουλος…
Και φτάνουμε, έναν χρόνο αργότερα, να γίνεται αντιληπτό, πως η κυβέρνηση έχει τις αδυναμίες της, τις οποίες ωστόσο αδυνατεί να τις εκμεταλλευτεί η…ενωμένη Αντιπολίτευση προς όφελός της.
Ο Κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να αποτελεί τη μοναδική ευκαιρία για την περαιτέρω πορεία. Ζητείται από τον ίδιο και την κυβέρνηση του να τολμήσει, να επισπεύσει, να εκπλήξει θετικά με πρωτοβουλίες, αλλά από την άλλη δεν έχουμε κανέναν από την αντιπολίτευση να τον πιέζει για αλλαγές.
Η Αντιπολίτευση είναι συνώνυμη με τη στασιμότητα για να μην πω μ’ έναν μόνιμο θαυμασμό προς τον αναχρονισμό και την οπισθοδρόμηση.
Ο Μητσοτάκη δεν «παλεύεται» με την προσήλωση στην επιστροφή του παρελθόντος. Όσο κι αν ενοχλείται, μια πλευρά αυτού που ονομάζεται «σύστημα», η πολιτική του κυριαρχία θα συνεχίζεται.
Επειδή οι πολίτες δεν θα θέλουν να διακινδυνεύσουν.
Υπάρχουν σήμερα «υποδείγματα» πολιτικής εναλλαγής στην Αυτοδιοίκηση που γίνονται παραδείγματα προς αποφυγή…
Η συγκυρία, ο θυμός, η απογοήτευση μπορεί να δώσουν την εξουσία σε κάποιον. Δεν σημαίνει όμως ότι «αυτός» έχει τη δυνατότητα να σταθεί…
Πηγή: liberal.gr