Της Νένας Παλαιοπάνου
Πριν από δέκα χρόνια, η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν εθνικό εφιάλτη. Ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν μια Κυβέρνηση ιδεοληπτικής αφέλειας και επικίνδυνης ανευθυνότητας οδήγησε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Το όνομα της Κυβέρνησης αξέχαστο: ΣΥΡΙΖΑ. Ηγέτης της; Ένας αμήχανος πολιτικός που ήθελε να παριστάνει τον επαναστάτη: Αλέξης Τσίπρας. Δίπλα του, ένα εκρηκτικό μίγμα προσώπων, από τον οικονομικά απροσάρμοστο Γιάνη Βαρουφάκη μέχρι την απολύτως αυταρχική και «αντισυστημική» Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πλαισιωμένοι από μια παρέα λαϊκιστών με μικρομεγαλισμό εξουσίας, με ρητορική γεμάτη ψεύδη, συνθήματα και ασυναρτησίες.
Ιανουάριος – Ιούλιος 2015: Το χρονικό μιας εθνικής τραγωδίας και ταπείνωσης
Ιανουάριος 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στην εξουσία υποσχόμενος «σχίσιμο μνημονίων» με έναν νόμο και ένα άρθρο. Η ελπίδα γίνεται σύνθημα, αλλά τα αποθέματα ψεύδους τεράστια.
Φεβρουάριος – Μάιος: Ο Βαρουφάκης παίζει «θεωρητικά παιγνίδια» με τους Ευρωπαίους, ρίχνοντας τη χώρα σε επικίνδυνη απομόνωση. Το «κοστούμι» του Υπουργού δε χωράει το τεράστιο Εγώ του. Καθυστερήσεις, ακροβασίες, απειλές για Grexit, και μια διαπραγμάτευση φιάσκο.
Η χώρα απομονώθηκε, οι εταίροι έχασαν κάθε ίχνος εμπιστοσύνης, η ρευστότητα εξαφανίστηκε. Όλα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο.
Ιούνιος: Η ρευστότητα στερεύει, οι τράπεζες ασφυκτιούν. Ο Τσίπρας, αρνούμενος να αναλάβει την ευθύνη των αποφάσεών του, επέλεξε να ρίξει τη χώρα σε ένα διχαστικό και θεσμικά απαράδεκτο δημοψήφισμα. Αντί να κυβερνήσει, πετά την ευθύνη στον λαό με ένα δημοψήφισμα κατασκευασμένο θέατρο, όπου το «ΟΧΙ» μεταφράστηκε με θράσος σε «ΝΑΙ». Ένα απερίγραπτο φιάσκο, με στόχο να καλύψει την ανικανότητα και την πλήρη αποτυχία στρατηγικής. Ενώ η Κυβέρνηση του «μια φορά στα 100 χρόνια ηγέτη» είχε ήδη συμφωνήσει να υπογράψει νέο μνημόνιο. Ένα θέατρο σκιών για να καλύψει την πολιτική του αποτυχία και να διατηρηθεί στην εξουσία. Οι τράπεζες κλείνουν. Capital controls. Σειρές στα ΑΤΜ για 60€. Πανικός.
Οι «τιμητές» και η υποκρισία της ψευτοηθικής
Και ενώ ο λαός στηνόταν στις ουρές των ΑΤΜ, κάποιοι από τους «τιμητές» της επανάστασης είχαν ήδη φροντίσει να «σηκώσουν» τα δικά τους χρήματα, εξάλλου υπάρχουν οι φωτογραφίες από το ΑΤΜ της Βουλής με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μας το υπενθυμίζουν.
Υποκριτικά, κρυμμένοι πίσω από τον λαό, προστατευμένοι από τα δικά τους σεντούκια, την ώρα που οι πολίτες αγωνιούσαν για το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους. Οι ίδιοι που αποκαλούσαν τους Ευρωπαίους «τοκογλύφους», πρόλαβαν να προστατευτούν με περισσή υποκρισία.
Κάποιοι από τους εκτός Βουλής υποστηρικτές αυτής της Κυβέρνησης παρωδίας έπρατταν… όλως τυχαίως, το ίδιο. Ακόμα και ο πιο «θεατρικός» τηλεοπτικός -μέχρι σήμερα- εκπρόσωπος της τάχα ηθικής Αριστεράς εκείνη την περίοδο εγκατέλειπε τη χώρα και διατεινόταν από ασφαλή απόσταση για το πώς «σώζεται» η Ελλάδα. Ο λαός όμως ήταν εδώ. Και υπέφερε.
Η Κωνσταντοπούλου, το Κοινοβούλιο και η… δραχμή
Στο εσωτερικό, η τότε Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, είχε στήσει προσωπικό βασίλειο αυταρχισμού και θεσμικής ακύρωσης και κατέβαλε κάθε προσπάθεια να παγιδευτεί η Δημοκρατία σε ένα εσωτερικό «πραξικόπημα» με δήθεν αντιμνημονιακή ομπρέλα. Η επιμονή της για επιστροφή στη δραχμή ήταν περισσότερο από εμφανής. Είχε φτάσει στο σημείο να συμπεριφέρεται σαν να είναι το Ελληνικό Κοινοβούλιο δική της ιδιοκτησία. Το είχε μετατρέψει σε προσωπική θεατρική σκηνή – προσφιλή της πρακτική μέχρι σήμερα-, με μαραθώνιες συνεδριάσεις, προσβολές σε θεσμούς, θεσμική βία με το γάντι. Ήταν η πιο σοβαρή θεσμική εκτροπή από τη Μεταπολίτευση και μετά, που είχε στόχο να τραβήξει τη χώρα εκτός ευρώ. Με καψόνια και ύφος Εισαγγελέως -ακόμα μια προσφιλή της πρακτική έως σήμερα-, απειλούσε την ίδια τη Δημοκρατική λειτουργία του Πολιτεύματος.
Θα ξεγελαστεί κανείς;
Ιδού το φλέγον. Η μνήμη, ενίοτε, είναι κοντή και οι πολιτικές μάσκες αλλάζουν εύκολα. Ο Τσίπρας, ντυμένος πλέον με κοστούμι «ευρωπαϊστών», εμφανίζεται ως «ψύχραιμη εναλλακτική». Η Κωνσταντοπούλου ντύθηκε «αμείλικτη δικαστής» και διαλαλεί «δικαιοσύνη» από τα τηλεοπτικά πάνελ και τη Βουλή, με τον κατάλληλο πάντα θεατρικό στόμφο. Ο Βαρουφάκης μεταλλάσσεται σε πρόσωπο «τεχνοκρατικής σοβαρότητας» με σχέδιο 2.0. Ποιοι; Οι ίδιοι που έφεραν capital controls, κλειστές τράπεζες και μια χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Όλοι τους έχουν κοινή αφετηρία: το 2015. Το έτος της ντροπής. Και κανείς δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Ούτε μία!
Η Ελλάδα που άντεξε και η Ελλάδα που προχωρά
Δέκα χρόνια μετά, η Ελλάδα όχι μόνο δε διαλύθηκε, αλλά στέκεται όρθια και δυνατή χάρη στη σταθερότητα και τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η χώρα έχει αποκτήσει επενδυτική βαθμίδα. Το χρέος μειώνεται. Η ανεργία πέφτει. Η ανάπτυξη υπερβαίνει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κομισιόν εμπιστεύονται ξανά την Ελλάδα διότι επιτέλους κυβερνάται με σοβαρότητα, σχέδιο και αξιοπιστία.
Η πολιτική που με συνέπεια ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία δε βασίζεται σε φαντασιώσεις και τσιτάτα πλατειών, αλλά σε μεταρρυθμίσεις, δουλειά και θεσμική σοβαρότητα. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να μετατρέψει μια χώρα που έπνεε τα λοίσθια σε κόμβο σταθερότητας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Αυτή είναι η πραγματική διαφορά ανάμεσα στην ανευθυνότητα και την ευθύνη.
Η Ελλάδα του 2025 δεν έχει καμία σχέση με το εφιαλτικό 2015.
Μηδείς ἀνεξέταστος ἔστω..
Οι Αρχαίοι έλεγαν: «Μηδείς ἀνεξέταστος ἔστω»: κανείς να μη μένει χωρίς εξέταση. Κι εμείς, οφείλουμε να εξετάζουμε ποιοι ζητούν ξανά την ψήφο μας. Γιατί αν δε θυμόμαστε την ιστορία μας, είμαστε καταδικασμένοι να τη ζήσουμε ξανά, αλλά αυτή τη φορά χωρίς καν την πολυτέλεια της επιστροφής. Η ιστορία έχει γραφτεί με αίμα, ιδρώτα και εξευτελισμό. Όποιος σήμερα ξεχνά, κινδυνεύει να το ξαναζήσει.
Η Ιστορία δε συγχωρεί δεύτερες ευκαιρίες σε πολιτικούς τυχοδιώκτες
Το 2015 δεν ήταν απλώς μια χρονιά κρίσης. Ήταν το έτος που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, όχι από ατύχημα, αλλά από επιλογή. Από αλαζονεία, από ιδεοληψία, από συνειδητή άρνηση της πραγματικότητας. Ήταν η στιγμή που η χώρα κλονίστηκε όχι από εχθρούς, αλλά από εκείνους που παρίσταναν τους σωτήρες της.
Σήμερα, αυτοί οι ίδιοι επιστρέφουν μεταμφιεσμένοι. Άλλοι με καινούργια πολιτικά σχήματα, άλλοι με rebranding, άλλοι με καρδούλες και με ξαναβαμμένα χαμόγελα. Ονειρεύονται δεύτερη ευκαιρία. Αλλά η Ιστορία, όταν έχει γραφτεί με πόνο και ταπείνωση, δεν επιτρέπει επανάληψη χωρίς τίμημα.
Γιατί αν ξαναμπούμε στο ίδιο σκοτεινό τούνελ, δεν είναι σίγουρο πως θα υπάρξει άλλη φορά φως στο τέλος. Και τότε, δε θα φταίνε οι δημαγωγοί. Θα φταίμε εμείς. Γιατί θα τους έχουμε αφήσει να επιστρέψουν.
Η Ελλάδα αξίζει να κοιτάζει μπροστά και να έχει μνήμη ώστε να μην πέσουμε πάλι μόνοι μας στον λάκκο που όλοι αυτοί μας σκάβουν.