Του Κώστα Στούπα
Η σχέση του Αντώνη Σαμαρά με τη Νέα Δημοκρατία θυμίζει αρχαία τραγωδία, με στοιχεία τόσο από το Οιδιπόδειο όσο και από το σύμπλεγμα της Μήδειας. Το πρώτο προκύπτει από την τραγική κατάσταση όπου κάποιος θέλει να παντρευτεί τη μητέρα του και να δολοφονήσει τον πατέρα του. Το δεύτερο, της Μήδειας, περιγράφει την κατάσταση όπου η μητέρα δολοφονεί τα παιδιά της προκειμένου να εκδικηθεί τον πατέρα τους, επειδή την εγκατέλειψε.
Ο Αντώνης Σαμαράς, γέννημα θρέμμα του κομματικού σωλήνα, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με πρόφαση μια φανταστική «προδοσία» στο Μακεδονικό, επειδή προφανώς βιαζόταν να πάρει τη θέση του. Τρεις δεκαετίες αργότερα, η συμφωνία που επετεύχθη για το Μακεδονικό ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη που μεθόδευε ο Μητσοτάκης.
Η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993 καθυστέρησε εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις, όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και του ΟΠΑΠ, κατά 10-20 χρόνια. Αν δεν είχε ανατραπεί η πορεία των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το πιθανότερο είναι πως η χώρα δεν θα είχε χρεοκοπήσει το 2010.
Η Νέα Δημοκρατία, ωστόσο, δεν άφησε τον Αντώνη Σαμαρά, χωρίς εκδίκηση. Μάλιστα, του επεφύλαξε το χειρότερο είδος εκδίκησης: τον υποδέχθηκε πίσω σαν άσωτο υιό, σφάζοντας τον σιτευτό ταύρο. Μόνο που το τσιμπούσι που ακολούθησε τη θυσία του έμοιαζε με την ιστορία του γλεντιού όπου τα ξεροτήγανα ήταν δηλητηριασμένα.
Η βάση της Νέας Δημοκρατίας, στην ανοιχτή διαδικασία εκλογής διαδόχου του Κώστα Καραμανλή, στις 29 Νοεμβρίου 2009, αντί της -τότε φαβορί- Ντόρας Μπακογιάννη, εξέλεξε στην ηγεσία τον Αντώνη Σαμαρά με 50,01%.
Λίγους μήνες αργότερα η Ελλάδα χρεοκόπησε, λόγω κυρίως της εκτίναξης των ελλειμμάτων από την κυβέρνηση Καραμανλή. Δύο χρόνια μετά την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί τη χρεοκοπία, ο Αντώνης Σαμαράς, εκλήθη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Δεν υπάρχει χειρότερη εκδίκηση από το να στέψεις κάποιον βασιλιά μιας χώρας την περίοδο που διαλύεται. Τα προνόμια νομής της εξουσίας είναι ανύπαρκτα, ενώ ο ασκών την εξουσία, αντί υπακοής και σεβασμού, δέχεται μίσος και ύβρεις. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – ΠΑΣΟΚ ανετράπη δύο χρόνια αργότερα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και ο ίδιος διέπραξε την απρέπεια να μην υποδεχτεί εκείνον που εξέλεξε ο ελληνικός λαός, για να του παραδώσει το «Πρωθυπουργείο».
Η εκδίκηση της Νέας Δημοκρατίας έναντι της προδοσίας του Αντώνη Σαμαρά θυμίζει την εκδίκηση του Τίτου Ανδρόνικου, στην ομώνυμη τραγωδία* του Σαίξπηρ έναντι της βασίλισσας των Γότθων, Ταμόρα: τον όρισε πρωθυπουργό, για να διαχειριστεί τη δυσκολότερη διετία της μεταπολεμικής περιόδου.
Μετά το 2019, ο Αντώνης Σαμαράς, παρακολουθώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να απολαμβάνει τους διεθνείς επαίνους για την ανάταξη της χώρας και να βρίσκεται στις δημοσκοπήσεις πρώτος συνεχώς για μια δεκαετία περίπου, νιώθει βαθιά αδικημένος. Κατηγορεί την κυβέρνηση για μειοδοσίες στα εθνικά ζητήματα, ακόμη και όταν είναι φανερό πως έχει πετύχει έναντι της Τουρκίας ισχυρή αποτροπή και τα περισσότερα διπλωματικά κέρδη εδώ και πολλές δεκαετίες.
Η σχέση του Αντώνη Σαμαρά, με τη Νέα Δημοκρατία, κόμμα του οποίου αποτελεί γέννημα θρέμμα, εξελίσσεται σε έναν κύκλο εκδίκησης και παραφροσύνης – έναν κύκλο που μόνο μέσα από τους μηχανισμούς των αρχαίων και νεότερων τραγωδιών μπορεί να ερμηνευτεί.
Υ.Γ.: Τι συμβαίνει στην τραγωδία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Τίτος Ανδρόνικος» (Titus Andronicus);
Αρχή της σύγκρουσης:
Ο Τίτος, νικητής κατά των Γότθων, φέρνει στη Ρώμη αιχμάλωτη την Ταμόρα, βασίλισσα των Γότθων, και τους τρεις γιους της. Για να τιμήσει τους πεσόντες Ρωμαίους, θυσιάζει έναν από τους γιους της, παρά τις ικεσίες της. Από εκείνη τη στιγμή, η Ταμόρα ορκίζεται εκδίκηση.
Η εκδίκηση της Ταμόρα:
Όταν ο νέος αυτοκράτορας της Ρώμης, Σάτουρνινος, την παίρνει γυναίκα του, η Ταμόρα αποκτά εξουσία και αρχίζει να καταστρέφει τον Τίτο. Οι γιοι της, Δημήτριος και Χείρων, βιάζουν τη Λαβίνια, κόρη του Τίτου, και της κόβουν τη γλώσσα και τα χέρια για να μην αποκαλύψει τους δράστες.
Η εκδίκηση του Τίτου:
Όταν αργότερα μαθαίνει ποιοι το έκαναν, σκοτώνει τους δύο γιους της Ταμόρα, τους ψήνει και τους σερβίρει σε γεύμα στην ίδια – χωρίς εκείνη να γνωρίζει. Αφού της αποκαλύπτει τι έφαγε, τη σκοτώνει, ολοκληρώνοντας τον κύκλο αίματος.
Πρόκειται για το πιο αιματηρό και βίαιο έργο του Σαίξπηρ, γραμμένο γύρω στο 1593 – 1594, όπου η εκδίκηση παρουσιάζεται ως κύκλος φρίκης και παραφροσύνης.
Πηγή: liberal.gr