Της Σοφίας Γιαννακά
Περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό και στοχευμένο στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, η οποία πλασαριζόταν και διαφημιζόταν από τα φιλικά του Μέσα, εδώ κι ένα μήνα, ως μια φοβερή τομή στο πολιτικό σκηνικό.
Περίμενα τουλάχιστον ότι θα έλεγε δυο-τρεις έξυπνες ατάκες, ότι είχε ετοιμάσει μια υποψία πολιτικού σχεδίου για την κεντροαριστερά και ότι θα είχε οργανώσει μια αντισυμβατική και έξυπνη επίθεση στην κυβέρνηση, από αυτές τις αιχμηρές και σαρωτικές που έκανε παλιά.
Τίποτα από όλα αυτά. Η ομιλία ήταν ένας χλωμός μονόλογος, στον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός έμοιαζε να διαβάζει ασύμβατες με αυτόν έννοιες και λέξεις: νέος πατριωτισμός, Ελευθέριος Βενιζέλος, νέα εθνική πυξίδα, δημοκρατικός καπιταλισμός, αναπτυξιακό σοκ, νέο όραμα συνεισφοράς κ.λπ. Το μόνο εύρημα που ξύπνησε κάπως το ακροατήριο ήταν η πρότασή του να βάζουν οι πλούσιοι λεφτά σε ένα ταμείο για να παίρνουν από εκεί και να ζουν καλύτερα οι φτωχοί. Αυτό το ονόμασε «πατριωτική εισφορά» που θα ξαναφέρει την ανάπτυξη. Χα, μεγαλοφυές! Κοίτα πόσο απλό ήταν και δεν το είχε σκεφτεί κανείς.
Η ομιλία δεν ξεσήκωσε τα πλήθη, φυσικά, όπως οι δικοί του υπόσχονταν, και για λόγους ουσίας. Ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι η χώρα πηγαίνει στα βράχια, καταρρέει και χρειαζόμαστε, τι άλλο, ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, ένα αναπτυξιακό σοκ. Ποιο θα είναι αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο που θα σώσει τη χώρα, όπως διαφήμιζαν τα ΜΜΕ που στηρίζουν τον κ. Τσίπρα; Τι προϊόντα θα παράγει η Ελλάδα, πού θα βρεθούν τα εργατικά χέρια και τα κεφάλαια, ποιες υπηρεσίες θα προσφέρονται, με ποια συμμετοχή κράτους ή ιδιωτών ή ξένων επενδυτών; Τίποτα. Ακούσαμε για μια «νέα πυξίδα», αλλά από περιεχόμενο μηδέν.
Το πιθανότερο είναι ο νέος Τσίπρας να απογοήτευσε στη Θεσσαλονίκη, παρά το rebranding, γιατί προσπαθεί να υποστηρίξει ένα κεντρώο πολιτικό προφίλ στο οποίο δεν πιστεύει κατά βάθος. Και κυρίως δεν ξέρει σε ποιο κοινό να στοχεύσει: ούτε οι κεντρώοι μπορούν να τον εμπιστευθούν -μετά το κάζο του 2015-, ούτε οι αριστεροί σύντροφοι εμπνέονται προφανώς από όλα αυτά τα νεο-πατριωτικά. Πιθανόν όσοι προσπαθούν να τον μεταλλάξουν ξεχνούν ότι ένας ριζοσπάστης αριστερός, με κομμουνιστικό παρελθόν, δύσκολα μπορεί να υποδυθεί τον μοντέρνο και μετριοπαθή κεντροαριστερό, όσα rebranding κι αν υποστεί. Εκ φύσεως αγνοεί τη γλώσσα της μετριοπάθειας, δυσκολεύεται να αναλύσει τα ρεύματα της εποχής, να διαγνώσει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου και να προσφέρει ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα. Παραμένει προσκολλημένος στο ξεπερασμένο δίπολο Δεξιά-Αριστερά καθώς και στις γνωστές αγκυλώσεις και ιδεοληψίες μιας μειοψηφικής ατζέντας. Και κυρίως δεν μπορεί να ξεπεράσει τη ρωσοφιλία, την οποία, όπως είδαμε, ο κ. Τσίπρας απροκάλυπτα λάνσαρε στην ομιλία του.
Πιθανότατα, ένα κόμμα Τσίπρα θα ανακάτευε την τράπουλα και θα προκαλούσε τριβές, μετατοπίσεις και ανταγωνισμούς που έχουμε χρόνια να δούμε. Σήμερα η αριστερή αντιπολίτευση είναι ένα κατακερματισμένο τοπίο, με δυνάμεις διάσπαρτες σε 6-7 μικρά κόμματα. Οι επικεφαλής τους δεν είναι δημοφιλείς και δεν προσφέρουν προοπτική εναλλακτικής διακυβέρνησης απέναντι στην κυρίαρχη ΝΔ. Υπάρχει επίσης εκεί έξω στην ελληνική κοινωνία ένα ποσοστό που θέλει τυφλά -και χωρίς προφανή λόγο- «να φύγει ο Μητσοτάκης». Υπό αυτή την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας, με αρκετό σπρώξιμο, έχει ελπίδες.
Πηγή: iefimerida.gr