Του Γιάννη Σιδέρη
Ανακούφιση μεν αλλά όχι θριαμβολογίες, ταιριάζουν στο ΠΑΣΟΚ. Ο αριθμός των 300 χιλιάδων συγκριτικά με τις 400 χιλιάδες των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ η οποία στη συνέχεια έγινε κυβέρνηση, είναι ενθαρρυντικός.
Συγκριτικά όμως με τον προηγούμενο αριθμό των 270 χιλιάδων των εσωκομματικών του 2021, όταν το ΠΑΣΟΚ μόλις αναδυόταν από την καταφρόνια, δεν καταγράφει ιδιαίτερη δυναμική.
Πολύ περισσότερο που υπήρξαν μαρτυρίες, οι οποίες δεν μπορούν να τεκμηριωθούν, ότι ανά την επικράτεια εθεάθησαν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, οι οποίοι προσήλθαν να ψηφίσουν υποψήφιο αρχηγό. Άγνωστο κατά πόσο αυτοί διόγκωσαν σημαντικά ή όχι, τον αριθμό των ψηφοφόρων, και εάν έγειραν το μικρό αλλά κρίσιμο βάρος τους, υπέρ κάποιου βολικού τους υποψηφίου.
Είναι γενικώς παραδεκτό ότι το ντιμπέϊτ βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να επανασυστηθεί στον κόσμο. Να θυμίσει τον πολιτικό πολιτισμό που έχει κατακτήσει στη διαδρομή του και τον οποίο αναγκαιούμαστε ως κοινωνία, καθώς είχε εκλείψει επί 15ετία με τον βόρβορο των Τσιπροπολάκηδων και των τρολ του διαδικτύου.
Η παρουσία του (δε λέμε άνοδός του ακόμη) ήταν μια μικρή υπενθύμιση της περίφημης «κανονικότητας», που διαταράχτηκε με την εφόρμηση στην κεντρική σκηνή των πολιτικά ανώριμων, που εξελήφθησαν ως ακραίοι. Μα οι ακραίοι είναι φανατικοί, έχουν αμετάπειστες απόψεις. Τις εφαρμόζουν με κάθε τίμημα και όσα πάρει ο άνεμος. Δεν κάνουν κωλοτούμπες κάθιδροι, βγάζοντας έρπη.
Ήταν μια δικαίωση του ΠΑΣΟΚ, γιατί όπως πολλές φορές έχουμε γράψει εδώ (και έχει «παραφραστεί» η πρόθεσή μας), το κόμμα υπέστη ανήθικη ανθρωποβόρα καθύβριση από τους Συριζαίους και τις πολιτικές περιφερειακές δυνάμεις του.
Η όποια μακρόχρονη προσφορά του στη χώρα (την οποία θεωρούμε τεράστια στο θεσμικό επίπεδο, αλλά πολύ μικρή στη δημιουργία υγιούς παραγωγικότητας), δεν άξιζε τέτοιο διασυρμό.
Πάντως, το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών δε δείχνει προοπτική. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ενιαία άποψη. Η πλειοψηφία ψήφισε πρωτίστως με πνεύμα κομματικής νομιμοφροσύνης. Έβγαλε πρώτο τον Νίκο Ανδρουλάκη ο οποίος καλώς ή κακώς, έχει δείξει ότι έχει ανοδικό όριο. Αν μπορούσε περισσότερο θα είχε φανεί στις εθνικές εκλογές του 2023 όπου το κόμμα πήρε ποσοστό 11,8%, και στις ευρωεκλογές του 2024 με το 12,79%.
Ο προβληματισμός μας δεν εστιάζει στο αν είναι δίκαιο ή άδικο το ποσοστό του, αν άξιζε ή όχι καλύτερης τύχης. Εστιάζει στο ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Και όντας έτσι, η επιλογή του ως αρχηγού είναι αντιπαραγωγική για τις επόμενες εκλογές, στο μέτρο που έχει τη φιλοδοξία να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Κατανοούμε πάντως την υπερψήφιση του Ανδρουλάκη λόγω κομματικού πατριωτισμού, αλλά μας είναι ακατανόητη η ανάδειξη Δούκα. Και δεν οφείλεται μόνο σε Συριζαίους που ενδεχομένως έκαναν – κατά την παλιά αριστερή ορολογία – «εισοδισμό» και υποδύθηκαν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, για να τον ψηφίσουν. Αυτοί ήταν λίγοι. Η μεγάλη βάση των ψηφοφόρων του είναι Πασόκοι.
Και είναι απορίας άξιον τι αξιολόγησαν στον Δούκα. Τη… μακρόχρονη (έξι μηνών) και την… πλήρως επιτυχημένη θητεία του (τα σκουπίδια κάνουν πάρτι) στον θώκο του δημάρχου Αθηναίων; Την αγωνιστική του ιστορία που, δικαίως λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να επικαλεστεί, ή τον αντιδεξιό λόγο του που απέπνεε ατόφιο ΣΥΡΙΖΑ;
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές παιζόταν ακόμη η δεύτερη θέση με διαφορά κάτω της μονάδας, μεταξύ Δούκα και Γερουλάνου. Αχνά φαινόταν στο βάθος η επικράτηση Γερουλάνου. Δε μας έπαιρνε ο χρόνος να περιμένουμε. Αλλά δεν έχει σημασία ποιος θα υπερισχύσει.
Και ούτε αφορούν το παρόν κείμενο οι όποιες ενδεχόμενες συμμαχίες των ηττημένων υπέρ ποίου εκ των δύο πρώτων θα τείνουν, και οι οποίες θα κατακλύσουν την ειδησεογραφία τις επόμενες ημέρες.
Απλώς Θεωρούμε ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έπαθε και δεν έμαθε.
Πηγή: liberal.gr