Του Γιάννη Μεϊμάρογλου
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι από τους πολιτικούς που σφράγισαν τις πολιτικές εξελίξεις της μεταπολίτευσης. Οι απόψεις του -διαχρονικά σταθερές ως προς τα εθνικά ζητήματα και την εξωτερική πολιτική της χώρας- εξακολουθούν να επηρεάζουν ένα μέρος της κοινής γνώμης και να προκαλούν γενικότερο ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων.
Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, και αφού η σφοδρή κριτική του προς την κυβέρνηση έγινε αφορμή για την απομάκρυνσή του από τη Νέα Δημοκρατία, ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί, σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, να αποδομήσει την κυβερνητική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Μια τέτοια ευκαιρία ήταν και η συνέντευξή του στο Βήμα της περασμένης Κυριακής.
Το μέρος της συνέντευξης που αναφέρεται στα τεκταινόμενα στο πρώην κόμμα του, δεν αφορά παρά τα μέλη και τα στελέχη της συντηρητικής παράταξης. Ο Αντώνης Σαμαράς «για την ώρα δεν έχει κάτι να πει», όπως λέει στη συνέντευξή του για τη συμπλήρωση του «πολιτικού κενού» που διαπιστώνει ότι υπάρχει και το οποίο χρεώνει αποκλειστικά στη σημερινή ηγεσία της ΝΔ.
Αντίθετα, οι θέσεις του οι οποίες αναφέρονται στα εθνικά ζητήματα και τη διαχρονική του στάση απέναντι σε αυτά, δεν μπορεί παρά να αφορούν όλους τους πολίτες που προσβλέπουν σε μια Ελλάδα πρωταγωνίστρια τόσο στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και τις κρίσιμες γεωπολιτικές εξελίξεις. Και, προφανώς, οι θέσεις αυτές είναι αντικείμενο διαλόγου και κριτικής.
Όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί ο Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε τα λάθη στην μακρά πολιτική του διαδρομή. Το πιο σοβαρό από αυτά, με δραματικές συνέπειες για τη χώρα, ήταν το ανέμισμα των αντιμνημονιακών λαβάρων στο Ζάππειο, όταν η χώρα στροβιλιζόταν στη δίνη της κρίσης.
Τη στάση του αυτή την ανακάλεσε ουσιαστικά με την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, όσο και αν προσπάθησε στη συνέχεια να εμφανιστεί, ακόμα και τότε, ως ο «αρχιτέκτονας του αντιμνημονίου» (συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου 6/6/12). Αν η ΝΔ είχε υπερψηφίσει το πρώτο μνημόνιο -αντί να κάνει διαγραφές- η Ελλάδα θα ήταν σήμερα διαφορετική. Θα είχε ξεφύγει γρήγορα από τις δαγκάνες των μνημονίων, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έχοντας και παράλληλα γλυτώσει την επώδυνη περιπέτεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Μιλώντας «λαϊκά», όπως λέει χαρακτηριστικά, για το κόμμα του οποίου υπήρξε ηγέτης, ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρει: «Παραγγέλνεις ΝΔ και σου έρχεται στο πιάτο Ποτάμι, σημιτικό ΠΑΣΟΚ και ολίγη από ΝΔ». Αφήνοντας τον χαρακτηρισμό του τελευταίου εδέσματος να το κρίνουν οι νεοδημοκράτες, ας μιλήσουμε για τα άλλα δύο σκευάσματα του πιάτου.
Η αλήθεια είναι ότι το Ποτάμι δεν έγινε ποτέ ένα κλασσικό συστημικό κόμμα με γραφεία και μηχανισμούς. Ήταν όμως ένα πετραδάκι που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της κρίσης αναλαμβάνοντας το κόστος της σύγκρουσης με τον λαϊκισμό ακόμα κι όταν χρειάστηκε να ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών. Κι αυτό δεν του το συγχώρησε ποτέ ο Αντώνης Σαμαράς.
Το «σημιτικό ΠΑΣΟΚ» ήταν πάντα καρφί στο μάτι του πρώην αρχηγού της ΝΔ. Όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης. Γι’ αυτό και πολέμησε με νύχια και με δόντια την πιο ρεαλιστική συμβιβαστική λύση που παρουσιάστηκε στην ιστορία του Κυπριακού ζητήματος, το σχέδιο Ανάν.
Την μεγάλη ευκαιρία που δημιουργήθηκε μετά την επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής Σημίτη στο Ελσίνκι, την ένταξη δηλαδή της Κύπρου στην ΕΕ χωρίς να προηγηθεί η επίλυση του Κυπριακού, ο Σαμαράς την είδε σαν μια ευκαιρία ματαίωσής της με την καταψήφιση του σχεδίου του ΟΗΕ. Στη συνέντευξή του περηφανεύεται για όσους «αντιστάθηκαν στο σχέδιο Ανάν από κοινού με τον Τάσσο Παπαδόπουλο». Αναλογίζεται άραγε ο πρώην πρωθυπουργός ότι όλοι αυτοί έδωσαν το δικαίωμα στον Ερντογάν να ζητάει σήμερα την ανακήρυξη δύο ξεχωριστών κρατών;
Είναι λοιπόν συνεπής και αλάνθαστη η εξωτερική πολιτική που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση; Σε καμιά περίπτωση. Όταν τα «δύσκολα» ζητήματα μένουν εκτός της ελληνοτουρκικής ατζέντας την περίοδο των «ήρεμων νερών» αναρωτιέται κανείς πως θα μπορέσουν να συζητηθούν όταν αρχίσουν να οριοθετούνται τα πάρκα και να ποντίζονται τα καλώδια. Είναι δε πραγματικά αξιοθαύμαστο ότι πετύχαμε να φέρουμε κοντά τις δύο κυβερνήσεις της Λιβύης αποκλειστικά και μόνο στο ζήτημα του παράνομου τουρκολιβυκού συμφώνου.
Η κινητικότητα χρειάζεται κυρίως πριν τον συναγερμό και όχι μετά από αυτόν. Όμως, το πρόβλημα του Αντώνη Σαμαρά είναι διαφορετικής φύσης. Δεν θέλει «ήρεμα νερά» με την Τουρκία. Τα θεωρεί «κατευνασμό» της. Ούτε «διακηρύξεις φιλίας» θέλει. Τις θεωρεί «ξέπλυμά» της. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Όχι, για τον κ. Σαμαρά ή τη ΝΔ αλλά για την Ελλάδα.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
Πηγή: liberal.gr