Του Γιάννη Σιδέρη
Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι καιροί της δόξας και της επιθετικής ριζοσπαστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η λάμψη των πλατειών και η εποχή του όξους κατά του ΠΑΣΟΚ, μεταβλήθηκαν σε ταπεινή παράκληση.
Παραιτημένο πολιτικά και ψυχολογικά το μικρό κόμμα της αντιπολίτευσης, προσέρχεται δια του προέδρου του Σωκράτη Φάμελλου, σε αίτημα εκλογικής συνεργασίας προς τους «Γερμανοτσολιάδες», τους «προδότες», τους «Νενέκους» και τα άλλα εύηχα κι εύοσμα που εκτόξευαν κατά ΠΑΣΟΚ.
Ο πρόεδρος Φάμελλος δήλωσε στο dnews ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πάρει πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα και να προσέλθει στη συζήτηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ άμεσα, με πράξεις και χωρίς προϋποθέσεις (τόση απελπισία!). Με στόχο τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου και ενός φορέα ο οποίος στις προσεχείς εκλογές θα νικήσει τον Μητσοτάκη.
Έκανε έκκληση στον Ανδρουλάκη να απαντήσει θετικά στην πρόκληση της συνεννόησης των «προοδευτικών δυνάμεων», προκειμένου να δώσουν προοπτική στην κοινωνία, να ρίξουν την κυβέρνηση και να νικήσουν τη Νέα Δημοκρατία.
Έκρουσε όμως θύρες κλειστές. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε αρνητικά, επιστρατεύοντας «τεχνικής» φύσεως προβλήματα στα οποία έχει δίκιο. Δεν απέρριψε, όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ ως αλλότρια με το ΠΑΣΟΚ πολιτική δύναμη.
Εξηγούμε: Ο Ανδρουλάκης ισχυρίστηκε ότι «το άθροισμα των κομμάτων οδηγεί σε μείωση των ακροατηρίων τους, άρα εν τέλει βοηθά τη Νέα Δημοκρατία». Έχει δίκιο, γιατί στην πολιτική δεν υπάρχει πρόσθεση με εξασφαλισμένο το μαθηματικό αποτέλεσμα.
Και στα δύο κόμματα υπάρχουν στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι που αντιτίθενται σε μια τέτοια συνεργασία. Στον ΣΥΡΙΖΑ, κινούμενοι από αριστερή ιδεολογία, στο ΠΑΣΟΚ επειδή το ρήγμα που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 ως το 2019 με τις αήθεις επιθέσεις, για πολλούς παραμένει αγεφύρωτο. Υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ κόσμος που δεν συγχωρεί, πολύ περισσότερο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική και δεν έχει ζητήσει συγγνώμη.
Επιπλέον, ένα άλλο τμήμα του ΠΑΣΟΚικού κόσμου, δεν αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «προοδευτικό κόμμα», αλλά ως ένα λαϊκίστικο συνονθύλευμα χωρίς αρχές. Επομένως, με την πρόταση Φάμελλου οι δεξαμενές άρδευσης ψήφων ενδεχομένως να στερεύουν. Οι ψηφοφόροι που αντιτίθενται θα σκορπίσουν δεξιά και αριστερά, και το σημερινό ποσοστό που τα δύο κόμματα αθροίζουν στις δημοσκοπήσεις, θα αποβεί μειούμενο.
Δεύτερος λόγος της άρνησης Ανδρουλάκη, είναι το γεγονός ότι εξελέγη πριν από πέντε μήνες για δεύτερη φορά πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με ατζέντα την αυτόνομη πορεία του κόμματος. Στην περίπτωση κοινού ψηφοδελτίου με τον ΣΥΡΙΖΑ θα κατέλυε την εντολή που έλαβε.
Και βεβαίως θα γινόταν εκκινητής διάσπασης, αφού θεωρείται δεδομένο ότι αριθμός κομματικών στελεχών και μελών δεν θα ακολουθούσαν σε τέτοια πορεία. Κάποιοι εξ αυτών άλλωστε, έχουν ταχθεί επωνύμως και δημοσίως εναντίον τέτοιας προοπτικής.
Φυσικά, η άρνηση δεν λύνει το πρόβλημα του Ανδρουλάκη, όπως και η πρόταση δεν λύνει το πρόβλημα το Φάμελλου. Και τα δύο κόμματα καθεύδουν στις δημοσκοπήσεις. Το ΠΑΣΟΚ απογοητευτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ οικτρά. Ίσως ένας από τους παράγοντες είναι ότι και οι δυο αρχηγοί δεν εμπνέουν.
Γιατί σωστά λέει ο Ανδρουλάκης ότι «ο κόσμος περιμένει λύσεις, δεν περιμένει σενάρια, ούτε παρασκήνια». Και ακόμη πιο σωστά όταν συμπεραίνει ότι «η Νέα Δημοκρατία θα φύγει όταν ο ελληνικός λαός δει ολοκληρωμένο πρόγραμμα λύσεων για να βελτιωθεί η ζωή του». Μόνο που το ΠΑΣΟΚ έχει δώσει μερικά δείγματα προγράμματος, μέρος του οποίου έχει αποδεχθεί η ΝΔ, όπως ας πούμε για τη στεγαστική κρίση και τις προμήθειες – κρατήσεις των τραπεζών. Παρόλα αυτά, οι δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές.
Υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων ο Ανδρουλάκης έκλινε επ’ αριστερά, για το θέμα των Τεμπών. Αντί να εστιάσει στις αιτίες του δυστυχήματος (κάτι που τον συνέφερε κιόλας, αφού το κόμμα του ήταν σχεδόν άμοιρο ευθύνης) υιοθέτησε τις συνωμοσιολογίες του Βελόπουλου, της Ζωής και του ΣΥΡΙΖΑ, περί εγκλήματος και μπαζώματος.
Έτσι, δημιούργησε αγωγό διοχέτευσης ψήφων προς την Πλεύση Ελευθερίας, αφού στη συνωμοσιολογική και καταγγελτική ρητορεία, η Ζωή δεν παίζεται. Πολύ περισσότερο που τη «νομιμοποίησε» ως υπεύθυνη δύναμη συνυπογράφοντας μαζί της την πρόταση δυσπιστίας.
Συμπέρασμα δεν υπάρχει. Η ΝΔ χάνει δυνάμεις, το ΠΑΣΟΚ το ίδιο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αφαιμάσσεται από τη Ζωή, η οποία ανέρχεται ορμητικά. Βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Κάποια στιγμή η αποδιοργάνωση θα σταματήσει, εάν ο λαός δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις. Αλλιώς η «εντροπία» μας περιμένει.
Πηγή: liberal.gr