Του Βασίλη Καπετανγιάννη
Στο προηγούμενο σημείωμά μου διατύπωσα ορισμένες σκέψεις μου σχετικά με το άθλιο Δημοψήφισμα στις 5/7/2015 και την επακόλουθη, αναγκαία «κωλοτούμπα» του Τσίπρα, αναγκαία διότι είχε φτάσει σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο, στο Χείλος της Αβύσσου, όπου είχε οδηγήσει την χώρα, αποκλειστικά με δική του ευθύνη.
Το μειοψηφικό ΝΑΙ του 38.69% ήταν εύκολο ερμηνεύσιμο και διαχειρίσιμο. Οι αιώνιοι «ευρωλιγούρηδες» ήθελαν συμφωνία, οιαδήποτε συμφωνία, ακόμα και την ανύπαρκτη του Ερωτήματος, διότι η εναλλακτική ήταν η έξοδος από την Ευρωζώνη, πιθανότατα και από την ΕΕ, η πλήρης κατάρρευση της χώρας με άτακτη χρεοκοπία και η ανθρωπιστική καταστροφή.
Στο έλεος της διεθνούς φιλανθρωπίας. Σαράντα χρόνια Μεταπολίτευσης, σταθερής ανόδου της χώρας, θα γίνονταν στάχτη και αίμα. Το ΟΧΙ, όμως, τι σήμαινε; Τι ήθελαν οι υποστηρικτές του; Η βολική ερμηνεία ήταν η στήριξη της διαπραγματευτικής ισχύος του Τσίπρα, όπως ερμηνεύτηκε για να δικαιολογήσει την «κωλοτούμπα» του. Αν ήταν, όμως, έτσι γιατί έφερε ένα εξευτελιστικό 3ο Μνημόνιο; Αν ενίσχυσε τη θέση του γιατί έφερε ένα χειρότερο Μνημόνιο από αυτό που απέρριψαν οι εκλογείς;
Η αλήθεια είναι ότι το ΟΧΙ ήταν ένα σαφές ΟΧΙ στο ευρώ και την Ευρώπη, μια σαφής αντιδυτική και αντι-ευρωπαϊκή στάση, σαφής απόρριψη όλων των κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης, περίοδο κατά την οποία η χώρα κατοχύρωσε το δημοκρατικό της πολίτευμα, την ελευθερία της, ενώ χάρις στην ένταξή της στην ΕΕ και το ευρώ και την τεράστια μεταφορά πόρων, άλλαξε κυριολεκτικά όψη, ενίσχυσε την ασφάλεια, την ευημερία και τη γεωπολιτική της σταθερότητα.
Αλλά, ως συνήθως, σκουπίζουμε τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί και μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας, μάλλον πλειοψηφική θέλει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα σωστή. Και με τον Πούτιν που θαυμάζει αλλά και με την κακιά Δύση και ΕΕ που μας δίνει άφθονο το χρήμα και τις επιδοτήσεις για τα βοσκοτόπια και τα μπουζούκια και υπέρ της άμυνας της ΕΕ. Η συνήθης ελληνική σχιζοειδής πολιτική ιδεοληψία και συμπεριφορά. Μετεωρισμός. Ακροβασία. Αμφιταλάντευση. Αμφιθυμία.
Μαστιγωμένη από την γκαιμπελική και αποτελεσματική προπαγάνδα των νεοσταλινικών, εθισμένη σε μοτίβα αταβιστικά, η πλειοψηφία των πολιτών αρνήθηκε να αποδεχτεί τις δικές της ευθύνες, αποκρούοντας κάθε αυτογνωσία, κάθε ειλικρινή ματιά στον καθρέπτη, έβρισκε πολύ βολική τη μετάθεση ευθυνών.
Δεν πληρώνω, μας χρωστάνε οι κουτόφραγκοι δεν τους χρωστάμε, τα Μνημόνια έφεραν τη λιτότητα κι όχι η χρεοκοπία της χώρας με ευθύνη των πολιτών της, θυμός, απογοήτευση, εκδίκηση με τους ψευτοπαλληκαρισμούς της «σκληρής» διαπραγμάτευσης και της ψευδεπίγραφης «αξιοπρέπειας». Βατό το πεδίο για τους δημαγωγούς και τους αδίστακτους εθνολαϊκιαστές.
Οι τυχοδιώκτες φαιοκκόκινοι λαϊκιστές είχαν πείσει την πλειοψηφία των πολιτών ότι «κάποιος άλλος κόσμος ήταν εφικτός» και ο όχλος παραδόθηκε αμαχητί στο φαντασιακό αυτό παράδεισο όπου δεν υπήρχε θλίψη και στεναγμός ως ιδανικός αυτόχειρας. Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Επομένως, θεωρητικά, στη βάση των δήθεν αρχών του και της πολιτικής αξιοπιστίας του, η αξιοπρεπής στάση του Τσίπρα θα ήταν να παραδώσει τα ηνία της εξουσίας σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και ειδικού σκοπού. Ωστόσο, προτίμησε την «κωλοτούμπα», διότι το Plan A, το οποίο και προσφάτως επικαλέστηκε ως δήθεν πορεία «έντιμου συμβιβασμού», δεν ήταν παρά μια ακόμα πολιτική απάτη.
Το Plan A δεν ήταν πολιτική κάποιου «έντιμου συμβιβασμού». Τρίχες. Ήταν σαφέστατα γραμμή ρήξης με την ΕΕ και το επικίνδυνο, ακροβατικό παίγνιο με το Grexit, με την έξοδο από το ευρώ, η παραμονή στο οποίο δεν ήταν στις προτεραιότητες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το γνώριζαν αυτό οι εταίροι μας από την κυβερνητική συμπεριφορά και τον τραγέλαφο της δήθεν «σκληρής» διαπραγμάτευσης.
Η ρήξη με την ΕΕ δεν ήταν προσωπική πολιτική του Βαρουφάκη, ήταν ψυχρή συμφωνημένη πολιτική όλης της κυβέρνησης. Όταν το πλοίο άρχισε να βυθίζεται, διάφοροι ποντικοί είτε εκδιώχτηκαν κακήν κακώς ή το εγκατέλειψαν.
Το διαβόητο «Σχέδιο Χ»
Το διαβόητο «Σχέδιο Χ» ή «Σχέδιο Β», κατέστρωνε με άκρα μυστικότητα ένα «πολεμικό συμβούλιο» εκ πέντε ατόμων στο υπουργείο Οικονομικών με επικεφαλής τον Αμερικανό οικονομολόγο καθηγητή Τζέιμς Γκαλμπραίηθ, επιστήθιο φίλο του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Βαρουφάκη.
Το «Σχέδιο», μέρος του οποίου αποκαλύπτει σε «Παράρτημα» στο βιβλίου του ο ίδιος ο συντάκτης του, ο Τζέιμς Γκαλμπραίηθ (Βλ. το βιβλίο του Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα», Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, 2016) ήταν στην πραγματικότητα το σχέδιο ρήξης και η σχετική μυστική προετοιμασία για την «επόμενη ημέρα» με παράλληλο νόμισμα και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή. Ο συγγραφέας εξηγεί άνετα το γιατί (σελ.228-232).
Αντίγραφο του Σχεδίου είχε επιδοθεί στον ίδιο τον Π/Θ. Μας το κρατάει ακόμα μυστικό. Αν το δέχτηκε ή το απέρριψε, δεν γνωρίζουμε. Η εφαρμογή του περιβόητου αυτού σχεδίου απαιτούσε στην ουσία κάποιας μορφής πραξικόπημα, την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας της μιας ή της άλλης μορφής, με κοινοβουλευτικό ή άλλο μανδύα. Άλλωστε, στις παραμονές του Δημοψηφίσματος ο Π. Καμμένος, ως υπουργός Άμυνας, είχε ρητά και δημόσια εγγυηθεί την «εσωτερική ασφάλεια» ενώπιον ενός θλιβερά αμήχανου και σιωπηλού Π/Θ.
Ο ίδιος ο κ. Γκαλμπραίηθ θα πρέπει να εξηγήσει εάν είχε κάποια εξουσιοδότηση από τον κ. Βαρουφάκη να ενημερώνει με σημειώματά του την Αμερικανίδα Αναπληρώτρια υπουργό Οικονομικών Σάρα Ράσκιν (Sarah Bloom Raskin), όπως τα παραθέτει στο βιβλίο του, κι αν αυτό ήταν εν γνώσει του Π/Θ.
Δηλαδή, η αμερικανική πλευρά ήταν πλήρως ενημερωμένη, από υπεύθυνη μάλιστα αλλά «μυστική» πηγή για τα κυβερνητικά σχέδια ρήξης με την ΕΕ και την προετοιμασία για τη μετάβαση στη δραχμή. {Σημειωτέων ότι ο κ. Βαρουφάκης και μετέπειτα, (ΜΜΕ, 31/10/19) επιχειρηματολογούσε υπέρ της δραχμής με διάφορα προσχήματα}.
Φυσικά, ενώπιον της αλλοπρόσαλλης κυβερνητικής συμπεριφοράς και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε καταρτίσει το δικό της σχέδιο σε περίπτωση Grexit.
Ο κ. Γιάννης Δραγασάκης, ως Αντιπρόεδρος τότε της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχει δημόσια υποστηρίξει ότι «ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης…….δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική, που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα». (30/11/2018). Αλλά και στην τηλεοπτική εκπομπή «Αποτύπωμα» του δημοσιογράφου Παύλου Τσίμα στον ΣΚΑΪ (24-1-2020) ο κ. Δραγασάκης αρνήθηκε στην ουσία να απαντήσει στις κρίσιμες ερωτήσεις του δημοσιογράφου, δείχνοντας, όμως, ότι και σχέδιο υπήρξε και «λενινιστική» πρόσληψη της πολιτικής πραγματικότητας. Μπρεστ – Λιτόφσκ. Δώστε τα όλα αρκεί να σωθεί η «επανάσταση»…. Όλα αυτά από τον παρ’ ολίγον Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ, τον δήθεν «μετριοπαθή» οπαδό της «βίαιης ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ, τον «σοφό Νέστωρα».
Αρνήθηκε, μάλιστα, ακόμα και την «αυταπάτη» του κ. Τσίπρα, όταν ο ίδιος, όπως είπε, δεν είχε καμία. Πώς τώρα συμβαίνει ο μεν τότε Αντιπρόεδρος να μην έτρεφε καμία «αυταπάτη» ο δε τότε Π/Θ, κατά δική του δημόσια ομολογία, να έτρεφε αυταπάτες και αμφότεροι να ακολούθησαν και να στήριξαν την ίδια πολιτική απομένει οι ίδιοι να το εξηγήσουν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς «παραωρίμασε» απότομα, σάπισε, έφθινε, αυτο-εξευτελίστηκε, έφτασε σήμερα δημοκοπικά στο 6%. Εκεί που του άξιζε και πολύ του είναι.
Οι μαθητευόμενοι και αφελείς μάγοι του ΣΥΡΙΖΑ έπαιζαν συνειδητά τη χώρια στα ζάρια εκβιάζοντας με Grexit, πάγια πολιτική του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, (ένα δήθεν προσωρινό time out με ανθρωπιστική βοήθεια 50 δισ. ευρώ), που μετά βίας συγκρατούσε η Μέρκελ, πολιτική που στήριζε η πλειοψηφία των χωρών-μελών της ευρωζώνης.
Την εξήγηση της «μη αυταπάτης» του κ. Δραγασάκη τη δίνει ίσως ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος σιωπούσε βλέποντας τη χώρα του να οδηγείται στον γκρεμό παίζοντας το παιγνίδι του Σόιμπλε. Όπως ο ίδιος δημόσια παραδέχτηκε. «Ενώ η τότε κυβέρνηση πίστευε ότι ασκούσε πίεση στους Ευρωπαίους απειλώντας με αποχώρηση από το ευρώ, στην πραγματικότητα εξυπηρετούσε το σχέδιο του Β. Σόιμπλε…», (12/3/2019). Από τις δηλώσεις του προκύπτει ότι κάθε άλλο παρά διαφωνούσε με την πολιτική της ρήξης του πολιτικού του προϊσταμένου κ. Γ. Βαρουφάκη και του Π/Θ, έστω και ως μέσον «εκβιασμού» των εταίρων και δανειστών μας.
Ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ (13/8/15) είχε ομολογήσει ότι «πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο (από την ευρωζώνη) οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχτηκε λάθος εκτίμηση», δήλωση την οποία επισήμανε δεικτικά ο Σπύρος Λυκούδης, βουλευτής με το Ποτάμι και Αντιπρόεδρος της Βουλής, στη σκληρή αγόρευσή του (14/8/15) στη Βουλή στη συζήτηση για το 3ο Μνημόνιο. «Πρόκειται για νηπιακή πολιτική σκέψη», υπογράμμισε. Και ήταν.
Συνάμα, η μετάβαση σε παράλληλα μέσα συναλλαγών και τελικά στο εθνικό νόμισμα, στη δραχμή, με την έξοδο από την Ευρωζώνη συνεπαγόταν μεγάλα προσωπικά πολιτικά ρίσκα.
Ο καθηγητής εγκληματολογίας κ. Γιάννης Πανούσης, Αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών (27/1 -20/8/15) υπεύθυνος για τη Δημόσια Τάξη στην περίοδο εκείνη, πέραν των όσων κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας δημοσίως είχε πει περί πολιτικής βίας[i] κ.τ.λ. υποστήριξε σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι One Channel (www.in.gr, 4/11/2019) ότι «ως υπουργείο, είχαμε πλάνο για το Grexit», πλάνο που ο ίδιος είχε παραδώσει στον Π/Θ και ταυτόχρονα λέει ότι είναι «Εσχάτη Προδοσία να αλλάξεις νόμισμα». Θα συναινούσε ο ίδιος σε μια πράξη «εσχάτης προδοσίας»; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς.
Πρόσφατα (29.12.2024) στο Πρώτο Πρόγραμμα και στην εκπομπή «Η Μεταπολίτευση σε πρώτο πρόσωπο», του Φοίβου Καρζή, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, πρώην ευρωβουλευτής και Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πρώην στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι ένα η χώρα ήταν απομονωμένη, ο συσχετισμός δυνάμεων στο Eurogroup 18-1, έσπρωχναν τη χώρα στον τοίχο, ενώ ενδεχόμενο Grexit, που αποτελούσε σταθερή επιδίωξη του Σόιμπλε, όχι μόνο θα τραυμάτιζε τη χώρα θανάσιμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και θα έστελνε και τον Τσίπρα στο Ειδικό Δικαστήριο. Εξ οικείων τα βέλη.
Το Ειδικό Δικαστήριο έτρεμαν από το φόβο τους και ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, έχει υποστηρίξει ο Παν. Λαφαζάνης, ηγέτης τότε της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ που διαφώνησε για το 3ο Μνημόνιο και αποχώρησε από το κόμμα (συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα, 12/6/2019). Κι αν θέλουμε τον πιστεύουμε.
Ένας κεντρικός μύθος που καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται στην προσπάθεια «κάθαρσης» της περιόδου διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (2015-2019) ώστε να διευκολύνουν την έλευση της Δεύτερης Παρουσίας, θα πρέπει συνεχώς να τονίζεται και να αποδομείται:
Πρόκειται για τον ισχυρισμό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια -και επαίρεται μάλιστα γι’ αυτό, ισχυρισμός ψευδής που δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την ψευδή αναφορά του Τσίπρα ότι η χώρα χρειαζόταν κι άλλο Μνημόνιο. Δε χρειαζόταν. Το 3ο Μνημόνιο ήταν αχρείαστο, απότοκο της άφρονος και επικίνδυνης για τη χώρα, την ευημερία και την ασφάλειά της, πολιτικής του Τσίπρα και της κυβέρνησής του.
Έσφιξαν μια θηλειά γύρω από το λαιμό τους απειλώντας να αυτοκτονήσουν. Κι οδηγήθηκαν μόνοι τους στο μοιραίο. Ουδένα έπεισαν ή φόβισαν. Το 3ο Μνημόνιο, το Μνημόνιο Τσίπρα, ζημίωσε αφάνταστα τη χώρα όχι μόνο λόγω του νέου δανείου ύψους 86 δισ. ευρώ και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα, αλλά επειδή συνάμα δημιούργησε οικονομική ύφεση, νέα προαπαιτούμενα, νέα φορολογικά βάρη για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, νέες περικοπές συντάξεων κ.τ.λ., με λίγα λόγια προκάλεσε ανήκεστο βλάβη άνω των 100 δισ. ευρώ, σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς.
Η άθροιση όλων αυτών δείχνει το μέγεθος της καταστροφής από την οποία δεν έχουμε ακόμα πλήρως συνέλθει παρά τις εξαιρετικές οικονομικές επιδόσεις της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, που αποτελεί πλέον διεθνές και ευρωπαϊκό καλό παράδειγμα.
Η ιστορική αλήθεια είναι ότι η χώρα, πριν αναλάβει τη διακυβέρνησή της η αριστεροδεξιά λαϊκιστική κλίκα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βρισκόταν στα πρόθυρα εξόδου από το 2ο Μνημόνιο. Είχε απομείνει η «ουρά του γαϊδάρου». Και στις αγορές είχε βγει η κυβέρνηση για δανεισμό με επιτυχία, τα ελληνικά ομόλογα δεν ήταν πλέον σκουπίδια, στα οποία ταχύτατα μεταβλήθηκαν εκ νέου υπό τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και κάποια μικρή μεν αλλά πραγματική και ελπιδοφόρα οικονομική αύξηση είχε σημειώσει και πιστωτική εγγύηση και προστασία είχε εξασφαλιστεί για την περαιτέρω ασφαλή πορεία της χώρας.
Κι όλα αυτά μέσα σε 2 χρόνια. Το ιδιωτικό χρέος (PSI) είχε ήδη κουρευτεί σε πρωτοφανή για τα διεθνή χρονικά δεδομένα, το χρέος είχε ρυθμιστεί με ευνοϊκούς όρους. Κοινωνικά επώδυνη αλλά αναγκαία προσαρμογή με βαρύτατο κομματικό και προσωπικό πολιτικό κόστος ενώπιον ενός εύπλαστου και ευπειθούς ακροατηρίου οργισμένων πολιτών. Ωστόσο, το φως είχε φανεί στην άκρη ενός σκοτεινού τούνελ όπου η διαδρομή είχε διαρκέσει υπερβολικά πολύ για διάφορους λόγους.
Όταν οι «τζάμπα μάγκες» της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κορόιδευαν την κοινή γνώμη ότι από μέρα σε μέρα θα έφερναν κάποια συμφωνία με την ΕΕ, ενώ προετοίμαζαν την έξοδο από το ευρώ, ο διορατικός Βενιζέλος σε μια «διάσημη» πλέον συνέντευξή του προς τον Νίκο Χατζηνικολάου στο τηλεοπτικό κανάλι «STAR» (11/5/15) τόνισε ότι η συμφωνία που τελικά θα έφερνε η κυβέρνηση (όπως έγινε τελικά με το 3ο Μνημόνιο) θα έπρεπε να συγκριθεί με το περιβόητο email του Γκίκα Χαρδούβελη (είχε διαδεχθεί τον Γ. Στουρνάρα), του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου που περιείχε τα υπόλοιπα των υποχρεώσεων της χώρας για να κλείσει η 5η και τελευταία, νομίζω, αξιολόγηση, τα οποία δεν ξεπερνούσαν το 1.2 με 1.5 δισ. ευρώ.
Το περιβόητο, πράγματι, email είχε γίνει αντικείμενο υστερικής προπαγάνδας από τον ΣΥΡΙΖΑ, το «κόκκινο πανί» και για άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. «Θα το συγκρίνετε με τη συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση», υποστήριξε ο Βενιζέλος, και τότε θα δείτε ότι αυτό «είναι μια παιδική εκδρομή, μια παιδική εκδρομή αναψυχής 1ης Δημοτικού». Και συμπλήρωσε: «το τρενάκι του τρόμου είναι αυτό που έρχεται». Και δεν άργησε, δυστυχώς, να έρθει.
Τελικά δε τη χώρα δεν την έσωσε ο Τσίπρας και οι «κωλοτούμπες» που αρκετοί βρίσκονται σήμερα να επιβραβεύσουν ως «σωτήριες», αλλά η υπεύθυνη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Έπραξαν, ως όφειλαν, το εθνικό τους καθήκον. Χωρίς αυτήν την υπεύθυνη εθνικά στάση της «τρόικας εσωτερικού» όπως την χλεύαζαν οι νεοσταλινικοί ινστρούχτορες και προπαγανδιστές, η χώρα θα βρισκόταν σήμερα ως failed state, στην κατηγορία των χωρών της Υποσαχάριας Αφρικής.
Μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολική αυτή η εκτίμηση, αλλά δεν είναι. Η Αργεντινή, την οποία ο Νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος και φίλος του Βαρουφάκη και του ΣΥΡΙΖΑ Τζόζεφ Στίγκλιτς, μας παρότρυνε τότε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της φεύγοντας από την Ευρωζώνη (υπάρχει ζωή και μετά τη χρεοκοπία έλεγε. Φυσικά υπάρχει, τι ζωή, όμως). Καλύτερα να αποστρέψουμε σήμερα το βλέμμα μας από την Αργεντινή για να μην αναζητάμε κάποιον με αλυσοπρίονο.
Η στάση των κομμάτων της δημοκρατική αντιπολίτευσης, δεν πρέπει να κουραζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε απογυμνώνοντας την κομπορρημοσύνη του Τσίπρα και της μοιραίας παρέας του, ήταν εκείνη που έσωσε τη χώρα την ύστατη ώρα, διότι η κυβέρνηση είχε χάσει την πλειοψηφία της στη Βουλή και δεν μπορούσε να κάνει βήμα χωρίς τη συναίνεση των δημοκρατικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, εύκολη βορά καθώς έγινε της Κας Ζωής και του κ. Λαφαζάνη.
Ποσώς ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας αποδείχτηκε καλός μαθητής της κας Μέρκελ, her poodle, το σκυλάκι της. Κι αν δεν έλιωσε μύτη κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του αχρείαστου και πιο επώδυνου Μνημονίου από τη χειρότερη μεταπολεμική κυβέρνηση της χώρας, σε χτυπητή αντίθεση με την αιματηρή, βίαια, άναρχη και διαρκώς ταραχώδη περίοδο εφαρμογής του 1ου και 2ου Μνημονίου, είναι κι αυτό ένα σοβαρό θέμα που χρήζει σοβαρής διερεύνησης. Να ζεις το μαρτύριο αδιαμαρτύρητα!
ΥΓ: Γνωστός δημοσιογράφος στα ΝΕΑ (3/7) που αγωνιά για την επάνοδο του Τσίπρα, την οποία αφελώς χαρακτηρίζει «περιμένοντας τον Γκοντό», τίτλος θεατρικού έργου του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα Samuel Beckett, δεν μας αποκάλυψε την ταυτότητα του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν που ματαίως τον περίμεναν, διότι ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ.
[i] Ένα άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 3/4/2015, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Νοείται Αριστερά του Τίποτα;» περιέγραφε ανάγλυφα και καταδίκαζε τις αντιλήψεις της «κυβερνώσας Αριστεράς» για τη διακυβέρνηση της χώρας καταλήγοντας με τα εξής υστερόγραφα:
ΥΓ1: Έχει επιστημονικό ενδιαφέρον το ότι μερικοί «καθαρόαιμοι αριστεροί» (ποιος τους έχρισε άραγε;) θεωρούν «φασιστικό» ό, τι δεν τους αρέσει και το υβρίζουν ως χυδαίο. Ιδού το ήθος των «γνήσιων»…
ΥΓ2: Θα ήθελα να μάθω πώς νοούν οι «καθαρόαιμοι» την «αριστερή Αστυνομία». Να καίγονται οι αστυνόμοι από κουκουλοφόρους; Κι αν ναι, ποιοι εκπροσωπούν τη Δημοκρατία και την Κοινωνία και από ποιον ελέγχονται;
Πηγή: liberal.gr