Του Γιάννη Σιδέρη
Οι νεκροί του Ματιού μένουν έρημοι και ακόμη αδικαίωτοι. Στα παράπονα των ζωντανών οικείων τους που έζησαν την κόλαση και παραπονέθηκαν στον Καμμένο για την κρατική ολιγωρία, αυτός χοντρόπετσα και αδιάντροπα τους έλεγε «μιλάτε σαν τον Πορτοσάλτε».
Ουδείς κραυγαλέος ουμανιστής είχε καταγγείλει τότε την απάνθρωπη συμπεριφορά του. Ήταν βλέπεις μέλος της …ευαίσθητης κυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς. Τόσο ευαίσθητης που η δίκη του Ματιού άργησε πέντε χρόνια να ξεκινήσει, όσα πήρε και η δίκη της Χρυσής Αυγής.
Οι νεκροί των Τεμπών έχουν άλλη μεταχείριση. Γίνονται εργαλείο για να επενδυθούν στη μνήμη τους ατζέντες. Ο δήμος Αθηναίων ολοκλήρωσε το μνημείο που είχε υποσχεθεί στους συγγενείς των θυμάτων, όταν οι υπάλληλοι καθαριότητας του δήμου έσβησαν πέρυσι στον χώρο του άγνωστου στρατιώτη. Όμορφη ιδέα, ειδικά αν δημιουργείτο και αντίστοιχο για τους νεκρούς του Ματιού, που ήταν κάτοικοι Αττικής. Αλλά σε αυτή την περίπτωση ο δήμαρχος θα δυσαρεστούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και θα τορπίλιζε κάποια ενδεχόμενη μελλοντική «προοδευτική» συμμαχία.
Στην παρέλαση των Ελλήνων της Νέας Υόρκης, έχει κληθεί ως επίτιμη προσκεκλημένη και η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», σύμφωνα με δημοσιεύματα. Την πρόταση για συμμετοχή της στην παρέλαση απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος.
Κατά το ίδιο δημοσίευμα, επειδή οι ομογενείς θέλουν να προσδώσουν έναν συμβολικό χαρακτήρα στην παρουσία της Καρυστιανού, γίνονται και δεύτερες σκέψεις για την παρουσία της. Και αυτό γιατί έχει πέσει μια καλύτερη ιδέα, για την οργάνωση μιας ξεχωριστής εκδήλωσης που θα σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τα Τέμπη!
Σε συνδυασμό και με τις μεγάλες συγκεντρώσεις, την επικοινωνιακή απήχησή τους και κυρίως την υποκειμενική ερμηνεία φορέων, κομμάτων και πολιτικών προσωπικοτήτων γι’ αυτές, η κυβέρνηση έχει χάσει τις εντυπώσεις. Και ου μόνον αλλά αρχίζει να αναπτύσσεται ένας αντισυστημισμός τύπου του πρώιμου αντισυστημισμού των αντιμνημονίων.
Σιγοντάρει φυσικά τα μέγιστα ο ΣΥΡΙΖΑ από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή εκταμίευσε τον αντισυστημισμό στις εκλογές του 2015.
Γράφει ο εκπρόσωπος τύπου Γ. Καραμέρος σε φιλοαριστερή ιστοσελίδα, ότι «το τσουνάμι διαμαρτυρίας» σε 110 πόλεις της χώρας και 25 του εξωτερικού (θαυμαστή οργάνωση!) αποτελεί απαίτηση των πολιτών προς πάσα κατεύθυνση:
Ήτοι η πρώτη απαίτηση είναι προς τη Δικαιοσύνη, καλώντας τη να επιτελέσει τον θεσμικό της ρόλο και να εμπεδώσει την αίσθηση επιβολής του κράτους δικαίου (άρα είναι ύποπτη, ελλιπούς υπηρεσιακής και ηθικής αρτιότητας).
Δεύτερη απαίτηση προς την αντιπολίτευση. Της ζητά «να υπερβεί τις μικροκομματικές της στοχεύσεις και να υψώσει από κοινού (ο κρυφός καημός του ΣΥΡΙΖΑ για διάσωση), αναχώματα στην κυβερνητική αυθαιρεσία, με πολιτικές πρωτοβουλίες και κοινωνική αντιστοίχιση».
Η τρίτη απαίτηση, κατά τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προς τα Μέσα Ενημέρωσης «να σταματήσουν τη σιωπή, τη μονομερή ενημέρωση, και τον αποκλεισμό όλων των φωνών που αντιβαίνουν στην «κανονικότητα» που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική».
Μέγα ψεύδος από τον και δημοσιογράφο, Καραμέρο, που θήτευσε ευδιάκριτα στα συστημικά Μέσα. Ό,τι έμαθε ο κόσμος για τα Τέμπη το έμαθε από τα Μέσα Ενημέρωσης. Από αυτά έμαθε από την πρώτη στιγμή τις λεπτομέρειες για το φρικτό δυστύχημα (κατά την αντιπολίτευση «έγκλημα»), από αυτά γνώρισε την κα Καρυστιανού, άκουσε τις δηλώσεις της και τις καταγγελίες της.
Τα φουντωμένα από αγανάκτηση και καταγγελία σόσιαλ μίντια, από τη δουλειά των επαγγελματιών δημοσιογράφων έπαιρναν τα στοιχεία. Τα ΜΜΕ ήταν ο πρωτογενής παραγωγός των ειδήσεων, και τα σόσιαλ, που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί φίλια δύναμη, ανακύκλωναν δευτερογενώς πασπαλισμένες με την αναμενόμενη υποκειμενικότητα, τις πρωτογενείς ειδήσεις των ΜΜΕ για το θέμα.
Εκείνο που δεν κατανοούν είναι πως δεν είμαστε στο 2015 και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όπως τότε, άσπιλος και αμόλυντος. Κυβέρνησε, φέρει βάρη, σκοτεινές πτυχές, και θεωρείται μέρος του συστήματος. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μαγνητίσει εκλογικά τα αγανακτισμένα πλήθη του αντισυστημισμού.
Και φυσικά με το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, η όποια απόφαση της Δικαιοσύνης που δεν θα αρέσει, που δεν θα συμβαδίζει με τις ήδη «παστεριωμένες» γνώμες του αγανακτισμένου πλήθους, θα θεωρηθεί ως χειραγωγήσιμη από το «καθεστώς Μητσοτάκη».
Μόνο που αν την πληρώσει και χάσει ο Μητσοτάκης, μικρό το κακό. Το μέγιστο θα είναι η αποσάθρωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς σε μια ήδη τραυματισμένη και έτοιμη γι’ αυτό κοινή γνώμη. Έτσι ανοίγεται ο ασκός του Αιόλου.
Πηγή: liberal.gr