Της Κατερίνας Γαλανού
Την ιδιόρρυθμη προβληματική σχέση της Αριστεράς με το θάνατο και τους νεκρούς την έχουμε πλέον εμπεδώσει. Η απώλεια του Διονύση Σαββόπουλου αποκάλυψε για μια ακόμη φορά, τι πραγματικά κρύβεται κάτω από το βαθύ υπόστρωμα ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής Αριστεράς.
Την ώρα που η χώρα γινόταν πιο φτωχή, χάνοντας ένα μοναδικό σημείο αναφοράς της ελληνικής μουσικής και ένα αληθινά πνευματικό κεφάλαιο, αριστερούληδες και ένοικοι των υπογείων των κοινωνικών δικτύων, χυδαιολόγησαν. Άλλοι φανερά και ξετσίπωτα και άλλοι κρυφίως και πονηρούτσικα. Ο δημιουργός, που μίλησε όσο λίγοι για την ελληνικότητα ως πνευματικό μέγεθος και όχι ως φτηνό σύνθημα, έγινε για την Αριστερά ανεπιθύμητος γιατί υπήρξε ελεύθερος. Σκέφτηκε, αμφισβήτησε, άλλαξε, πήρε θέση.
Δεν τους ανήκε – και αυτό δεν του το συγχώρησαν. Αναζήτησε τη βαθύτερη νοηματοδότηση λέξεων όπως, πατρίδα, Θεός, πίστη.
Δεν του συγχώρησαν ότι στάθηκε απέναντι στον λαϊκισμό, ότι υπερασπίστηκε την ευρωπαϊκή Ελλάδα, ότι αρνήθηκε να μείνει αμέτοχος ή να τσουλήσει εύκολα με το αριστερό ρεύμα, που κάνει «μεγέθη» το «τίποτα».
Ιέρεια της χολερικής αριστεράς η Μυρσίνη Λοΐζου δεν σεβάστηκε ούτε τη μνήμη του Διονύση Σαββόπουλο ούτε τη μνήμη του πατέρα της, Μάνου Λοΐζου.
Με ανενδοίαστη μικροψυχία, ευτέλεια και εμετική έλλειψη ενσυναίσθησης έγραψε: «Συγχωρεμένος, κύριε Σαββόπουλε. Θα αγαπάω τα τραγούδια σας πολύ και τα βιώματα που είχαμε, για πάντα.
Συγχώρεσε, η Μυρσίνη Λοΐζου τον Σαββόπουλο που όταν η σορός του πατέρα της έφτανε στην Ελλάδα από τη Μόσχα, ο Διονύσης περίμενε εκεί να τον αποχαιρετίσει με σεβασμό και οδύνη.
Συγχώρεσε η Μυρσίνη Λοΐζου, η οποία ατιμωτικά αποπέμφθηκε από την ευρωλίστα του Αλέξη Τσίπρα το 2019 όταν αποδείχθηκε μετά από χίλια ψέματα ότι επί χρόνια έπαιρνε παράνομα τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της.
Συγχώρεσε τον Διονύση Σαββόπουλο η Μυρσίνη Λοΐζου, που έχει υπάρξει θαυμάστρια των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη φτάνοντας στο σημείο να δηλώνει «τα θύματα του Ξηρού θα έπρεπε να σηκωθούν και να μας ζητήσουν συγγνώμη, ηλίθιε Πανούση» ή να χλευάζει το Λουκά Παπαδήμο για την τρομοκρατική δολοφονική επίθεση εναντίον του.
Η αριστερή Μυρσίνη Λοΐζου, που πριν καν κρυώσει ο νεκρός φίλος του πατέρα της τον χλεύασε, προκειμένου να χλευάσει τον Κ. Μητσοτάκη.
«Υ.Γ. Ο πρωθυπουργός μας, που διαλέξατε να είναι φίλος σας, σας αποχαιρετά μη γνωρίζοντας ποιο είναι το έργο σας. Λογικό.
Η Θάλασσα πλατιά, είναι τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι το μια Θάλασσα μικρή είναι του Σαββόπουλου. Αυτά και πολλά άλλα.».
Αυτά και άλλα πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν από τους ομοίους της Μυρσίνης, που εγκαταβιούν στην σκήτη του διχασμού, της τοξικότητας και της χυδαιότητας. Αφήνοντας στον αστικό κόσμο το χρέος να τιμήσει τη ζωή, το έργο, και το φευγιό των ανθρώπων που με το ανάστημά τους σήκωσαν και τη χώρα ψηλότερα.
Ό,τι έκαναν στο Διονύση Σαββόπουλο, το έχουν κάνει νωρίτερα και με τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον λέρωσαν όπως και όσο μπορούσαν όταν ύψωσε φωνή και ανάστημα υπέρ της πατρίδας, υπέρ της ενότητας και της μετριοπάθειας. Τον είπαν «δεξιό», «συστημικό», «ξεπουλημένο». Αυτοί, τον μέγα Θεοδωράκη.
Όμως ο Σαββόπουλος, όπως άλλωστε και ο Μίκης, δεν είχε ανάγκη από την έγκρισή τους, την αποδοχή τους όταν βρισκόταν εν ζωή.
Πόσο δε τώρα.
Πηγή: liberal.gr