Του Σάκη Μουμτζή
Αυτή τη στιγμή στο κυβερνητικό στρατόπεδο χρειάζεται κάποιος με καθαρό μυαλό να διαβάσει την κατάσταση και να χαράξει μια πολιτική με συγκεκριμένες στοχεύσεις. Η βασικότερη είναι να αποφασίσει η κυβέρνηση σε ποιους απευθύνεται, ποιους θέλει να ικανοποιήσει. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην υπόθεση των Τεμπών, διότι ως γνωστόν από τη ζημία κέρδος δε βγαίνει. Ουδείς γνωρίζει το μέγεθος της πολιτικής ζημίας για μια τραγωδία που, ενώ ήταν περιθωριοποιημένη, αίφνης ζωντάνεψε με ένα ηχητικό ντοκουμέντο. Τα υπόλοιπα ας τα ψάξουν άλλοι πιο αρμόδιοι από εμένα, αν βέβαια έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί.* Το ζητούμενο για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση – πέραν όλων των άλλων που αφορούν την ίδια τη διερεύνηση της τραγωδίας – είναι τι θα γράψουν οι δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου. Επί τέσσερις μήνες η Νέα Δημοκρατία είχε μια σταδιακή άνοδο. Θα ανακοπεί ή θα συνεχιστεί;
Προφανώς κάποια κέντρα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θέλουν να στήσουν σκηνικό πολιτικής αποσταθεροποίησης. Δε χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες ικανότητες για να το αντιληφθεί, στο βαθμό που αυτό το παιχνίδι το είδαμε να παίζεται και στο παρελθόν, τουλάχιστον τρεις φορές. Και τότε κάποιοι στο παρασκήνιο έραβαν πρωθυπουργικά κουστούμια. Σήμερα, που πάει να δημιουργηθεί ένα παρόμοιο κλίμα, όποιος θέλει να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη ας βγει μπροστά και ας το δηλώσει. «Φύγε εσύ Κυριάκο, να έρθω εγώ». Είτε βρίσκεται μέσα στη Νέα Δημοκρατία είτε στον περίγυρο είτε στο επέκεινα. Όταν η μπάλα καίει, ο ηγέτης αναλαμβάνει το σουτ.
Μέχρι στιγμής δε φαίνεται στον ορίζοντα κανένας. Ο Μητσοτάκης, παρά τα πολύ συγκεκριμένα λάθη του – και δεν αναφέρομαι μόνον στην τραγωδία των Τεμπών – είναι αυτή τη στιγμή η μόνη αξιόπιστη λύση. Όποιος διαφωνεί, σηκώνει το χέρι του και προτείνει και την εναλλακτική. Μόνο να σηκώσει το χέρι του δεν αρκεί.
Στην πολιτική σημασία έχει ποιος έχει τα περισσότερα ατού. Και μέχρι στιγμής αυτός είναι ο πρωθυπουργός για έναν και μοναδικό λόγο. Διότι μπορεί, πέραν πολλών άλλων, ανά πάσα στιγμή να ζητήσει την ψήφο των πολιτών και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Εκεί όλοι θα τεθούν προ των ευθυνών τους. Διότι στις εθνικές εκλογές, ως γνωστόν, δεν υπάρχει ψήφος διαμαρτυρίας.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο άρθρο μου θέλω να τονίσω πως αφελείς και καλοπροαίρετοι πάντα υπάρχουν που γίνονται πιόνια στα χέρια των δολίων και των τύπων που βυσσοδομούν στο παρασκήνιο. Όμως η πολιτική σταθερότητα αφορά όλη την κοινωνία και έτσι, εκ των πραγμάτων, στο τέλος τα στρατόπεδα είναι δύο: αυτοί που θέλουν να την υπερασπιστούν και αυτοί που θέλουν να την υπονομεύσουν.
Αν ο πρωθυπουργός κρίνει πως απειλείται η πολιτική σταθερότητα, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ζητά την προσφυγή στις κάλπες και θέτει τις διακυβεύσεις και τα διλήμματα.
*Στα περί «επιτελικού κράτους» ποτέ δεν τσίμπησα.
Πηγή: liberal.gr