Του Δημήτρη Καμπουράκη
Να σας προτείνω σήμερα κάτι χαριτωμένο, ενημερωτικό και επίκαιρο μαζί; Με το οποίο ενώ θα (χαζο)διασκεδάσετε, θα λάβετε παράλληλα καίρια γνώση εκείνης της μυστηριώδους Αμερικής που ψήφισε τον Τραμπ; Μπείτε στο Netflix και αναζητείστε τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που παράγει. Θα τις βρείτε εύκολα, έχει ήδη ανεβάσει καμιά τριανταριά και κάθε μέρα, πλησιάζοντας προς τις γιορτές, θα προσθέτει καινούριες. Μην προβληματιστείτε ποια να διαλέξετε από τον σωρό, είναι όλες ίδιες. Φωτοτυπία η μια της άλλης. Εκεί θα δείτε τη βαθιά Αμερική, που σήμερα πανηγυρίζει για τη νίκη του αγροίκου.
Όλες διαδραματίζονται σε μικρές απομακρυσμένες αμερικάνικες κωμοπόλεις ή χωριά. Η κινηματογραφική εικόνα αυτών των οικισμών μοιάζει τρομερά με το σκηνικό των ταινιών γουέστερν. Ένας κεντρικός δρόμος με χαμηλά ξύλινα οικήματα ένθεν κακείθεν και απλά μικρά μαγαζιά, απλώς στις προσόψεις τους, αντί για άλογα στις ποτίστρες υπάρχουν παρκαρισμένα σύγχρονα αγροτικά αμάξια. Στις ταράτσες και στα μπαλκόνια αντί για καουμπόηδες που πυροβολούν βλέπουμε χριστουγεννιάτικα φωτάκια και Αγιοβασίληδες, κατά τα λοιπά, ουδεμία διαφορά υπάρχει από τα σκηνικά των ταινιών του Σέρτζιο Λεόνε.
Οι κάτοικοι των μικρών αυτών πόλεων γνωρίζονται άπαντες μεταξύ τους, ενώ έχουν πανίσχυρη την αίσθηση της κοινότητας και της μακράς παράδοσης. Κάθε ξένος που καταφθάνει, ειδικά αν προέρχεται από μεγάλη αμερικάνικη πόλη, γίνεται αντικείμενο περιέργειας και σχολιασμού. Η ένταξη του στη μικρή κοινωνία προϋποθέτει πλήρη αποδοχή εκ μέρους του της λογικής και των εθίμων των ντόπιων, οι οποίοι σιχαίνονται τις αλλαγές και απεχθάνονται κάθε τι καινούριο.
Η Νέα Υόρκη ή το Λος Αντζελες είναι γι αυτούς πιο μακρινά κι απ’ τον πλανήτη Κρόνο, η δε ζωή των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις περιγράφεται σχεδόν ως διαβολική. Τα ψηλά κτίρια, οι μεγάλες εταιρείες, τα τεράστια εμπορικά κέντρα, οι σύγχρονες τεχνολογίες, οι χρηματοπιστωτικές ενασχολήσεις, ακόμα και ο μεγάλος πλούτος κάποιων εκπροσώπων αυτής της Αμερικής, τους κάνει να αγανακτούν και να αναγουλιάζουν.
Η ζωή αυτών των Αμερικανών της ενδοχώρας κινείται αποκλειστικά μέσα στην οικογένεια (τριών γενεών συνήθως) και μέσα στα όρια του οικισμού. Ζουν, εργάζονται, ερωτεύονται, διασκεδάζουν, μόνο πατώντας πάνω σε παλιές παραδόσεις, οικογενειακά ήθη, φωτογραφίες παππούδων και προπαππούδων και σε αναμνήσεις παλιότερων γενεών. Κάθε τι που έρχεται να αλλάξει τη ζωή τους ή τον περιβάλλοντα χώρο τους, γίνεται αφορμή συσπείρωσης τους για να αμυνθούν. Όποιος (ξένος) εμφανιστεί να οδηγεί μη Αμερικάνικο αμάξι εξοβελίζεται, όποιος εμφανιστεί με τις κουστουμιές της ελίτ απομονώνεται.
Κάνουν όλοι απλές τίμιες δουλειές, οι γυναίκες ξέρουν να μαγειρεύουν παραδοσιακά φαγητά και γλυκά, οι άντρες κατέχουν παμπάλαιες τέχνες αγροτικής φύσης, τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον οικογενειακής προστασίας γεμάτο αρχαϊκές συμβουλές. Οι έρωτες του λυκείου συνήθως καταλήγουν σε κοινά αγαπημένα γεράματα, η ετήσια χριστουγεννιάτικη γιορτή στην πλατειούλα της μικρής πόλης είναι η πιο σημαντική συλλογική δραστηριότητα όλων που τροφοδοτεί τις κοινές αναμνήσεις και εξασφαλίζει τη συνέχεια αυτής της κοινωνίας.
«Μα υπάρχει στ’ αλήθεια αυτή η Αμερική;», θα ρωτήσετε. Μάλλον υπάρχει και αυτή ψηφίζει Τραμπ. Από τις χαζοταινίες αυτές αναδύεται μια Αμερική σαν αυτή του Στάινμπεκ ή του Φώκνερ σε πιο σύγχρονο και απατηλά χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα, πλην με την ίδιες σταθερές να ορίζουν την ύπαρξη της. Χαζεύοντας αυτά τα προγράμματα αντιλαμβανόμαστε γιατί ο Τραμπ πρεσβεύει τον απομονωτισμό της χώρας του. Γι’ αυτήν την Αμερική, δεν υπάρχει τίποτα πέραν των ορίων της κοινότητας, άντε και των δύο ωκεανών της.
Πηγή: liberal.gr