Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Δεν τον γνώριζα μέχρι προχθές. Ωσπου συνειδητοποίησα ότι δεν ανήκω στην προνομιούχο συνομοταξία του «καλά πληροφορημένου πολίτη». Διότι προφανώς το όνομα Παπανώτας ανήκει στις πληροφορίες που είναι απαραίτητες για να μην αισθάνεσαι άσχετος. Είναι αρκετά γνωστός ώστε να βρει μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο καταρτίσθηκε από τους ψηφοφόρους του κόμματος. Εκτοτε κατέχει κι αυτός μια θέση στους νευρώνες του εγκεφάλου μου, μαζί με την κλιματική αλλαγή, τη Χαμάς, τον Πούτιν, το Ιράν και λοιπές προβληματικές καταστάσεις.
Πέταξε μια μεγαλειώδη αμπελοφιλοσοφία, απ’ αυτές που συναγωνίζονται την πυκνότητα της αφρικανικής σκόνης στην ατμόσφαιρα του δημόσιου βίου μας. Είπε λίγο ως πολύ ότι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας έχουν μερίδιο της ευθύνης για τη βία που υφίστανται. Ας φρόντιζαν να παν αλλού. Το χωρίο από την πολιτική του διδασκαλία παρερμηνεύθηκε. Δεν εννοούσε τις γυναίκες που βασανίζονται από τη Χαμάς ή το καθεστώς των μουλάδων. Είπε εδώ είμαστε Ευρώπη και είμαστε ελεύθεροι να μετακομίσουμε και να αλλάξουμε χώρα, ακόμη και ήπειρο όποτε το επιθυμήσουμε. Πώς αλλάζουν τα παιδιά σχολείο για να γλιτώσουν από τους ευέξαπτους συμμαθητές τους;
Ο πρόεδρος του κόμματος τον απέπεμψε, αφού ο εξάδελφος του πρώην προέδρου τον κατήγγειλε για μισογυνισμό. Κι αυτός στενοχωρήθηκε πολύ. Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να προωθήσει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα για την Ευρώπη. Ηθελε να τη μετατρέψει από φιλελεύθερη σε προοδευτική.
Το καλύτερο όλων είναι ότι αυτό το επεισόδιο αντιμετωπίζεται ως πολιτικό γεγονός. Το σύμπαν είναι περατό. Η αμπελοφιλοσοφία όμως είναι απέραντη. Δεν έχει όρια. Μπροστά της ο σοβαρός πολιτικός λόγος είναι ένα θαμπό ιχνογράφημα που δεν μπορεί να ανταγωνισθεί την πολυχρωμία της.
Ο Πλάτων στους Νόμους του αποκάλεσε το φαινόμενο «θεατροκρατία». «Θέατρο» στο λεξιλόγιό του ήταν το κοινό. Κατέγραψε την κυριαρχία του κοινού απέναντι στην ποίηση του δράματος. Δημοκρατικό δικαίωμα, θα μου πείτε. Ομως μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν το φαινόμενο αυτό υπονομεύει τη δημοκρατία;
Η δημοκρατία χρειάζεται ελίτ. Ετσι γεννήθηκε και έτσι επέζησε. Σήμερα ζει στο σύμπαν της αμπελοφιλοσοφίας. Η υπόθεση Παπανώτα είναι σύμπτωμα της ασθένειας. Το άλλο σύμπτωμα είναι το αντίβαρο. Τα βαριά βιογραφικά με την πλούσια συλλογή διπλωμάτων. Ομως η πολιτική δεν έχει ανάγκη από πανεπιστημιακά διπλώματα. Εχει ανάγκη από πολιτική, από λόγο που μπορεί να εμπνεύσει τις κοινωνίες. Πού θα την βρεις φίλε αναγνώστη; Εχει και ο ψηφοφόρος πολλή δουλειά να κάνει, ίσως περισσότερη απ’ όση οι υποψήφιοι. Ομως «αρκετόν εν τη ημέρα η κακία αυτής», όπως είπε και ο Ιησούς στην Επί του Ορους ομιλία.
Πηγή: kathimerini.gr