Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο απολίτικο παρά ποτέ. Το νεαρό σε ηλικία στελεχιακό δυναμικό που αποτελεί τους σωματοφύλακες του Νίκου Ανδρουλάκη, θα μπορούσε να στελεχώνει με ευκολία οποιοδήποτε κόμμα. Διότι απλώς, δεν διαθέτει πολιτικές θέσεις. Αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν μια συρραφή από έξυπνες ατάκες, κατηγορίες, διαμαρτυρίες και καταγγελίες. Όμως η πολιτική είναι πρωτίστως προοπτική, όραμα και ελπίδα.
Ωραίος και χρήσιμος ο θυμός. Δυνατή και ηχηρή η οργή. Ωστόσο, το κύμα που έχουν δημιουργήσει αυτά τα ισχυρά συναισθήματα στην χώρα μας τους τελευταίους μήνες και πάνω στα οποία ταξιδεύει το ΠΑΣΟΚ, δείχνει να υποχωρεί και να τραβιέται πίσω σαν την άμπωτη.
O θυμός και η οργή των πολιτών, θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια βαθιά και ενδελεχή ανάλυση της πραγματικότητας. Ώστε να καταλήξει σε επεξεργασίες και συμπεράσματα που με τη σειρά τους θα οδηγούσαν σε πολιτικές προτάσεις. Όμως αυτό που βλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι την αναπαραγωγή της οργής και του θυμού των δρόμων και των ψηφιακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, από τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στους τηλεοπτικούς φακούς.
Έτσι το ΠΑΣΟΚ αντί να διδαχθεί από το φιάσκο της στάσης του για τα Τέμπη με τα εξαφανισμένα βαγόνια και τα άγνωστα υγρά, συνεχίζει να αναπαράγει τον θυμό και την οργή, που τροφοδοτούν με άφθονα καύσιμα τα κόμματα διαμαρτυρίας Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλου. Με αποτέλεσμα, αντί να διαφοροποιείται από την υπόλοιπη αντιπολίτευση να έχει μετατραπεί σε αρνητικό πρωταγωνιστή της «διαμαρτυρόμενης μάζας».
Οπότε δικαίως ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιμετωπίζεται ως ένας από τους πέντε, έξη, επτά αρχηγούς της αντιπολίτευσης. Και όχι ως ο αυριανός πραγματικός διεκδικητής της πρωθυπουργίας. Ως ένας κρυπτόμενος μαζί με τον Σωκράτη Φάμελλο, ως ένας ακόμα απών. Και όχι ως ένας ηγέτης ικανός να πάρει το τιμόνι της διακυβέρνησης της Ελλάδας στα χέρια του.
Το ΠΑΣΟΚ απείχε από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Απείχε από το Τρισάγιο και την κατάθεση στεφάνων στη μνήμη των νεκρών του ελληνοϊταλικού πολέμου που πραγματοποιήθηκε το πρωί της περασμένης Τρίτης στο Γ΄ Σώμα Στρατού, στη Θεσσαλονίκη. Αποτελούν αυτές οι απουσίες, εκδηλώσεις θυμού, οργής, διαφωνίας, απαξίωσης, ή ιδεολογικής διαφοροποίησης;
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αντιληφθεί ότι στη συνείδηση των πολιτών ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πλέον ό,τι και ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο Σωκράτης Φάμελλος, ο Αλέξης Χαρίτσης, ή ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ένας από τους πολλούς του Αντιμητσοτακικού Μετώπου. Ένας από τους πολλούς μικρούς. Αλλά όχι ο ένας που θα ξεχωρίσει. Προβάλλοντας λύσεις, προτάσεις και μια εναλλακτική πολιτική για την διακυβέρνηση της χώρας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν αποτελεί έναν ισότιμο αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αντιθέτως, συνωστίζεται και χάνεται ανάμεσα στους υπόλοιπους αγωνιστές του Αντιμητσοτακισμού.
Σε λιγότερους από 18 μήνες, στις εκλογές του 2027, οι ψηφοφόροι του χώρου όπου παραδοσιακά κινείται το ΠΑΣΟΚ, θα αναζητήσουν αυτόν που θα διαχειριστεί τις τύχες τους για μια τετραετία. Και όχι αυτόν που θα γκρινιάζει περισσότερο. Αυτόν που θα έχει προτάσεις να προσφέρει και λύσεις και όχι καταγγελίες και διαμαρτυρίες.
Όσοι στηρίζονται στον θυμό και στην οργή, αναζητούν ψήφους από αυτούς που θα ψηφίσουν με τη λογική του αρνητισμού και του χάους. Και καλά κάνουν. Αυτοί όμως δεν είναι οι δυνητικοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
Και το πιθανότερο είναι το κύμα του θυμού και της οργής θα έχει καταπιεί το ΠΑΣΟΚ μέχρι τις εκλογές. Αποστερώντας τις αναπνοές που απαιτούνται για να επιτύχει όχι μόνο τον ανέφικτο στόχο που έχει θέσει, της «συν μίας» ψήφου από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ακόμα και τον εφικτό στόχο της θέσης του τρίτου κόμματος στη Βουλή.
Πηγή: liberal.gr