Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μέχρι και τις εκλογές του 2023, κείμενα που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες ή ιστοσελίδες και έκαναν κριτική ή χλεύαζαν ή ξεσκέπαζαν ή περιείχαν αποκαλύψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν παγίως υψηλότατη αναγνωσιμότητα. Ξέρετε ότι ειδικά στο διαδίκτυο αυτά είναι απολύτως μετρήσιμα. Μετά τη διπλή εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και την αποχώρηση Τσίπρα από την αρχηγία του, αυτό το αναγνωστικό ενδιαφέρον έπεσε ξαφνικά.
Δε λέω ότι έκτοτε κείμενα Συριζαϊκού περιεχομένου πήγαιναν στα αζήτητα, όμως τις παλιές δόξες τους δεν τις ξαναέζησαν ποτέ. Βεβαίως, η εμφάνιση Κασσελάκη, τα σούρτα-φέρτα του, τα διαρκή μαλλιοτραβήγματα τους, οι διασπάσεις τους, οι αλληλοεπιθέσεις τους και γενικά όλο το ξεφτιλίκι τους, δεν περνούσαν απαρατήρητα επί έναν χρόνο. Είχε όμως αλλάξει απότομα η ποιότητα των αναγνωστών που ενδιαφέρονταν γι αυτά, αλλά και η γλώσσα με την οποία οι αρθρογράφοι απευθύνονταν προς το κοινό τους.
Μετά το 2023, το κοινό ενδιαφερόταν όλο και λιγότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι εκείνοι που συνέχιζαν να ασχολούνται, το έκαναν με καθαρά κουτσομπολίστικους όρους. Το κοινό έψαχνε χαβαλέ για να διασκεδάσει και οι γραφιάδες το τάιζαν με κείμενα που είχαν τεχνοτροπία κωμωδιογραφίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιέφερε πλέον ένα μέρος της κοινωνίας μας ως gossip θέαμα, όχι ως πολιτικό υποκείμενο που δρα.
Κομβικό χρονικό σημείο γι αυτή την αλλαγή των ηθών ήταν το πέραμα του Αλέξη Τσίπρα από την αρχηγία, στη συνταξιοδότηση και την αφάνεια. Πιστεύω ότι εκείνο το καλοκαίρι του 2023 ήταν και η καθοριστική στιγμή που το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θεώρησε ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης και ήσυχα-ήσυχα αυτοκαταργήθηκε, ευδοκίμως τερμάτισαν την πορεία του.
Με ποια αφορμή αναφέρομαι σ’ αυτό το θέμα; Διότι είδα ότι η επανεμφάνιση του Αλέξη με την ομιλία του για τη Δικαιοσύνη, σε συνδυασμό με την αντίδραση Αϊδιλίνη, επανέφερε το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Είδα πολιτικές αναλύσεις αξίας, επικριτικά και ειρωνικά κείμενα με αξιολογότατα επιχειρήματα, τα οποία διαπερνούσε με ένα αντι-Τσιπρικό μένος που νόμιζα ότι είχε πλέον εξαφανιστεί.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα κάτι απλό. Τον Αλέξη τον έχουν ξεγράψει οι παλιοί δικοί του, αλλά διατηρούν ολοζώντανο το φωτοστέφανο του οι παλιοί εχθροί του. Δεν έχει κανένα κύρος σ’ εκείνους που κάποτε τον ψήφισαν, διατηρεί όμως υψηλότατη δημοτικότητα σ’ εκείνους που επί δεκαπενταετία τον μάχονταν με μανία. Αν –λέμε τώρα- ο Αλέξης αποφασίσει κάποια στιγμή να ανακατευτεί ξανά στα πολιτικά δρώμενα πρώτης γραμμής, θα βρεθεί μπροστά στην αδιαφορία των παλιών οπαδών του, αλλά το παλιό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θ’ ανοίξει σαμπάνιες.
Οι δικοί του τον έχουν ξεγράψει, όμως οι αντίπαλοι του τον θέλουν διακαώς απέναντι τους. Παραδοξότητα; Δε θα το ‘λεγα, απλώς είναι ενδεικτική της πραγματικής πολιτικής ποιότητας του πρώην πρωθυπουργού. Τελικά, ο Αλέξης ήταν ικανός να σφυρηλατεί μόνο στέρεες αντιθέσεις. Οι σπάνιες συνθέσεις που κατάφερνε κατά καιρούς, γίνονταν γρήγορα φτερό στον άνεμο. Πλάκα δεν έχει να σε αγνοούν οι φίλοι σου και να σε παροτρύνουν οι εχθροί σου; Και είναι αυτό δικαίωση ή καταρράκωση;
Πηγή: liberal.gr