Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ένα αγόρι ή κορίτσι από την Ελλάδα που θα καταφέρει να γίνει δεκτό (αφού ξεσκονιστούν οι επιδόσεις του) στο Χάρβαρντ, στο Γιέιλ, στο Μπέρκλεϋ ή στο Τζορτζτάουν, θα πληρώσει από 60.000 μέχρι 120.000 δολάρια τον χρόνο για δίδακτρα. Είναι κατά μέσο όρο 7.000 δολάρια ή ευρώ τον μήνα, δίχως τα υπόλοιπα της διαβίωσης, μιλάμε για πολλά λεφτά. Υποτροφίες δίνουν μόνο στους πρώτους των πρώτων, όλοι οι άλλοι πληρώνουν ανελειπώς, αλλιώς φεύγουν με την μία. Εκεί δεν έχει «γράφτα και βλέπουμε». Κι όμως ο Τραμπ τους διώχνει.
Οι μέχρι χθες προνομιούχοι Έλληνες φοιτητές ή εργαζόμενοι επιστήμονες στις ΗΠΑ, με το που εμφανίστηκε ο Τραμπ ένιωσαν το οικοδόμημα στο οποίο ζουν να τρίζει επικίνδυνα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, από άνετοι και χαρούμενοι άνθρωποι που έχουν μια λαμπρή καριέρα μπροστά τους σε μια ανοικτόμυαλη χώρα, μεταβλήθηκαν σε εμιγκρέδες που πάνε τοίχο-τοίχο.
Ποιος είναι ο εμιγκρές; Αυτός που οι ντόπιοι τον κοιτάζουν με μισό μάτι, αυτός που δεν ξέρει τι του ξημερώνει, αυτός που ενώ περπατά στον δρόμο μπορεί να βρεθεί στο αεροπλάνο της απέλασης, αυτός που τα χαρτιά του δεν έχουν την παραμικρή ισχύ μπροστά στην εξουσία του χωροφύλακα που θα τον σταματήσει για έλεγχο στον δρόμο.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα διαβάζουμε μόνο τα juisy της αντιπαράθεσης του Τραμπ με το Χάρβαρντ, με διάφορα νομικά και συνταγματικά που μας διασκεδάζουν. Αν ρωτήσετε όμως γονείς παιδιών που σπουδάζουν ή εργάζονται στην Αμερική, θα σας πουν κι άλλα πράγματα, πολύ πιο καθημερινά και εξόχως ανατριχιαστικά. Τα πανεπιστήμια στέλνουν στους φοιτητές τους mails με τα οποία τους ενημερώνουν ότι πρέπει πάντα να έχουν πάνω τους τα ταξιδιωτικά και φοιτητικά τους έγγραφα, αλλιώς, κινδυνεύουν να βρεθούν στο τμήμα και στο αεροπλάνο της απέλασης πριν καταφέρουν να πάνε ως την φοιτητική εστία για να πάρουν και να τα επιδείξουν.
Το σύνολο των παιδιών που σπουδάζουν σήμερα σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο ξέρουν (και έχουν ενημερώσει τους γονείς τους) ότι δεν θα έρθουν στην Ελλάδα ούτε για καλοκαίρι, ούτε για τα επόμενα Χριστούγεννα. Ο λόγος είναι απλός. Αν βγουν από τις ΗΠΑ, δεν υπάρχει περίπτωση να τους ξαναβάλουν μέσα. Θα τους μπλοκάρουν είτε στην βίζα που θα ζητήσουν από την πρεσβεία εδώ, είτε στο αμερικάνικο αεροδρόμιο εισόδου τους. Οπότε θα παραμείνουν στην Αμερική σχεδόν ως ημιπαράνομοι, μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους. Αλλιώς ρισκάρουν να χάσουν τα πάντα, να διακόψουν τις σπουδές τους.
Μέσα στα πανεπιστήμια τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αντιθέτως έχουν την στήριξη των ιδρυμάτων τους, η υπόλοιπη χώρα όμως έχει γίνει ξαφνικά εχθρική και επικίνδυνη. Τα ίδια πάνω-κάτω συμβαίνουν και με όσους Έλληνες εργάζονται εκεί. Οι εργοδότες τους θέλουν, ζουν όμως κάτω από τον μόνιμο φόβο να φθάσει στην εταιρεία ένα κυβερνητικό χαρτί που θα λέει «καταγράψτε το προσωπικό σας», «αποδείξτε μας ότι δεν ακολουθείτε συμπεριληπτικές πολιτικές», «πάρτε Αμερικάνους, όχι ξένους» και άλλα παρόμοια. Κι όταν σκάσει τέτοιο έγγραφο, καμιά εταιρεία δεν θέλει να εναντιωθεί στο γκουβέρνο.
Θαρρείτε πως τα παρουσιάζω μαύρα και υπερβολικά; Μακάρι να ‘ναι έτσι και οι μαρτυρίες που έχω να μην αποδίδουν την συνολική εικόνα της Τραμπικής Αμερικής. Ούτε μπορεί να καταλάβει κανείς έναν πρόεδρο, που όντας επιχειρηματίας που αντιλαμβάνεται την αξία του ανθρώπινου δυναμικού σε μια οικονομία, αποφασίζει να πάρει από την χώρα του ένα τρομακτικό παγκόσμιο πλεονέκτημα. Τον τρύγο όλων των λαμπρών μυαλών του πλανήτη που είχαν ως χθες οι ΗΠΑ. Αλλά πότε τα λαϊκίστικά μυαλά σκέφτηκαν ορθολογικά; Θαρρώ ότι ο Τραμπ φτιάχνει μια λαμπρή ευκαιρία για τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια…