Του Κώστα Στούπα
Η σοφότερη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα το 2015 ήταν η «κωλοτούμπα» με την οποία γλίτωσε τα χειρότερα για τον ίδιο και την χώρα. Μπορεί ο κόσμος να τον αποθέωνε μετά την εκλογική νίκη του Ιανουαρίου με αποδοχή που άγγιζε τα 2/3 της κοινωνίας, αλλά θα ήταν οι φανατικότεροι των αντιμνημονιακών που θα του έστηναν ικριώματα αν οι βρύσες σταματούσαν να τρέχουν νερό, οι αντλίες βενζίνη και τα ράφια των σούπερ μάρκετ άδειαζαν…
Οι συναισθηματικά εκρηκτικοί άνθρωποι (συνήθως των άκρων) που αποθέωναν το σκίσιμο των μνημονίων και κραύγαζαν κρεμάλες στο Σύνταγμα πυρπολώντας τράπεζες, δεν θα άντεχαν στη νέα πραγματικότητα του δραχμιστάν ούτε για μερικές ώρες.
Τα 50 δισ. ανθρωπιστικής βοήθειας που υπόσχονταν ο Σόιμπλε θα αρκούσαν για μια χώρα που ξοδεύει 30 δισ. το χρόνο για συντάξεις, μόνο για λίγους μήνες. Ο Σόιμπλε ήθελε να χρησιμοποιήσει την καταστροφή του ελληνικού Grexit προκειμένου να μαντρώσει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους σε μια περαιτέρω ενοποίηση με συνοπτικές διαδικασίες. Κάποιοι Γερμανοί στον βαθύτερο υπαρξιακό πυρήνα τους παραμένουν πάντα βάναυσα αδιόρθωτοι.
Ο αδαής Τσίπρας είχε προχωρήσει πολύ την «περήφανη» διαπραγμάτευση και τα «γεράκια» του βορρά αναζητούσαν μια αφορμή να προχωρήσουν την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ θυσιάζοντας την ατίθαση αλλά και αμελητέα Ελλάδα. Επί της ουσίας ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του προσπαθούσαν να τους εκβιάσουν, προσφέροντας αυτό που επιζητούσαν δωρεάν στο πιάτο.
Ο Τσίπρας και η παρέα του απέφυγαν τα χειρότερα (π.χ. την τύχη των Έξι μετά τη μικρασιατική καταστροφή…) χάρη στην ασφυκτική πίεση του προέδρου Ομπάμα και την παρεμβάσεις του προέδρου Ολάντ.
Αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 υλοποιούσε το ΟΧΙ με το Grexit, η καταστροφή που θα δεχόταν η χώρα θα ήταν πολλαπλάσια της μικρασιατικής και ανάλογη με αυτή του εμφυλίου στη Λιβύη και τη Συρία.
Παρακάτω παρατίθενται πέντε βασικές συνέπειες του Grexit, πολιτικές, οικονομικές και γεωστρατηγικές:
- Κατάρρευση τραπεζικού συστήματος και υπερπληθωρισμός
Οι τράπεζες θα κατέρρεαν άμεσα, αφού το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εξαρτιόταν πλήρως από τη ρευστότητα του ELA της ΕΚΤ.
Το νέο νόμισμα (π.χ. «νέα δραχμή») θα υποτιμούνταν βίαια (κατά 50-70%), προκαλώντας υπερπληθωρισμό, κατάρρευση εισοδημάτων και εξαέρωση αποταμιεύσεων.
Κεφαλαιακοί έλεγχοι θα μονιμοποιούνταν( αντί της 4ετίας που κράτησαν) και η έλλειψη εισαγωγών (καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα) θα οδηγούσε σε ανθρωπιστική κρίση.
Όταν το χρήμα χάνει την αξία του, οι άνθρωποι χάνουν τον έλεγχο. Μαύρη αγορά, ανεργία πάνω από 30%, ανασφάλεια, πολιτική βία. Τα Εξάρχεια θα γινόταν Κόσοβο. Κανείς δεν θα ήξερε ποιος κυβερνά. Ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας.
- Πτώχευση του Δημοσίου και στάση πληρωμών
Χωρίς πρόσβαση σε ευρώ και αγορές, το ελληνικό Δημόσιο θα προχωρούσε σε εσωτερική στάση πληρωμών: μισθοί/συντάξεις στο Δημόσιο, φάρμακα και προμήθειες σε νοσοκομεία, δημόσια έργα.
Θα ακολουθούσε χρεοκοπία έναντι διεθνών πιστωτών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ESM), με αποτέλεσμα έξωση από τις αγορές κεφαλαίου για δεκαετίες.
Η ΔΕΗ θα έσβηνε, τα νοσοκομεία θα γύριζαν σε εποχές ΕΣΣΔ και το Δημόσιο θα λειτουργούσε με δελτία. Ό,τι δεν θα ιδιωτικοποιούνταν για ένα κομμάτι ψωμί, θα κατέρρεε.
- Εκτόξευση ανεργίας και κοινωνική απορρύθμιση
Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η νομισματική απομόνωση θα προκαλούσαν μαζικές πτωχεύσεις επιχειρήσεων, κυρίως εισαγωγικών και τραπεζοεξαρτώμενων.
Η ανεργία θα εκτοξευόταν πάνω από 30%, ενώ η μαύρη αγορά και η εγκληματικότητα θα ανθούσαν εν μέσω κοινωνικής αποδιοργάνωσης.
- Γεωπολιτική απομόνωση – ρήγμα με ΕΕ
Η Ελλάδα θα γινόταν η πρώτη χώρα που εγκαταλείπει την Ευρωζώνη, διαταράσσοντας τη συνοχή της ΕΕ και απομονώνοντάς την πολιτικά και θεσμικά.
Θα αυξανόταν η επιρροή δυνάμεων όπως η Ρωσία, που τότε στήριζε τον Τσίπρα ρητορικά, οδηγώντας πιθανώς σε διπλωματική κρίση με Δύση και ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα, απομονωμένη από την Ευρώπη και σε δεινή θέση, θα γινόταν εύκολη λεία για όσους καιροφυλακτούν στα ανατολικά. Κι εκεί θα βρίσκονταν “πρόθυμοι σωτήρες” με γκρίζα συμφέροντα. Από την Κριμαία μέχρι το Αιγαίο, η απόσταση είναι μικρή.
- Πολιτική κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ – θεσμική εκτροπή
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέρρεε. Ή θα εξαφανιζόταν σαν το ΠΑΣΟΚ ή θα προσπαθούσε να επιβιώσει ως καθεστώς. Σε μια χώρα όπου τα ταμεία είναι άδεια και ο λαός δεν έχει να φάει, οι “επαναστάτες” γίνονται είτε δικτάτορες είτε θύματα είτε απλά παρελθόν…
Το «Όχι» του 2015 ήταν μια απελπισμένη κραυγή. Αν είχε εφαρμοστεί, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν εκτός ευρώ, εκτός ΕΕ και εκτός ιστορίας. Ο Τσίπρας έκανε «κωλοτούμπα» για να σώσει τον εαυτό του – και άθελά του έσωσε τη χώρα. Χρωστάει πολλά στο Ομπάμα και τον Ολάντ.
Εκτοξεύθηκαν στην εξουσία υποδαυλίζοντας συνθήματα για κρεμάλες για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά τις απέφυγαν στο … και πέντε χάρη στην παρέμβαση όσων πέρασε τη ζωή του βρίζοντάς τους.
Μηνύματα Αναγνωστών
Σχετικά με τους βαθμούς των μαθητών
Αξιότιμε κ. Στούπα,
σας γράφω για μία ακόμα φορά, με αφορμή την επιστολή εκπαιδευτικού στο τελευταίο σας άρθρο (7/7/2025). Καθώς υπήρξα κι εγώ εκπαιδευτικός παλαιότερα, είχα διαπιστώσει και εγώ έναν υπερ-πληθωρισμό βαθμών τόσο στο Γυμνάσιο, όσο και στο Γενικό Λύκειο. Πρακτικά κανείς μαθητής δεν είχε κάτω από τη βάση, αλλά και η πλειονότητα των λεγόμενων μέτριων σε απόδοση μαθητών είχαν βαθμούς αριστούχων!
Στο Λύκειο παλαιότερα μετρούσε και ο προφορικός βαθμός και είχαμε καταντήσει όλοι να παίρνουν 20, ώστε να μην “αδικηθούν” τα παιδιά και δεν πάρουν όλα τα μόρια από τους προφορικούς τους βαθμούς. Αλλά και όταν καταργήθηκε αυτό, η κακή συνήθεια παρέμεινε! Αλλά τα ίδια χάλια κυριαρχούν και στο Γυμνάσιο, για έναν ανεξήγητο για μένα λόγο.
Μαθητές που προσπαθούν ελάχιστα έχουν εύκολα έναν μέσο όρο γύρω στο 16. Μαθητής δε μένει στην ίδια τάξη σε καμία περίπτωση. Είναι και το σύστημα τόσο χάλια, που πραγματικά όσο και να προσπαθεί ένας μαθητής δε γίνεται να μείνει στην ίδια τάξη. Υπάρχει πληθώρα σχετικών τεκμηριωμένων άρθρων.
Αυτή η συνήθεια έχει γίνει πλέον “δικαίωμα”. Έτσι και οι μαθητές, αλλά ειδικά οι γονείς απαιτούν υψηλές βαθμολογίες. Αναρωτιέμαι το γιατί, μιας και το απολυτήριο δεν έχει πλέον καμία πρακτική αξία. Εγώ θυμάμαι ότι όταν ήμουν μαθητής, τόσο για μένα, όσο και για τους φίλους μου, όταν δεν είχαμε σε κάποιο μάθημα καλό βαθμό, πήγαιναν οι γονείς μας να ρωτήσουν τον καθηγητή γιατί συνέβαινε αυτό, και μετά είχαμε πρόβλημα εμείς οι ίδιοι στο σπίτι. Τώρα γίνεται το αντίθετο. Όποιος εκπαιδευτικός τολμήσει να αξιολογήσει ελαστικά μεν τους μαθητές, αλλά κοντά στην προσπάθεια και την επίδοσή τους, έχει πρόβλημα με τους γονείς.
Οι ίδιοι γονείς είναι απόντες και δε ρωτούν ποτέ για την απόδοση των παιδιών τους, παρά μόνο σε περίπτωση που ο βαθμός κατά τη γνώμη τους αδικεί τα παιδιά.
Έχουμε καταντήσει να πηγαίνουν μαθητές με μέσους όρους κοντά στο 16, και να γράφουν σε όλα τα μαθήματα κάτω από τη βάση στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκεί γίνεται η επώδυνη σύγκρουση με την πραγματικότητα για τους μαθητές και τους γονείς, αλλά είναι πια αργά.
Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό είναι το επίπεδο που αντανακλά την προσπάθεια και τις γνώσεις τους. Πάντα κάτι άλλο φταίει. Και πώς να το πιστέψουν, όταν έχουν περάσει 6 χρόνια στο ωραίο σύννεφο της ελλιπούς προσπάθειας αλλά υψηλής επιβράβευσης;
Και δυστυχώς για αυτό το χάλι φταίνε πρώτα οι εκπαιδευτικοί, που δεν έχουν το ανάστημα να δώσουν στους μαθητές τους μια σωστή εικόνα για την προσπάθειά τους ή/και τις ικανότητές τους. Αν όχι οι καθηγητές τους, ποιοι θα το κάνουν; Το αφήνουμε αυτό στο απρόσωπο σύστημα των εξετάσεων, όπου εκεί, πίσω από τον έλεγχο των γραπτών και από άλλους και από το γεγονός ότι διορθώνουμε τα γραπτά άλλων μαθητών, αποδίδουμε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
Πολλές φορές είχα βάλει βαθμούς κάτω από τη βάση σε μαθητές που δεν προσπαθούσαν καθόλου, και ενώ δεχόμουν τα συγχαρητήρια άλλων συνάδελφων για την “τόλμη” μου, έβλεπα ότι οι ίδιοι, στους ίδιους μαθητές είχαν πολύ υψηλότερες βαθμολογίες!
Δεν είμαι πλέον εκπαιδευτικός, διότι βαρέθηκα το συνδυασμό αδιαφορίας μαθητών/γονέων, και το γεγονός ότι βλέπουν μόνο τα δικαιώματά τους και όχι τις υποχρεώσεις τους. Μα πιο πολύ γιατί δεν άντεχα να βλέπω το χαμηλό επίπεδο σκέψης, κρίσης και γνώσεων της συντριπτικής πλειονότητας των αυριανών πολιτών της χώρας, έτσι όπως το ενθαρρύνει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα!
Με εκτίμηση,
Γιάννης Μοδέας
Πηγή: liberal.gr