Του Κώστα Στούπα
Πιστεύω πως κάθε μέτρο που στοχεύει στη μείωση φόρων και επιδομάτων είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι φόροι πέραν των αναγκαίων δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη∙ είναι τιμωρία για όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους και επιβράβευση για όσους περιμένουν από το κράτος να τους ταΐσει εφ’ όρου ζωής.
Από αυτή τη σκοπιά, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσαν θετική έκπληξη.
Η κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται πως το μέλλον δεν χτίζεται με αναδιανομή εισοδημάτων από τους παραγωγικούς σε «επαγγελματίες» αναξιοπαθούντες και πολιτικούς πελάτες.
Η Ελλάδα παραμένει από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης όχι γιατί οι Έλληνες είναι τεμπέληδες ή κατώτεροι, αλλά γιατί το κράτος «θερίζει» όποιον πάει να κερδίσει κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό. Υπό αυτή την έννοια, η φορολογική μεταρρύθμιση είναι σημαντική: μηδενισμός φόρου για τους νέους, ελάφρυνση για νοικοκυριά με παιδιά και μικρότερες κοινότητες. Σωστά όλα αυτά.
Μόνο που η φορολογία στα εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ παραμένει από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Έτσι, οι Έλληνες με υψηλή ειδίκευση προτιμούν να μένουν έξω. Η χώρα χάνει ακριβώς εκείνο το δυναμικό που θα μπορούσε να στηρίξει την ανάπτυξή της.
Για να φτάσουμε σε ουσιαστική αλλαγή χρειάζεται θεραπεία του μεγάλου ασθενούς: του Δημοσίου. Η Ελλάδα εξακολουθεί να σέρνει τα βαρίδια του μεταπολιτευτικού σοσιαλισμού, του κρατισμού και του πελατειακού κράτους. Χωρίς μια γενναία «αποσοβιετικοποίηση» δεν πρόκειται να φτάσουμε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που το τόλμησαν και μας έχουν προσπεράσει.
Βήματα γίνονται, αλλά το ερώτημα είναι αν αρκούν. Η φθορά της κυβέρνησης δεν τρέφεται μόνο από την ακρίβεια αλλά και από μια γενικότερη αίσθηση στασιμότητας. Η ακρίβεια έχει διεθνείς αιτίες: αποπαγκοσμιοποίηση, δασμοί, χαλαρές νομισματικές πολιτικές. Έχει όμως και ελληνικές ρίζες: μικρή αγορά, έλλειψη οικονομιών κλίμακας, υπερβολική συνταξιοδοτική και αμυντική δαπάνη.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια και η αντισυστημικότητα δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Διαπερνά ολόκληρη τη Δύση. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έμαθε να απολαμβάνει την ευημερία χωρίς να κοπιάζει ιδιαίτερα και τώρα δυσφορεί στην ιδέα ότι πρέπει να ξαναβάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει.
Αυτή η δυσαρέσκεια όπως έδειξε η εμπειρία της Ελλάδας κατά την περασμένη δεκαετία δεν εκτονώνεται με μέτρα ανακούφισης και ενίσχυσης των εισοδημάτων, εκτονώνεται μόνο όταν οι κοινωνίες αντικρίζουν την άβυσσο όπως έγινε το 2015…
Επιστολές αναγνωστών
Δυο μέτρα και δυο σταθμά
Επ’ ευκαιρία της επίσκεψης 10 παιδιών από την Γάζα με τις μητέρες τους στην βουλή μας, με πρωτοβουλία της και Κωνσταντοπουλου, οι πολιτικοί μας, από το βήμα της βουλής, και ειδικά οι της αντιπολίτευσης, μίλησαν για κράτος κατακτητή, για εγκλήματα κατά των παιδιών κλπ.
Δεν άκουσα ψίθυρο για ένα άλλο κράτος κατακτητή, την Ρωσία, η οποία διεξάγει ένα εδώ και 42 μήνες έναν πόλεμο κατά της Ουκρανίας, βομβαρδίζοντας πολιτικούς στόχους και υποδομές. Επί πλέον έχει ΑΠΑΓΆΓΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 20.000 ΠΑΙΔΙΑ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΞΗΓΉΣΕΙ. Για την Ουκρανία και τα απαχθεντα ΠΑΙΔΙΆ δεν αξίζει κάτι να πουν η κυρία Κωνσταντοπούλου κύριος Παππάς, ο κύριος Καραθανασοπουλος. Τόσο πολύ είναι οι εν λόγω πολιτικοί μας εμμονικοι με το Ισραήλ…
Β.Τ
Απάντηση: Αγαπητέ κ. Β.Τ.,
Η παρατήρησή σας αγγίζει ένα ζήτημα που τείνει να περάσει στη σιωπή: τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην πολιτική μας σκηνή.
Η εικόνα των παιδιών από τη Γάζα στην αίθουσα της Βουλής ήταν συγκινητική και χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για πολιτικές δηλώσεις. Όμως, η επιλεκτική ευαισθησία δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη. Την ώρα που καταγγέλλεται –και ορθώς– η ισραηλινή βία, αποσιωπάται η ρωσική εισβολή που μετρά ήδη 42 μήνες, με καθημερινούς βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές και με μία από τις πιο σκοτεινές πτυχές της: την απαγωγή χιλιάδων ουκρανόπουλων. Σιωπή επίσης για τα γεγονότα του Οκτωβρίου 2023, όταν οι κατσαπλιάδες της Χαμάς δολοφόνησαν πάνω από 1.000 Ισραηλινούς, βίασαν και απήγαγαν δεκάδες.
Αυτή η αποσιώπηση αποκαλύπτει ιδεολογική εμμονή. Κάποιοι πολιτικοί βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα φίλτρα των στερεοτύπων τους. Η ευαισθησία τους δεν αφορά το παιδί ως παιδί, αλλά εξαρτάται από το ποιος είναι ο «θύτης» και ποιος το «θύμα».
Η ανθρωπιά όμως δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Είτε μας συγκινεί το δάκρυ κάθε παιδιού, είτε απλώς πρόκειται για υποκρισία.
Πηγή: liberal.gr