Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Μπορεί πράγματι, όπως πολλοί του καταλογίζουν, να μην είναι χαρισματικός ούτε εξαιρετικά επικοινωνιακός ούτε κοσμοπολίτης πολιτικός, με λάμψη και ξεχωριστή ακτινοβολία. Από κάποιες πλευρές ενδεχομένως να αποτελεί τον αντίποδα του -τρόπον τινά συντοπίτη του, καθότι από το ίδιο νησί- Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήταν μια συμπυκνωμένη εστία γοητείας, «οραματοδότης» για την κοινωνία και ακαταγώνιστος παραγωγός λαϊκής ενέργειας (είτε για την ανάταση, κάποιες στιγμές, είτε για την καταβαράθρωση, όταν η ενέργεια αυτή γινόταν τοξική, της χώρας). Ωστόσο…
Όσοι τον «ισοπεδώνουν» και τον απαξιώνουν, όσοι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν, αγνοούν ή υποτιμούν κάποια δεδομένα: Πρώτον, πόσες φορές αυτός ο άνθρωπος κατίσχυσε εσωκομματικών ανταγωνιστών πολύ πιο λαμπερών, καλλιεργημένων, γλωσσομαθών από τον ίδιο… Δεύτερον, με πόση αξιοπρέπεια, την επομένη ενός μέτριου αλλά όχι καταστροφικού εκλογικού αποτελέσματος, δέχτηκε να ξανατεθεί -με ανταγωνισμό- υπό την κρίση των μελών και των φίλων του κόμματος… (Και ίσως η διάσπαση των εκφραστών της εκσυγχρονιστικής τάσης, με τα μεν μέλη να στρέφονται προς τον Γερουλάνο, τους δε κομματικούς φίλους ή «φίλους» προς τη Διαμαντοπούλου να είναι αυτό που τελικά του επέτρεψε να κατισχύσει, φέρνοντας στον δεύτερο γύρο απέναντί του τον από πολλούς αντιμετωπιζόμενο ως εκφραστή του πιο χυδαίου και ανενδοίαστου αριβισμού…) Τρίτον, το ότι με επιλογή του έφερε στο απόλυτο προσκήνιο δύο εξαιρετικής ποιότητας νέους ανθρώπους, τον Δουδωνή και τον Μάτζο, που έδωσαν όχι μόνο ανανεωτική δυναμική αλλά και έντονη ώθηση αναβάθμισης της ανθρωποσύνθεσης της εθνικής μας δημόσιας ζωής.
Από την άλλη, όμως, ο Ηρακλειώτης πολιτικός είχε την ατυχία να βρεθεί επανειλημμένα σε σταυρικά διλήμματα, ουσιαστικά ανεπίλυτα με την έννοια πως όλες οι επιλογές είχαν -ή δυνητικά υιοθετούμενες μπορούσαν να έχουν- σημαντικές αρνητικές παρενέργειες. Και για το κόμμα του και, ενδεχομένως, για τη χώρα. Ειδικότερα…
- Καταγγέλλοντας επανειλημμένα και εστιάζοντας υπερβολικά στη θεσμική εκτροπή που συνιστούσαν οι παρακολουθήσεις (ειδικά ενός προβεβλημένου στελέχους της αντιπολίτευσης) κατηγορήθηκε ως εμμονικός, ως «κολλημένος», ως υπερεπενδύων σε ένα θέμα πολύ μακριά ευρισκόμενο από τα βασικά προτάγματα και ενδιαφέροντα της κοινωνίας, ειδικά του μέσου βιοπαλαιστή ή μεροκαματιάρη. Αν το είχε υποτιμήσει, όλοι ξέρουμε τι θα συνέβαινε: Ήδη υπήρξαν χυδαίες φωνές που υπαινίχτηκαν ή ρητά υποστήριξαν πως είναι εκβιάσιμος, πως ο Μητσοτάκης από κάπου τον «κρατάει» κλπ.
- Αν μετά τις αναλογικές εκλογές του Μαΐου του 2023 -δια της αποχής από τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης- είχε διευκολύνει τη ΝΔ των 146 βουλευτών να σταθεί ως μονοκομματική κυβέρνηση, με απόλυτη πλειοψηφία επί των παρόντων βουλευτών κατά το άρθρο 84.6 του Συντάγματος, δε θα εμφανιζόταν απλώς ως ουραγός της δεξιάς. Πιθανότατα θα συνεπωμιζόταν τη φθορά μιας κυβέρνησης στην οποία δε θα μετείχε. Με την επιλογή που τελικά έκανε διευκόλυνε την επιβεβαίωση της πολιτικής παρουσίας, αλλά και την εκπροσώπηση στην εθνική αντιπροσωπεία πολυειδών πολιτικών περιττωμάτων. Αλλά και μιας κυρίας με περισσότερο εισαγγελικά και λιγότερο πολιτικά χαρακτηριστικά, της οποίας την καθολικά κατεδαφιστική ρητορική κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει «ερπυστριοφόρο», ενώ την ίδια αρκετοί παρομοιάζουν με θηλυκό ευσταλή εύζωνα ή με μεσοπολεμική Freulein…
- Εμμένοντας σε αυτά που μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί ως σκοτεινά σημεία της τραγωδίας των Τεμπών, κατηγορήθηκε πως ποτίζει τη γλάστρα του αντισυστημισμού και ενισχύει τους χυδαιότερους εκφραστές του άκρατου λαϊκισμού. Με αντίθετη στάση είναι βέβαιο πως θα κατηγορείτο για έλλειψη ενσυναίσθησης και αδιαφορία για τη λαϊκή ευαισθησία, αν όχι για συνέργεια στις -υποτιθέμενες- κυβερνητικές προσπάθειες για συγκάλυψη…
- Με τη δήλωση, ελάχιστα πριν ανακοινωθεί η επιλογή Μητσοτάκη για ΠτΔ, πως αποκλείει οποιαδήποτε κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ, υποστηρίζουν κάποιοι -έστω και όχι πολύ πειστικά- πως υπονόμευσε τις πιθανότητες επιλογής του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αλλά με τον Δούκα, ακόμη όμως και τον Γερουλάνο, να υποστηρίζουν αναφανδόν τη σκοπιμότητα πολιτικής σύμπλευσης και σύμπραξης με την παλαβή, αρτηριοσκληρωτική, εμμονική, «παγκαταγγελτική» Αριστερά, ο καθένας φαντάζεται τι εσωκομματικό «ξέσκισμα» θα υφίστατο αν άφηνε το θέμα ανοικτό.
Συγκεφαλαιώνοντας, λοιπόν, σε τελική ανάλυση το δράμα του Ανδρουλάκη είναι το δράμα του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ΠΑΣΟΚ η ιστορία, η συγκυρία, οι πολιτικές εξελίξεις και η διαμορφωθείσα στην πορεία πολιτική γεωγραφία έχουν πλέον, εδώ και χρόνια ουσιαστικά, καταστήσει κόμμα του κέντρου. Και όπως εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα επεσήμανε ο δάσκαλός μου, ο μεγάλος Μωρίς Ντυβερζέ, «η μοίρα του κέντρου είναι να διασπάται, να ξεσκίζεται (ecarteler) να τεμαχίζεται, αενάως να κλυδωνίζεται»…
Να το πω αλλιώς; Το κέντρο μπορεί να επιβιώνει μόνο αν ο αρχηγός του έχει την προσωπικότητα και την εσωκομματική ισχύ να υιοθετεί, μακριά πάντα από ιδεοληψίες, τις επιταγές του πολιτικού πραγματισμού και την ηθική της ευθύνης. Και τουλάχιστον την εσωκομματική ισχύ ο Ανδρουλάκης δεν την έχει…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του πρόσφατου έργου, των εκδόσεων Πατάκη, Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πλαστουργός ιστορίας, Ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα, το οποίο -μαζί με αναφορές στην ευρύτερη συγγραφική συνεισφορά του- θα παρουσιαστεί από σημαντικές πολιτικές και ακαδημαϊκές προσωπικότητες στις 17 Φεβρουαρίου, στην κεντρική αίθουσα του Εμπορικοβιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά (πλατεία Οδησσού), το οποίο είχε από κοινού με την εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά την πρωτοβουλία της εκδήλωσης.
Πηγή: liberal.gr