Του Κυριάκου Μπερμπερίδη
Κι εκεί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχε επιλυθεί και η τελευταία μεγάλη πολιτική εκκρεμότητα με το θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και επικρατούσε μάλλον ήπιο πολιτικό κλίμα με την κυβέρνηση να έχει πάντα το πάνω χέρι, όλα άλλαξαν ξαφνικά με τις μεγάλες συγκεντρώσεις για την τραγωδία των Τεμπών, εντός και εκτός Ελλάδος.
Συγκεντρώσεις που εξελίχθηκαν σε ένα εν τοις πράγμασι μεγάλο πολιτικό γεγονός και ταρακούνησαν αναμφισβήτητα την κυβέρνηση.
Το αν αυτό το ταρακούνημα θα αποδειχθεί ότι εξελίσσεται και σε μοιραίο χτύπημα για τη σταθερότητά της, απομένει να φανεί στη συνέχεια.
Γεγονός είναι πάντως ότι έχουμε πλέον μια κυβέρνηση που βάλλεται πανταχόθεν και εμφανίζεται η ίδια αμυνόμενη. Αλλά κι ένα κυβερνητικό κόμμα, πλέον ανάδελφο και χωρίς εν δυνάμει συμμάχους σε μια μελλοντική κυβερνητική σύμπραξη.
Όχι ασφαλώς ό,τι καλύτερο, 2,5 περίπου χρόνια πριν τις εκλογές του ‘27.
Και με τη βεβαιότητα μάλιστα ότι οι συγκεντρώσεις αυτές και τα διάφορα events για τα Τέμπη δεν θα σταματήσουν εδώ – εκτιμάται απεναντίας ότι θα πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο.
Επικρατεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε από τα γεγονότα και ότι η επικοινωνιακή της διαχείριση δεν ήταν ικανοποιητική. Και πράγματι αμφότερα δεν βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα.
Και αν για τον αιφνιδιασμό μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν ελαφρυντικά, για την κακή επικοινωνιακή διαχείριση που δεν αφορά μόνο στο σήμερα, δεν υπάρχει κανένα.
Ενοχικές αντιδράσεις, από καθόλου έως ελάχιστη αντίκρουση τερατωδών ψεμάτων και αναπόδεικτων θεωριών από διάφορους κομπογιαννίτες και τυμβωρύχους, ανεξήγητα χαμηλοί τόνοι σ ‘ένα θέμα που κάποιοι θα’πρεπε να βγουν εξαρχής μπροστά με παρρησία και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
Ότι με ελάχιστες δηλαδή εξαιρέσεις και νησίδες αριστείας, το ελληνικό Δημόσιο είναι για κλάματα ανάμεσα στ’ άλλα και γιατί κανείς δεν θέλει αξιολόγηση, ότι οι ευθύνες για τα χάλια του σιδηροδρομικού δικτύου είναι διαχρονικές και αφορούν σε όλο το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ότι οι κραυγές των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι υποκριτικές γιατί τα ίδια αυτά κόμματα στάθηκαν πάντοτε τροχοπέδη ακόμα και στην παραμικρή προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που θίγουν κεκτημένα και αλλάζουν ισορροπίες προς το καλύτερο.
Γιατί «αυτή είναι η Ελλάδα» όπως είπε κάποτε και ο Σημίτης.
Και φυσικά η κατακερματισμένη αντιπολίτευση είδε την όλη κατάσταση ως δώρο θεόσταλτο εξ ουρανού.
Βλέπετε, η ιστορία της «μικρής άταφης Μαρίας» στον Έβρο πήγε άκλαυτη, το ναυάγιο της Πύλου δεν έκοψε εισιτήρια, τα Τέμπη είναι η τελευταία ίσως ευκαιρία για κάποιους.
Αδίστακτη και χυδαία εργαλειοποίηση μια τραγωδίας με προφανή στόχο την πολιτική της κεφαλαιοποίηση προκειμένου μεταξύ άλλων να καλύψει κραυγαλέες πολιτικές ανεπάρκειες.
Και φωνές φυσικά για «λαϊκά μέτωπα», για «ρήξεις και ανατροπές», για «υπουργούς – δολοφόνους» για «Μητσοτάκη που συγκαλύπτει ένα έγκλημα» και άρα πρέπει να φύγει.
Καμιά όμως αναφορά στις δικές τους ευθύνες όταν κυβερνούσαν, κανένας προβληματισμός ως προς το τι πρέπει να αλλάξει στην κουλτούρα ασφάλειας αυτής της χώρας, την αξιολόγηση και τη λογοδοσία, καμιά πρόταση που να είναι ρεαλιστική και εφαρμόσιμη.
Και πες ότι παραιτείται ο Μητσοτάκης και πέφτει η κυβέρνηση.
Και Μέτα τι; Συγκυβέρνηση «προοδευτικών δυνάμεων» με πυρήνα ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ; Και με τι εχέγγυα σοβαρότητας, αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας όταν σε αυτή θα συμμετέχουν ο Σύριζα αλλά και πρόσωπα όπως ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Κασσελάκης, ο Χαρίτσης;
Και πάνω σε ποια ακριβώς βάση «προγραμματικής σύγκλισης» όταν οι μισοί απ’ αυτούς δεν λένε ούτε καλημέρα στους άλλους μισούς; Ή δεν έχουν ποτέ απολογηθεί για τις δικές τους πομπές; Χώρια που μια τέτοια κυβέρνηση Φρανκενστάιν θα ξήλωνε ό,τι καλό έχει γίνει σ ’αυτή τη χώρα την τελευταία εξαετία.
Φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε μια δύσκολη πολιτικά κατάσταση με μια κυβέρνηση που έχει αναλώσει σημαντικό μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου και με μια αντιπολίτευση που το μόνο συνεκτικό της στοιχείο είναι το «να φύγει ο Μητσοτάκης και μετά βλέπουμε».
Και όλα αυτά σε συνθήκες παγκόσμιας ρευστότητας και με μεγάλες εστίες αναταραχής στη γειτονιά μας.
Ο θεός ας μας βοηθήσει.
Πηγή: liberal.gr