Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν αντέχω πια τα κλισέ και τα κοινότοπα. Ειδικά αυτά που εκτοξεύονται επετειακά. Για παράδειγμα, «όσο εμείς οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι κάνουμε θαύματα». Ή το άλλο: «η διχόνοια είναι το εθνικό μας χτικιό». Αυτά ντε που ακούμε κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 25η Μαρτίου (και όχι μόνο). Δεν τα αντέχω όχι γιατί λένε ψέματα, αλλά διότι τα εκστομίζουμε με την ίδια ευκολία που παραγγέλνουμε κάθε πρωί έναν φρέντο εσπρέσο μέτριο.
Ξέρετε πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για την «ελληνική διχόνοια»; Για τους «ελληνικούς εμφύλιους»; Εκατοντάδες. Ε και; Η εθνική και κοινωνική μας ζωή συνεχίζει να είναι ένας καθημερινός εμφύλιος. Με όλους εμάς στρατιώτες του, ενίοτε και αρχιλοχίες του. Οι οποίοι, όση ώρα δεν κάνουμε γιουρούσι στους διπλανούς μας, βγάζουμε δεκάρικους για «τα ολέθρια αποτελέσματα του εθνικού διχασμού». Είμαστε ανεκδιήγητοι. Κι όσο περνούν οι δεκαετίες και οι αιώνες, το πράγμα χειροτερεύει.
Στην κλασική αρχαιότητα, πρώτα φτάσαμε σε μια αξεπέραστη ακμή κι ύστερα σφαχτήκαμε στον Πελοποννησιακό, μέχρι να γίνουμε τσιράκια των Περσών. Ο Αλέξανδρος μέσα σε πέντε χρόνια κατέκτησε όλο τον κόσμο, για να σφάζονται μετά επί έναν αιώνα οι επίγονοι του, ώσπου να μας καταπιούν οι Ρωμαίοι. Το ’21 κάναμε μια θαυμαστή επανάσταση και σε δυο χρόνια» σκοτωνόμασταν σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλια», που έγραφε κι ο Μακρυγιάννης.
Στους βαλκανικούς τριπλασιαστήκαμε, για να έρθει μετά ο διχασμός και να προετοιμάσει την Μικρασιατική καταστροφή. Στην Αλβανία πραγματοποιήσαμε ένα θαύμα, αλλά λίγο αργότερα, στα βουνά της Αντίστασης, ο Άρης κυνηγούσε τον Ζέρβα και ο Ζέρβας τον Άρη. Με το τέλος του πολέμου ήμασταν στο στρατόπεδο των νικητών, πλην στην συνέχεια αλληλοαφανιστήκαμε στον εμφύλιο. (Κι αυτό δεν γίνονταν μόνο στα μεγάλα, παντού γινόταν. Ως και μέσα στην Σπιναλόγκα, οι λεπροί είχαν χωριστεί σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς κι έσπαγαν τα παραμορφωμένα κεφάλια τους.)
Τον καιρό των μνημονίων, στα τσακ βρεθήκαμε να τρέξει μαζικά αίμα στους δρόμους. Εσχάτως το εξελίξαμε το πράγμα. Ενώ παλιότερα κρατούσαμε τουλάχιστον τους εμφυλίους μας στον κόσμο των ζωντανών, τώρα τους μεταφέραμε και στον κόσμο των νεκρών. Σκοτωνόμαστε για τον κακόμοιρο Άγνωστο Στρατιώτη (εμείς τον καταντήσαμε από περήφανο, κακόμοιρο), πλακωνόμαστε πάνω από το φέρετρο του Σαββόπουλου. Οποία κατάντια. Στο μεταξύ, τα τσιτάτα ζουν και βασιλεύουν. «Ζήτω η εθνική ομόνοια», «όχι στις διχαστικές πολιτικές». Υποκρισίες.
Συγγνώμη για την απαισιοδοξία μου, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα αντιστραφεί αυτή η προαιώνια κατάσταση μας. Θα χειροτερεύουμε και θα πηγαίνουμε. Και μάλιστα συρρικνωμένοι πληθυσμιακά. Καθότι παλιότερα κάναμε παιδιά και δίναμε ανθρώπινο υλικό στα εσωτερικά μας στρατόπεδα. Τώρα δεν γεννάμε κιόλας. Το 2070 λέει, θα είμαστε μόλις 9,5 εκατομμύρια, με την πολυπληθέστερη ηλικιακή ομάδα να είναι οι γυναίκες πάνω από 90 χρονών. Άντε, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να τιμήσεις τις παραδόσεις σου και να κάνεις έναν εμφύλιο της προκοπής…
Πηγή: liberal.gr