Του Πέτρου Λάζου
Την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, μια είδηση έφτασε από το Στρασβούργο, αλλά έλαβε εξαιρετικά μικρή δημοσιότητα. Είτε επειδή τις ημέρες αυτές στην επικαιρότητα κυριαρχεί η Καϊλιάδα, είτε γιατί υπήρχε μεγάλος όγκος άλλων σπουδαιότερων ή “σπουδαιότερων” ειδήσεων, διακινήθηκε ελάχιστα!
Τον Ιούλιο του 2018, ο τότε υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος χρησιμοποίησε απερίγραπτους, σκαιότατους και ποταπούς χαρακτηρισμούς κατά της Ντόρας Μπακογιάννη και της μνήμης του δολοφονημένου συζύγου της, Παύλου. Η κυρία Μπακογιάννη προσέφυγε στη Δικαιοσύνη αλλά η ελεγχόμενη από τους Συριζανέλ τότε Βουλή, αρνήθηκε την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Καμμένου.
Η πολύπειρη και ανυποχώρητη σε τέτοια ζητήματα Μπακογιάννη, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΑΔ). Προχθές έγινε γνωστή η απόφαση. Η οποία καταδικάζει την άρνηση του Ελληνικού Κοινοβουλίου να άρει την ασυλία και θεωρεί πως αυτή παραβιάζει το άρθρο 6, παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στερώντας με αυτόν τον τρόπο από την Ελληνίδα βουλευτή το συνταγματικό της δικαίωμα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη και να έχει την ευκαιρία μιας δίκαιης δίκης! Επιπλέον το ΕΔΑΔ επιδίκασε στην κυρία Μπακογιάννη συμβολικά, ποσό €5.000 για ηθική βλάβη και ποσό €1.240 για τα δικαστικά έξοδα.
Σε πρώτη ανάγνωση, δεν μοιάζει να υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον στην απόφαση. Μια βαθύτερη και προσεκτικότερη ανάγνωση όμως, φανερώνει τις πιθανές επιπτώσεις, οι οποίες μπορεί να είναι πραγματικά συνταρακτικές, κυριολεκτικά σεισμικές, για την ελληνική πολιτική και τα ειωθότα που επικρατούν σε αυτήν.
Επί πολλές δεκαετίες η ασυλία των υπουργών (όχι, δεν άρχισε με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών το 2001, προϋπήρχε μέσω διαφόρων νομικών προβλέψεων) καταδυνάστευε και ευτέλιζε το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είχαμε ακόμη και περιπτώσεις πολιτικών που είχαν ανάμειξη σε σοβαρά τροχαία και προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω από την ασυλία τους! Για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Πιο κοινού δεν γίνεται. Παρότι η συνταγματική πρόβλεψη, όπως τουλάχιστον την γνωρίσαμε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, είναι ξεκάθαρη: η ασυλία ισχύει μόνο για αδικήματα που αφορούν την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού και αυστηρά στο πλαίσιο άσκησης πολιτικής. Παρόλα αυτά, η ασυλία έχει καταντήσει εργαλείο κάλυψης για κάθε ψευτόμαγκα κατσαπλιά που, λόγω κενότητας επιχειρημάτων και γνώσεων, καταφεύγει σε ανίερες ύβρεις, προσβλητικές συκοφαντίες και έωλες κατηγορίες των αντιπάλων του.
Η ασυλία των πολιτικών αποτελεί ένα από τα κυριότερα αίτια για το τεράστιο κενό εκτίμησης μεγάλης μερίδας των Ελλήνων πολιτών απέναντι στους πολιτικούς κάθε κόμματος και ιδεολογίας. Εάν αμφιβάλλετε, δεν έχετε παρά να κοιτάξτε την (σχεδόν) εκθετική άνοδο της αποχής διαχρονικά…
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει τη δύναμη να αλλάξει ριζικά την επικρατούσα κατάσταση. Να επιβάλλει σε ορισμένους υπουργούς και βουλευτές, μία “αυτολογοκρισία” επί της μπουρδολογίας που χρησιμοποιούν. Όπως σημείωσε σε συνέντευξή της η κυρία Μπακογιάννη “Κανένας υπουργός ή βουλευτής δεν θα καλύπτεται πια από την ασυλία του”.
Εάν τα πράγματα ακολουθήσουν φυσιολογικό δρόμο και εξελιχθούν ομαλά, σε λίγο καιρό θα υπάρχει ασυλία βουλευτών και υπουργών μόνο επί των πραγματικά πολιτικών πράξεών τους. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κάθε πολιτικός θα πρέπει να σκέπτεται διπλά και τρίδιπλα πριν ξεστομίσει μπούρδες. Είτε πρόκειται περί νταουλιών που θα χορεύουν τις αγορές, είτε για τους τρόπους απόκτησης της επενδυτικής βαθμίδας, είτε αναφέρονται σε “Δούρειους Ίππους”, για να θυμηθώ μόνο τρεις από τις αμέτρητες μπούρδες που ακούμε κατά καιρούς. Διαφορετικά θα αναλαμβάνει το ρίσκο να υποστεί τις συνέπειες, όσων εκστομίζει. Συνέπειες που θα μπορούσαν να είναι σοβαρότατες…
Αυτή η αυτοσυγκράτηση, μόνο σαν θετικό μπορεί να θεωρηθεί! Καλό για την πολιτική, καλό για την κοινωνία, καλό για τη χώρα!
Πηγή: capital.gr