Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δυο μέρες τώρα, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, μεμψιμοιρούν δυστυχέστατοι. Μπουρδολογούν ακατάπαυστα. Αερολογούν γεμάτοι χολή. Δεν τους αρέσει τίποτα απ’ όσα έδωσε η κυβέρνηση. Τα θεωρούν όλα «ψίχουλα» και «κοροϊδία» και «υποκρισία». Εντάξει, δεν είπαμε ότι κατέβηκε ο Μητσοτάκης στο Σύνταγμα μ’ ένα τσουβάλι λίρες κι άρχισε να τις μοιράζει με τη σέσουλα, αλλά αυτοί ουρλιάζουν λες και ο Κυριάκος ή ο Χατζηδάκης έβαλαν το χέρι τους στην τσέπη του κοσμάκη κι άρχισαν να τον κατακλέβουν.
Από τις τράπεζες, η κυβέρνηση «δεν πήρε τίποτα». Στους συνταξιούχους που τους γλύτωσε από τη συμμετοχή στο φάρμακο «έκανε το αυτονόητο». Στους ένστολους που θέσπισε την επικινδυνότητα, πάλι «δεν έδωσε τίποτα». Και δίπλα στο «τίποτα», όλα ήταν «too little, too late», θα πει «πολύ λίγα, πολύ αργά». Τα πάντα πλέον είναι too little, too late. Τίποτα δεν είναι αρκετό και τα πάντα έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα. Επί παντός του επιστητού, απαιτούν περισσότερα και γρηγορότερα. Όσα κι αν δώσει δεν φτάνουν. Όποτε και να τα δώσει, άργησε.
Κι αν, παρ’ ελπίδα, κάποιος τους ρωτήσει «εσείς ποια αντιπρόταση έχετε;», αρχίζουν την πώληση κοπανιστού αέρα. «Θέλουμε έναν προϋπολογισμό που θα υπηρετεί και την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. Μια κοινωνία που θα σκύβει πάνω στον αδύναμο και θα μειώνει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Έναν τραπεζικό τομέα που θα είναι και υγιής και αναπτυξιακός. Πιστωτικά ιδρύματα που θα κοιτάζουν και τον μέτοχο και τον πελάτη. Θέλουμε νοικοκυριά που ο μισθός τους δεν θα τελειώνει στις 20 του μήνα. Θέλουμε ένα σύστημα υγείας που θα σέβεται την αξιοπρέπεια του ασθενούς. Αυτά θέλουμε. Είναι τίποτα απ’ αυτά παράλογο; Διαφωνείτε με κάποια απ’ αυτές τις προτάσεις;»
Όχι βέβαια. Πώς να διαφωνήσουμε; Απλώς κάνουμε την απλοϊκή επισήμανση ότι έχουμε ευχολόγια, απέναντι σε εφαρμοσμένες πολιτικές. Ατέρμονους μαξιμαλισμούς, απέναντι σε επιλογές μιας κυβέρνησης που έχει δέκα κουκιά στο σακούλι και πρέπει να τα μοιράσει σε δεκαπέντε μεριές. Θέλουν τα πάντα και τα θέλουν τώρα. Ή μάλλον, τα ήθελαν από χθες, διότι «τώρα» είναι πια too late. Απαιτούν και μείωση των φόρων και αύξηση των δαπανών. Πως θα βγει αυτή η εξίσωση, δεν τους απασχολεί. Αυτοί «θέλουν».
Κι όταν κάποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για την πραγματοποίηση του, κατά τη γνωστή μπούρδα του Πάουλο Κοέλιο. Ο οποίος μια χαρά συγγραφέας είναι, αλλά ως υπουργός οικονομικών δεν δοκιμάστηκε. Κατά τούτα λοιπόν, σας ενημερώνω ότι κι εγώ θέλω πάρα πολύ να γίνω νέος, όμορφος, ζάπλουτος και αθάνατος. Μόνο που η άτιμη η φύση αλλιώς τα κάνει. Η ανάλγητη, η ανίκανη, η υπηρέτρια των καρτέλ της φθοράς και της θνητότητας…
Πηγή: liberal.gr