Του Κώστα Στούπα
Η ψήφος του κοινού στην Eurovision εξέπληξε πολλούς, κατέδειξε για άλλη μια φορά πόσο βαθιά είναι η ελίτ των μουσικών παραγωγών (και γενικότερα) και απέδειξε πως μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας συμμερίζεται τις γεωπολιτικές αγωνίες της χώρας.
Αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά.
Για την ιστορία, στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2025, το Ισραήλ, με εκπρόσωπο τη Yuval Raphael και το τραγούδι «New Day Will Rise», κατέλαβε τη δεύτερη θέση συνολικά, συγκεντρώνοντας 357 βαθμούς.
Στην Ψηφοφορία Κοινού (Televote) το Ισραήλ έλαβε 297 βαθμούς, την υψηλότερη βαθμολογία από το κοινό, λαμβάνοντας 12 βαθμούς από 12 χώρες, μεταξύ των οποίων η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και από την ψήφο του «υπόλοιπου κόσμου» .
Στην Ψηφοφορία Επιτροπών (Jury) αντίθετα το Ισραήλ έλαβε μόλις 60 βαθμούς, με αποτέλεσμα να καταταγεί στην 14η θέση.
Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως η σχέση τα «αισθήματα» της κοινής γνώμης για το Ισραήλ έχουν ιδιαίτερη σημασία. Παρά τις συχνές διαμαρτυρίες θορυβωδών μειοψηφιών, η γενικότερη πεποίθηση παραμένει θετική και αναζητεί ευκαιρίες να εκδηλωθεί.
Οι δύο χώρες έχουν αρκετές κοινές εμπειρίες στην πολύχρονη ιστορική διαδρομή τους.
Η Ελλάδα και το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει πιο κοντά, όχι μόνο εξαιτίας κοινών γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά και λόγω βαθύτερων ιστορικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών συγγενειών. Σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, η σχέση των δύο χωρών αποκτά στρατηγικό και, εν πολλοίς, υπαρξιακό χαρακτήρα.
Η ανάδειξη της Τουρκίας ως αναθεωρητικής περιφερειακής δύναμης με φιλοδοξίες επανασύστασης της Οθωμανικής επιρροής έχει πυροδοτήσει ανησυχίες τόσο στην Αθήνα όσο και στην Ιερουσαλήμ. Το όραμα του Ταγίπ Ερντογάν για ένα ηγεμονικό Ισλαμικό τόξο βρίσκει αντιστάσεις σε δύο κράτη που όχι μόνο έχουν λόγους να αποτρέψουν την επαναφορά αυταρχικών αυτοκρατορικών δομών, αλλά και λειτουργούν ως προκεχωρημένα φυλάκια του Δυτικού κόσμου σε μια ασταθή γειτονιά.
Πέρα από το παρόν, η ιστορία και ο πολιτισμός ενώνουν. Ελλάδα και Ισραήλ αποτελούν τις κοιτίδες δύο εκ των αρχαιότερων πολιτισμών που επηρέασαν καταλυτικά τον δυτικό πολιτισμό. Αν ο Δυτικός κόσμος είναι το τέκνο της ελληνικής σκέψης και της ιουδαϊκής-χριστιανικής ηθικής, τότε οι δύο αυτές χώρες αποτελούν τους θεμελιωτές του.
Η διαδρομή τους μέσα στους αιώνες φέρει εκπληκτικές ομοιότητες. Υπήρξαν επαρχίες της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Ιουδαίοι, μετά από διωγμούς και διασπορά, ανέπτυξαν ισχυρές κοινότητες στη Δύση, κυρίως μέσω της εμπλοκής τους στο εμπόριο και τις τραπεζικές δραστηριότητες — με υψηλό τίμημα συχνά τη στοχοποίηση και τις διώξεις. Οι Έλληνες, από την άλλη, κατόρθωσαν να αφομοιώσουν τη ρωμαϊκή εξουσία, κυριαρχώντας πολιτισμικά και γλωσσικά στο Βυζάντιο. Κατά την οθωμανική περίοδο, η επιρροή τους περιορίστηκε, ωστόσο διατηρήθηκε σε επίπεδο διοίκησης μέσω των Φαναριωτών.
Η κρατική υπόσταση για τους δύο λαούς ήρθε αργά. Η Ελλάδα ιδρύθηκε το 1830, έπειτα από την Επανάσταση του 1821, και ξεκίνησε μια μακρά πορεία εθνικής ολοκλήρωσης. Το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948, μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον και υπό τη συνεχή πίεση του διεθνούς παράγοντα, σε μια εποχή όπου οι πολεμικές επιχειρήσεις μεταδίδονταν πλέον σε παγκόσμιο ακροατήριο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική σύγκλιση Ισραήλ και Ελλάδας έχει βαθύτερα ερείσματα. Η συνεργασία τους δεν είναι απλώς γεωπολιτική ή αμυντική. Εδράζεται σε κοινές ανησυχίες για την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ, τον νεο-οθωμανισμό, αλλά και τη συνολικότερη αποσταθεροποίηση της περιοχής. Ενώνεται με την ανάγκη προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτισμικής τους συνέχειας σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία.
Η Τουρκία παραμένει «σύμμαχος» της Δύσης όσο αυτό εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Η στρατηγική της στροφή προς την Ευρασία είναι πιθανότερο σενάριο όσο οι δυτικές επιρροές υποχωρούν. Η Δύση, από την πλευρά της, συχνά υποτιμά τον κίνδυνο της πληθυσμιακής δυναμικής που δημιουργεί το ισλαμικό τόξο, εστιάζοντας δυσανάλογα στη, δημογραφικά φθίνουσα, Ρωσία.
Σε αυτό το πλαίσιο, Ελλάδα και Ισραήλ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης δύο πολιτισμικών κόσμων. Η στρατηγική τους συμμαχία δεν είναι απλώς μια επιλογή συμφέροντος, αλλά ζήτημα επιβίωσης.
Το μέλλον αυτής της σχέσης —και των ίδιων των χωρών— θα κριθεί από την ικανότητά τους να διατηρήσουν τη συνοχή, την εθνική αυτονομία και τη γεωπολιτική τους σημασία σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Μήνυμα 1: Αμοιβές τρίτων…
Κε Στούπα
Θα ήθελα να θίξω ένα θέμα κατά την γνώμη μου σημαντικό το οποίο δεν αναδεικνύεται επαρκώς. Πήρα ένα στεγαστικό δάνειο το 1998 το οποίο και πλήρωνα ανελλιπώς μέχρι ένα χρόνο πριν.
Ρώτησα λοιπόν την τράπεζα για το υπόλοιπο που απέμενε και κατέβαλα μετρητά το ποσό. Θεώρησα ο δυστυχής ότι ξεμπέρδεψα και πάω να προχωρήσω στην άρση της υποθήκης και να εγγραφεί το ακίνητο στο όνομα μου.
Διαπιστώνω όμως ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Μου δήλωσαν λοιπόν ότι πρέπει να γίνει ένα «τυπικό» δικαστήριο όπου η απόφαση θα γνωστοποιηθεί στο κτηματολόγιο και το μαρτύριο μετά είναι σε άλλη βάση αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Με μια μικρή διαφορά.
Η αμοιβή των δικηγόρων για αυτή την διαδικασία είναι περίπου 700 ευρώ δηλαδή οι δόσεις μισού χρόνου ακόμη. Και ερωτώ όποιον μπορεί να απαντήσει. Επί 25 χρόνια δεν καθυστέρησα μια δόση, όντας και δημόσιος υπάλληλος όπου η δόση έβγαινε από την μηνιαία μισθοδοσία μου.
Δεν ζήτησα ποτέ ρύθμιση, διακανονισμό ή οποιαδήποτε διευκόλυνση και τώρα μου ζητούνται 700 ευρώ τα οποία προφανώς, μόνο λόγω ύπαρξης έχουν να πληρώσουν την ξεκούραστη αμοιβή δικηγόρων που φτάνουν τα όρια των αργόσχολων.
Αυτές οι αμοιβές που τσακίζουν τον μέσο πολίτη και ενισχύουν πλαγίως και στην ζούλα το εισόδημα προνομιούχων κοινωνικών ομάδων είναι ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο η κυβέρνηση εάν στα σοβαρά θέλει να ασχοληθεί πρέπει να το λύσει. Ενισχύει έτσι το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών και δυναμώνει το κοινωνικό της προφίλ. Όμως θέλει;
Σας ευχαριστώ
Α. Κασελούρης
Πηγή: liberal.gr