Του Σάκη Μουμτζή
Η απάντησή μου είναι: Όχι. Το πολιτικό σύστημα έχει κάνει την επιλογή –εδώ και πολλά χρόνια, από τη δεκαετία του 1950– τα βασικά μέσα μεταφοράς και συγκοινωνιών να είναι τα οδικά και τα αεροπορικά δίκτυα, θέτοντας τους σιδηροδρόμους σε δεύτερη μοίρα. Μια στρατηγική επιλογή που δεν αναθεωρήθηκε ποτέ. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι σχετικά πρόσφατα –όταν και παρακάμφθηκε ο Μπράλος– η διάρκεια του σιδηροδρομικού ταξιδιού Αθήνα – Θεσσαλονίκη ήταν πάνω από 6 ώρες. Από το 2017, αν δεν κάνω λάθος, η διάρκεια με το Intercity έπεσε στις 4 ώρες, με προοπτική με την άφιξη του περιλάλητου «Ασημένιου Βέλους» να πέσει στις 3,5 ώρες. Τελικά, έγινε η πολύνεκρη τραγωδία και όλα πήγαν κατά διαόλου.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν σιδηροδρομικοί σταθμοί σύγχρονοι, όπου χαίρεσαι να περιμένεις, με πολλά επώνυμα μαγαζιά, εστιατόρια και άλλους πολυτελείς χώρους. Όποιος πήγαινε στον σταθμό Λαρίσης ντρεπόταν που περπατούσε. Με μια θλιβερή αίθουσα πρώτης θέσης, με σχισμένους πλαστικούς καναπέδες, χωρίς τουαλέτες, χωρίς τίποτα. Ένα μικρό κουτί 15 τ.μ. Μπροστά του ο σιδηροδρομικός σταθμός Θεσσαλονίκης ήταν και παραμένει «έργο τέχνης».
Τελικά, η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών ωφέλησε; Ατυχήσαμε στον επενδυτή. Έφερε αμαξοστοιχίες πεπαλαιωμένες από την Ιταλία που τις ανακαίνισε πρόχειρα, με άβολα καθίσματα, χωρίς να τηρήσει την υπόσχεση της συντόμευσης χρονικά της διαδρομής. Και να υποθέσω πως βαρύνεται, στο μέτρο των ευθυνών του, με το τραγικό δυστύχημα.
Σήμερα, είναι αστείο να περιμένουμε βελτίωση των σιδηροδρόμων. Το ζήτημα αφορά και συγκεκριμένες πολιτικές ανεπάρκειες και την αδυναμία του επενδυτή να ανταποκριθεί στο αίτημα για ευρωπαϊκών προδιαγραφών σιδηροδρομικές συγκοινωνίες αρχίζοντας από την ποιότητα των σιδηροδρομικών σταθμών και καταλήγοντας στις ασφαλείς και χρονικά σύντομες διαδρομές. Διότι ασφαλείς διαδρομές με «ευπαθείς» συμμορίες να ρημάζουν το συγκοινωνιακό υλικό δεν γίνονται.
Τα γράφω αυτά διότι επί σειρά ετών χρησιμοποιούσα το τρένο στη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα μετ’ επιστροφής. Αναχώρηση 6.15 από το σπίτι μου, 6.30 από τον σταθμό Θεσσαλονίκης, άφιξη 10.30 στον σταθμό Λαρίσης, 10.50 στο ξενοδοχείο. Με 65 ευρώ aller – retour και με δυνατότητα τετράωρης εργασίας μέσα στο κουπέ.
Έτσι, αντί να πάμε μπροστά, έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω και εκτός από τις πολύ συγκεκριμένες επιχειρηματικές ευθύνες, υπάρχουν και πολύ συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες, με ονοματεπώνυμο. Άφαντοι υπουργοί, με μηδενική λογοδοσία.
Μοιραία, όποιος θέλει να μετακινηθεί εκτάκτως, θα πρέπει να καταβάλει στο καρτέλ των αεροπορικών εταιρειών τριπλάσιο ή τετραπλάσιο κόστος εισιτηρίου, χωρίς να υπολογίζω τη δαπάνη μετάβασης προς και από το αεροδρόμιο. Στην αργκό υπάρχει μια πολύ εύστοχη λέξη.
Με δεδομένη την υπάρχουσα χάραξη, σε μια πολιτισμένη χώρα, η διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα, με υπερσύγχρονα τρένα θα έπρεπε να διεξάγεται, με πλήρη ασφάλεια, μέσα σε τρεις ώρες. Και η τυχόν αναμονή να γίνεται σε αξιοπρεπείς χώρους που να μην προσβάλλουν τον πελάτη.
Οι λάτρεις των σιδηροδρόμων προφανώς ζητάμε πολλά.
Πηγή: liberal.gr