Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη
Είναι απορίας άξιον το γεγονός πως άνθρωποι, κατά τεκμήριο νουνεχείς, μετριοπαθείς και καλλιεργημένοι, αναζητούν ευκαιρία να ταυτιστούν με πολιτικά κόμματα και πολιτικά γεγονότα άλλων χωρών, αγνοώντας τόσο την δομή και λειτουργία αυτών των κομμάτων και χωρών, όσο και τις ιδιαιτερότητες κάθε συγκυρίας.
Κι αν μεν πρόκειται για απλούς πολίτες, τότε η συγκατάβαση για τον ενθουσιασμό τους, είναι μία τρυφερή χειρονομία. Όταν, όμως, μιλάμε για προβεβλημένα στελέχη πολιτικών κομμάτων που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, τα πράγματα παίρνουν άλλη, δυσάρεστη τροπή.
Τα παραπάνω τα είδαμε τόσο με τις βρετανικές, όσο και με τις γαλλικές, όπου διάφοροι επίδοξοι σωτήρες έσπευσαν να συνταχθούν με το ένα ή το άλλο κόμμα αυτών των χωρών.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η ταύτιση με τον γαλλικό ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ακραίο νεοκομμουνιστικό ηγέτη του Μελανσόν. Τι θέλουν να μας πουν με αυτή τους τη στάση;
Μήπως πως πρέπει να επιδιώξουμε τον επαναπροσανατολισμό της γεωπολιτικής θέσης της χώρας και να προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο του Πούτιν και της ΧΑΜΑΣ στο όνομα μιας «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», όπως ισχυρίστηκαν προσφάτως οι δύο πρώην και ουσιαστικά αποστρατευμένοι πρωθυπουργοί σε σχετική εκδήλωση, ο απόηχος της οποίας, φευ, δεν κράτησε περισσότερο από 48 ώρες και σίγουρα δεν τάραξε ανεπανόρθωτα το πολιτικό σύστημα και, ιδίως, το κόμμα που τους ανέδειξε.
Η ταύτιση, ωστόσο, με διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν στην αλλοδαπή, φανερώνει μία άλλη, μύχια λαχτάρα όλων αυτών να αποκτήσουν ή να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους, εντασσόμενοι σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και διεθνικό από τον εγχώριο πολιτικό οργανισμό στον οποίο ανήκουν.
Κάτι τέτοιο, προφανώς, είναι αδύνατο για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Αβίαστα, παρόλα αυτά, προκύπτει το ερώτημα: από πού πηγάζει αυτή η
ανάγκη ταύτισης και επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας; Δεν τους ικανοποιεί η εδώδιμη παραγωγή ιδεών και πολιτικών προτάσεων ή μήπως απλά προσπαθούν κάθε φορά να ξεκλέψουν λίγη λάμψη από τη βραδιά της εκλογικής νίκης.
Κι αυτό, γιατί αν κάποιος μελετήσει τα ετερόκλητα έως αντιθετικά μεταξύ τους προγράμματα του Μετώπου που ηγείται ο Μελανσόν, θα βρει χαοτικές διαφορές. Το ίδιο ισχύει με τις διάφορες φράξιες του «Εθνικού συναγερμού» της Λεπέν.
Το πρόβλημα δεν είναι καινοφανές και απροσδόκητο. Ας μεν ξεχνάμε πως από τον 19ο αιώνα, οι αποκαλούμενες την εποχή εκείνη, διέθεταν η κάθε μία το δικό της κόμμα στο ελληνικό πολιτικό τοπίο, επηρεάζοντας, εν πολλοίς την εσωτερική πολιτική ζωή, αλλά και τις γεωπολιτικές επιλογές της χώρας μας.
Το ερώτημα, μάλλον, θα μείνει αναπάντητο: τόσο φτωχή είναι η παραγωγή ιδεών και πολιτικών προτάσεων στη χώρα μας, ώστε να ταυτίζονται και να αναζητούν ταυτότητα, μένοντας στο τέλος με ένα πουκάμισο αδειανό;
Πηγή: liberal.gr