Του Γιάννη Σιδέρη
Μεγαλεία υπόσχεται το μέλλον του Αλέξη Τσίπρα όπως μας το περιγράφει φιλικός του δημοσιογράφος σε κυριακάτικη εφημερίδα με ιστορία σοβαρότητας.
Σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στον πρώην πρωθυπουργό – και οι οποίες μίλησαν στον δημοσιογράφο – «ο κ. Τσίπρας φιλοδοξεί να προετοιμάσει τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός δυναμικού κινήματος ειρήνης στις δυο ακτές του Ατλαντικού, και έτσι να εμφανιστεί ως μια πολιτική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, με ιδέες και απόψεις που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας και απαντούν στις πολλές ανθρωπιστικές κρίσεις που βαραίνουν τον διασυνδεδεμένο κόσμο μας».
Λογικά, λέμε εμείς, αφού θα δημιουργήσει κίνημα ειρήνης και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, το όνομα του Αλέξη θα τεθεί στο πάνθεον των μεγάλων φιλειρηνιστών του πλανήτη, όπως του Μαχάτμα Γκάντι, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του Τζίμι Καρτερ (ναι και αυτός πήρε νόμπελ ειρήνης το 2002) και του μεγάλου φιλειρηνιστή φιλοσόφου και κοινωνικού αγωνιστή Μπέρτραντ Ράσελ.
Δείγμα του προσανατολισμού του θα δούμε στη διεθνή διάσκεψη που οργανώνει το ινστιτούτο του στις 10 Ιουνίου, δυο ημέρες πριν από το κρίσιμο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο θα παραβρεθεί αφ’ υψηλού καθώς δεν προτίθεται να μιλήσει, παρότι βουλευτής και πρώην πρόεδρος του.
Φυσικά, για να πετύχει αυτά τα υπέρ φιλόδοξα και μεγαλειώδη, χρειάζεται την υποστηρικτική βάση που είναι η υποδομή ενός πολιτικού κόμματος. Το κόμμα, κατά τον φιλικό του αρθρογράφο, προετοιμάζεται «με νέα πρόσωπα και δυνάμεις από την ευρύτερη κοινωνία, την ευρύτερη επιστημονική κοινότητα και τις επιχειρήσεις».
Πάντως, οι σύντροφοι εδώ δε τον αναζητούν γι’ αυτά τα υψιπετή αλλά για κάτι πολύ πιο πεζό. Να νικήσει τον Μητσοτάκη, αφού βλέπουν ότι η Κεντροαριστερά καρκινοβατεί σαν «φυματική σαρανταποδαρούσα με μηνίσκο στα 25 από τα 40 πόδια της» που θα έλεγε και ο σύντροφος υπουργός Ευκλείδης στα πνευματώδη κέφια του.
Ο Ανδρουλάκης ακολουθεί αυτόνομη πορεία, η Νέα Αριστερά καθηλώθηκε στον χώρο του αδιάφορου με τα δημοσκοπικά ποσοστά της σε τραγική ανυπαρξία, όταν τα πρόσωπα που τη συναπαρτίζουν έχασαν τα υπουργικά τους αξιώματα.
Και ο αξιόλογος και σοβαρός ως πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος, δεν μπόρεσε να αντέξει το αρχηγικό βάρος, και μετετράπη σε αριστερό αντίτυπο της Ζωής.
Έτσι οι σύντροφοι (οι ριζοσπάστες που λόγω εκλογικής πενίας μεταμορφώθηκαν εν μια νυκτί σε κεντροαριστερούς) προσδοκούν την απελευθερωτική εμφάνιση του Αλέξη. Το ότι ο Τσίπρας ηττήθηκε δεινώς από τον Μητσοτάκη δύο φορές δεν τους πτοεί. Άλλωστε το μότο των αριστερών παλαιόθεν ήταν «Είμαι αισιόδοξος γιατί είμαι αριστερός».
Πρωτοστατούντες είναι φυσικά η Όλγα Γεροβασίλη η οποία έχει εκφράσει επανειλημμένα την υποστήριξή της σε πιθανή επιστροφή – «φυσικά και θα ήθελα να επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας» – «κάποιοι τρέμουν την επιστροφή του». Αλλά η Γεροβασίλη τα είχε πει σε ανύποπτο χρόνο και δε συνδέθηκε με αμφισβήτηση Φάμελλου.
Αντιθέτως, ως αμφισβήτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εξελήφθησαν οι δηλώσεις του βουλευτή Μεϊκόπουλου, ο οποίος τόνισε ότι ο Τσίπρας είναι το μόνο πρόσωπο που έχει αποδείξει (πότε; ) ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να ενώσει τη δημοκρατική παράταξη. Και όπως τόνισε «καλά τα κόμματα αλλά χρειάζεται και ο ηγέτης»!
Παράλληλα ο Κώστας Ζαχαριάδης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, τάχθηκε υπέρ της επιστροφής, δηλώνοντας ότι ο Τσίπρας είναι ένας νεότατος και έμπειρος πολιτικός με ευρωπαϊκό διαμέτρημα, ο οποίος είναι απαραίτητος για την ανασύνταξη του χώρου και την ενίσχυση της αντιπολίτευσης.
Βέβαια, δεν αναρωτιούνται, στην περίπτωση που ο Αλέξης κάνει κόμμα με ανθρώπους «από την ευρύτερη επιστημονική κοινότητα και τις επιχειρήσεις», αν θα χρειάζεται τους δύο ανωτέρω στο στελεχικό δυναμικό.
Πάντως, οι πιο ορθολογικές εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι το κόμμα θα το ανακοινώσει μετά τις εθνικές εκλογές, και αφού η κεντροαριστερά συνεχίζει να πνέει τα λοίσθια. Μικρό το κακό. Έτσι κι αλλιώς προέχει η σωτηρία της παγκόσμιας ειρήνης, η οποία βρήκε τον προφήτη της και στις «δυο ακτές του Ατλαντικού».
Πηγή: liberal.gr