Του Δημήτρη Καμπουράκη
Υπήρξαν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, που η δημοσκοπική διαφορά μιας ή δύο μονάδων ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα ήταν υπεραρκετή για να λέμε ότι ο πρώτος ήταν πολιτικά κυρίαρχος και ότι η πολιτική σταθερότητα της χώρας είναι εξασφαλισμένη. Τότε βέβαια (1980-2010) υπήρχαν δυο μεγάλα κόμματα που αθροιστικά συγκέντρωναν πάνω από 80%, και εκλογικά συστήματα που έδιναν στο πρώτο κόμμα αυτοδυναμία αν ξεπερνούσε έστω και ελάχιστα το δεύτερο. Αυτό έγινε στις εκλογές του 2000, όταν ο Σημίτης νίκησε τον Κ.Καραμανλή με μια μονάδα (43,7% – 42,7%) και κυβέρνησε απρόσκοπτα για μια τετραετία.
Τότε, διαφορές 15 ή 20 μονάδων ήταν αδιανόητες, νταμπλ-σκορ ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ενώ ουδείς επικαλείτο μια δημοσκοπική πτώση της κυβέρνησης για να την χαρακτηρίσει απονομιμοποιημένη, ειδικά αν ο κατήγορος ήταν πίσω στις προβλέψεις σε σχέση με κείνον που κατηγορούσε. Τέλος πάντων, θέλω να πω ότι στα πολιτικά ήθη εκείνης της εποχής επικρατούσε μια κάποια στοιχειώδης λογική και η ατσάλινη αναζήτηση της κυβερνησιμότητας του τόπου.
Τώρα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Βγαίνει ο Ανδρουλάκης και ζητά εκλογές εξαγγέλλοντας κυβερνητικό πρόγραμμα, ενώ στην φαρέτρα του διαθέτει ένα γλίσχρο 14% και έχοντας εκ των προτέρων δηλώσει ότι δεν θα πάει σε συμμαχική κυβέρνηση μήτε με την ΝΔ μήτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βγαίνει η Ζωή με 9% και ανακοινώνει ότι φτιάχνει κυβερνητικό πρόγραμμα που θα ανακοινώσει τον Νοέμβρη. Βγαίνει ο Φάμελλος με 4,5% και φωνάζει «Μητσοτάκη είσαι απονομιμοποιημένος, παραιτήσου τώρα».
Τα ποσοστά όλων των αντιπολιτευόμενων κομμάτων είναι για κλάματα, αλλά οι αρχηγοί τους το μόνο που βλέπουν στις δημοσκοπήσεις είναι η «κάμψη» της ΝΔ. Η οποία έχει διπλάσιο ποσοστό από τον δεύτερο και σχεδόν τριπλάσιο ποσοστό από τους τριτοτέταρτους, όμως η «κάμψη» της αναφέρεται ως δεδομένη και σχεδόν επιθανάτια. Κοντολογίς, αυτός που έχει 30% πεθαίνει πολιτικά κι αυτός που έχει 10% ή 14% ράβει πρωθυπουργικό κοστούμι. Μυστήρια πράγματα.
Δεν αναφέρομαι στην λαϊκή μουρμούρα ή στην κούραση από την εξαετή διακυβέρνηση, αυτά υπάρχουν στην κοινωνία και η ΝΔ θα τα βρει μπροστά της. Αναφέρομαι όμως στην παροιμιώδη ανικανότητα του αντιπολιτευτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο πολιτεύεται με ασυναρτησία και πλήρη ανεπάρκεια, επιτρέποντας στον Μητσοτάκη να κυριαρχεί άνευ πραγματικού αντιπάλου.
Όλα τούτα που γράφω τα ξέραμε από χρόνια, απλώς επαναβεβαιώθηκαν και στην ΔΕΘ του 2025. Δυο πράγματα να ξέρουν. Πρώτο, το εκλογικό σύστημα αλλά και τα πολιτικά ήθη στην Ελλάδα λένε ξεκάθαρα ότι επόμενος πρωθυπουργός στην χώρα θα είναι απαξάπαντος ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, ειδικά αν έχει μεγάλη διαφορά απ’ τους άλλους. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω μετά από πόσες εκλογές και ποιες μετεκλογικές συμμαχίες, πάντως αυτός θα είναι. Όποιος ονειρεύεται άλλες λύσεις, είναι απλώς ονειροπαρμένος.
Δεύτερο, κάποτε η ΝΔ θεωρούσε απειλή για τον τόπο το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ θεωρούσε απειλή την ΝΔ. Αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε απειλή τον παλιό δικομματισμό. Πιο πρόσφατα, η ΝΔ θεωρούσε απειλή τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, πολιτική απειλή από κόμμα και άλλον ηγέτη, για την ΝΔ του Κυριάκου δεν υπάρχει. Μια είναι πλέον η απειλή, η ακυβερνησία και η πολιτική κρίση τύπου Γαλλίας.
Πηγή: liberal.gr