Του Γιάννη Σιδέρη
Για την πρώιμη παραζάλη μηνών που έχει καταλάβει το μιντιακό σύστημα, σχετικά με πρόσωπο που θα ανέλθει στον Προεδρικό θώκο, δεν ευθύνονται τα συνήθη ύποπτα ΜΜΕ, αλλά η αντιθεσμική ελαφρότης του πολιτικού συστήματος.
Ένας θεσμός κατ’ εξοχήν ενωτικός, χρησιμοποιείται με μικροπολιτικούς στόχους, προκειμένου: Είτε για αποστολή μηνυμάτων δυσαρέσκειας στην κυβέρνηση, είτε ως μοχλός δημιουργίας λαϊκομετωπικών συγκλίσεων για τη δημιουργία αντικυβερνητικων μετώπων.
Στην πρώτη περίπτωση περιλαμβάνονται βουλευτές της ΝΔ. Το αδιανόητο είναι πως πρωτεύον θέμα που τροφοδοτεί την αντίδρασή τους, δεν είναι η κυβερνητική πολιτική, επί της οποίας θα δικαιούντο να προβάλουν ενστάσεις.
Κυρίαρχη αντίθεση αποτελεί η θέσπιση του γάμου των ομοφύλων, το οποίο έχουν νομοθετήσει οι περισσότερες δυτικές χώρες, και κάποιες εκτός Δυτικής επικράτειας όπως η Νότια Αφρική, η Ταιβάν, η Γροιλανδία, η Χιλή, κ.α.
Η ίδια αιτία επικεντρώνει την απαξία τους στο πρόσωπο της κας Σακελλαροπούλου. Δεν κρίνεται η ανταπόκρισή της στις απαιτήσεις του θεσμικού της ρόλου, αλλά το γεγονός ότι βρέθηκε εξωυπηρεσιακά σε ένα wine bar όπου κατέφυγαν κυβερνητικά στελέχη να πιούν ένα κρασί ικανοποιημένα από την ψηφοφορία.
Η αντίδραση τω συγκεκριμένων βουλευτών καταδεικνύει το βάθος των συντηρητικών θυλάκων στο εσωτερικό της ΝΔ. Εν έτει 2025 εξακολουθούν αγκυλωμένοι στο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» το οποίο κανείς δεν τους το αφαίρεσε. Ανύποπτοι για τους ανέμους της νέας ηθικής που πνέει στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις νέες αξίες που έχουν μπολιάσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Όταν ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ (υπεράνω υποψίας για woke κουλτούρα και προοδευτικότητα) τοποθετεί άντρα υπουργό που είναι παντρεμένος με τον σύζυγο του και έχουν μαζί δύο παιδιά, οι συντηρητικοί της ΝΔ, μαζί με τη Λατινοπούλου, τον Νατσιό και τον Βελόπουλο αγωνιούν για την… εξαφάνιση της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, εξαιτίας των καινών δαιμονίων που εισάγει ο νόμος.
Ποια εξαφάνιση της παραδοσιακής οικογένειας συνετελέσθη; Όλη η φασαρία πηγάζει από την αυταρχική νοοτροπία του «ανθρωποφύλακα», τον οποίο έχουν ενδυθεί οι ίδιοι.
Ο νόμος απλώς αναγνώρισε τα ανθρώπινα δικαιώματα μιας ελαχιστότατης μειοψηφίας. Επί του πρακτέου, λιγότερα από 50 ζευγάρια τον έχουν αξιοποιήσει. Η υπόλοιπη κοινωνία πορεύεται ανεπηρέαστη και αδιάφορη, και παντρεύεται κατά βούληση.
Τα ίδια βέβαια έλεγαν οι τότε «ανθρωποφύλακες», της ίδιας παρατάξεως, όταν το ΠΑΣΟΚ θέσπισε τον πολιτικό γάμο. Έκτοτε η όποια κρίση της οικογένειας δημιουργεί η σύγχρονη κοινωνία και τα συναφή διαζύγια, είναι άσχετα με τη θρησκευτική ή πολιτική τελετουργικότητα του γάμου.
Τουλάχιστον υπάρχουν και εστίες λογικής στο κυβερνών κόμμα. Όπως η Ντόρα Μπακογιάννη που δήλωσε πως η κυρία Σακελλαροπούλου θα μπορούσε να επαναπροταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Η ο Βαγγέλης Μεΐμαράκης που επεσήμανε πως όταν οι κυβερνήσεις δεν αλλάζουν, συνήθως προτείνουν τον ίδιο Πρόεδρο.
Από την άλλη πλευρά η Αριστερά, και κάποιοι προσκωλυόμενοι στο ΠΑΣΟΚ, εργαλειοποιούν τον θεσμό του ΠτΔ για μικροπολιτικά οφέλη, μέσα από την κληρονομημένη λαϊκομετωπική αντίληψη της πολιτικής δράσης.
Χαρακτηρίζουν την νυν πρόεδρο ως οργανικό στοιχείο τού συστήματος Μητσοτάκη, επειδή δεν ξεπέρασε τα συνταγματικά όρια που επιβάλει ο ρόλος της και δεν παρενέβη σε όντως αρνητικές πτυχές της κυβερνητικής δραστηριότητας.
Ο Χαρίτσης για να ξεπεράσει τη δημοσκοπική ανυπαρξία της Νέας Αριστεράς, πρότεινε στην υπόλοιπη αντιπολίτευση ως υποψήφιο τον Ράμμο, καλώντας σε κοινή στάση και προσδίδοντας πολιτικό επίχρισμα στον πρόεδρο μιας ανεξάρτητης αρχής! Πολύ περισσότερο που ο τελευταίος αρχικά το δέχτηκε!
Ο ΣΥΡΙΖΑ σκέπτεται να προτείνει ως υποψήφιο πρόεδρο τον Γιάννη Δραγασάκη (Real) ώστε να υπερκεράσει τον Χαρίτση και να τον σύρει στη δική του επιλογή, ανοίγοντας παράλληλα δρόμο συνεργασίας με τους πρώην Συριζαίους βουλευτές.
Και μόνο το ΠΑΣΟΚ ανταποκρίνεται στον θεσμικό του ρόλο, μη ανακυκλώνοντας ονόματα. Και αν συναινέσει στο πρόσωπο του/της Προέδρου, θα καταστεί ευάλωτο στις κατηγορίες Φάμελλου περί συναινετικής αντιπολίτευσης. Ετσι είναι, όταν υπάρχει έλλειμμα πολιτικής ηθικής, οι συνεταίροι του Καμμένου τη θεσμική συμπεριφορά την αλλοιώνουν κατά βούληση.
Ο ρόλος του ΠτΔ είναι συμβολικός, χωρίς ουσιώδεις παρεμβατικές δυνατότητες. Επειδή δεν εκπροσωπεί μόνο τη χώρα αλλά και το έθνος, μέγιστη δικαίωσή του είναι η ευρύτερη αποδοχή του προσώπου που θα τον εκφράσει.
Αλλά οι πολιτικές δυνάμεις ή τμήματα αυτών, τον χρησιμοποιούν ως ευκαιρία για μικροπολιτικές καντρίλιες.
Πηγή: liberal.gr