Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αν θέλουν την γνώμη μου (εκεί) στις Βρυξέλες κι (εδώ) στο Υπουργείο Οικονομικών, το TEMU, το Shein και οι άλλες παρόμοιες διαδικτυακές πλατφόρμες πώλησης Κινέζικων προϊόντων, όχι μόνο πρέπει να φορολογηθούν με 2 ευρώ ανά πακέτο, αλλά το σωστό θα ήταν να μπουν στην ίδια νομική κατηγορία με τα ναρκωτικά. Ναι, δεν κάνω πλάκα. Οι τύποι από την Άπω Ανατολή κυριολεκτικά εθίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, στην αγορά σκουπιδιών.
Ενημερωτικά, αναφέρω ότι μόνο στην Ελλάδα μπαίνουν κάθε χρόνο περί τα 3.000.000 πακέτα με Κινέζικα προϊόντα, το καθένα αξίας μικρότερης των 150 ευρώ. Αγοράζοντάς τα, στέλνουμε κάθε χρόνο στην Κίνα περίπου μισό δισ. ευρώ, δίχως η Ελλάδα να εισπράττει ούτε ένα ευρώ φόρο. Θα μου πείτε ότι έτσι είναι το ελεύθερο εμπόριο. Αν αρχίσουμε να παρεμβαίνουμε με φόρους, καπέλα, τέλη και τα τοιαύτα, τότε γινόμαστε μικροί Τραμπ. Υπάρχει μια λογική αυτό, αλλά υπάρχουν και αξιοπρόσεκτα αντεπιχειρήματα.
Αν κάποιος επιχειρηματίας στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη αποφασίσει να φτιάξει νυχοκόπτες με κάμερα για παχουλούς που δεν βλέπουν κάτω απ’ την κοιλιά τους ή πλαστικές φόρμες χιονανθρώπων για να παίζουν τα παιδάκια στο χιόνι ή νανοτεχνολογική σκόνη που 1 κιλό της αναμειγνυόμενη με 49 κιλά νερό δημιουργεί (αν είναι δυνατόν) 50 κιλά κανονικής τσιμεντοκονίας ή μπαστούνια για γέρους που έχουν ενσωματωμένο προβολέα που δείχνει την κλειδαριά του σπιτιού μες το σκοτάδι (τέτοιο σκουπιδαριό μας πουλάνε), τότε έχει έναν σωρό από αυστηρούς νόμους να εφαρμόσει.
Απαγόρευση παιδικής εργασίας, μισθούς και μεροκάματα με βάση συλλογικές συμβάσεις, εισφορές ασφάλισης, προστασία από ατυχήματα στον χώρο εργασίας, απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων, προδιαγραφές ποιότητας στο προϊόν και άλλα πολλά, που ανεβάζουν τρομερά το τελικό κόστος κάθε μονάδας προϊόντος. Στην Κίνα ή στο Μπαγκλαντές, αυτά δεν υπάρχουν. Μαζί με την ευτέλεια των πρώτων υλών που χρησιμοποιούν, το παζλ συμπληρώνεται. Καμιά βιομηχανία του δυτικού κόσμου δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις τιμές των Κινέζικων. Άρα όλες οι δικές μας κλείνουν. Εμείς πλέον μόνο καταναλώνουμε, εκείνοι παράγουν, πλουτίζουν και όσα μας πουλάνε την επόμενη μέρα γεμίζουν τις χωματερές μας.
Να μπουν τα 2 ευρώ τέλος ανά πακέτο, δεν το συζητώ καθόλου. Και λίγο είναι. Δεν είναι τόσο τα εκατομμύρια ευρώ που θα μπουν στα κρατικά ταμεία, όσο η πιθανότητα (με την αύξηση της τιμής που θα φέρει αυτός ο δασμός) να συνέλθει στοιχειωδώς ο μέσος Έλληνας καταναλωτής. Ο οποίος όντας απολύτως εθισμένος, βλέπει στο κινητό του τον Κινέζο να του πουλά για 1,73 ευρώ την έξυπνη βούρτσα για μασάζ γάτας (που ο ηλίθιος Ευρωπαίος ποτέ δεν θα σκεφτόταν να κατασκευάσει) και πατά κατ’ ευθείαν το κουμπάκι με το καλάθι.
Το 1,73 του φαίνεται τσάμπα, αν όμως αθροίσει πόσα έστειλε στο Πεκίνο μέσα σ’ έναν χρόνο, θα πάθει την πλάκα του. Δεν την κάνει την πρόσθεση όμως, ενώ ο Κινέζος ξέρει και το άθροισμα των χρημάτων που του χει στείλει το πελατάκι απ’ την Αθήνα, αλλά και το λεπτομερέστατο προφίλ του ώστε να ξέρει με βεβαιότητα σε ποιο καινούριο προτεινόμενο σκουπιδάκι θα πατήσει κατ’ ευθείαν «παραγγελία».
Πηγή: liberal.gr